flammo , āvī, ātum, āre (flamma), I) intr. flammen, brennen, fenum flammans, Prop.: flammantia lumina, blitzende, Verg. – II) tr. entflammen, entzünden, in Flammen (in Brand) setzen, A) im allg.: ...
īn-flammo , āvī, ātum, āre, I) in Flammen setzen, anzünden, anbrennen (Ggstz. restinguere, löschen), a) eig.: taedas iis ignibus, qui ex Aetna erumpunt, zum Leuchten anz., Cic.: haec omnia vidi inflammari, Enn ...
dē-flammo , āre, der Flamme berauben, auslöschen, taedam, Apul. met. 5, 30.
re-flammo , āre, wieder entflammen (entzünden), Non. 440, 30.
flammātus , ūs, m. (flammo), das Verbrennen = φλέξις, Gloss. II, 472, 20.
sufflammo , āre (sub u. flammo), entzünden, Sidon. epist. 4, 6, 4.
cōn-flammo , āre, entzünden, Cael. Aur. chron. 4, 7, 98.
efflammāns , antis (ex u. flammo), aufflammend, aufleuchtend, stellae, Mart. Cap. 2 § 207.
flammātrīx , trīcis, f. (flammo), die Entflammerin, entflammend, Mart. Cap. 5. § 428.