grammaticus , a, um (γραμμα ... ... . – II) subst.: A) grammaticus, ī, m., der Sprachkundige, -forscher, ... ... der Grammatiker, Philolog, Gelehrte, Cic. u.a.: grammaticus sive Graecus sive Latinus, ein Lehrer ...
professor , ōris, m. (profiteor), der öffentliche Lehrer, ... ... Philosoph, Quint. u.a.: eloquentiae, Rhetor, Suet.: pr. grammaticus, Suet.: professores omnium artium, Spart.: professores aliarum artium vulgo multique sunt, ...
imperītia , ae, f. (imperitus), die Unerfahrenheit, Unwissenheit ... ... Sen.: verborum, Gell.: inveniendi quid quaeque res exigat, Sen. – Plur., grammaticus insolentiarum et imperitiarum plenus, Gell. 6 (7), 17 lemm.
grammatica , s. grammaticus.
2. grammaticē , Adv. (grammaticus), grammatisch, Quint. 1, 6, 27.
1. grammaticē , ēs, f., s. grammaticus.
2. lego , lēgī, lēctum, ere (λέγω), ... ... diligentius retractarent ac legendo commentandoque etiam ceteris nota facerent, Suet. gr. 2: Cato grammaticus, qui solus legit ac facit poëtas, Auct. inc. bei Suet. ...
Sīrēn , ēnis, Akk. ēna, Akk. Plur. ēnas ... ... § 642 u. 645 (vgl. im folg.). – übtr., Cato grammaticus Latina Siren, die latein. Sirene (als Gesangmeisterin), Poëta bei Suet ...
īn-sinuo , āvī, ātum, āre, I) in den ... ... . durch Unterricht beibringen, ut brevi consecutus (aufgefaßt) quae insinuaverat grammaticus esse dicatur, Treb. Poll. 28, 2.
surripio , ripuī, reptum, ere (sub u. rapio), ... ... fateris, vel, si negas, surripuisti, Cic. Brut. 76: Ennium hoc ait (grammaticus) Homero surripuisse, Ennio Vergilium, Sen. ep. 108, 34: ...
cōn-sequor , secūtus sum, sequī, beifolgen, d.i. ... ... , Cic.: ut brevi consecutus (sich zu eigen gemacht, gelernt) quae insinuaverat grammaticus, Treb. Poll. XXX tyr. 28, 2. – u. so ...
ūsūrpātio , ōnis, f. (usurpo), das Gebrauchmachen von ... ... bonae mentis, der Gebrauch, Besitz, Val. Max. – quā vero ille grammaticus finitione usus est, eā videtur in verbo tam multiplici unam tantum usurpationem eius ...
celebritās , ātis, f. (celeber), a) der zahlreiche ... ... consequi, Cic.: causam celebritatis et nominis habere, eines gefeierten Namens, Cic.: grammaticus primae in docendo celebritatis, Gell.: Rhodus insula antiquissimae celebritatis, Gell.
īnsolentia , ae, f. (insolens), I) das Ungewohnte ... ... ., Liv. – Plur., noxiorum insolentiae, Phaedr. 3, 20, 31: grammaticus insolentiarum et imperitiarum plenus, Gell. 6 (7), 17 lemm.
litterātor , ōris, m. (littera), der ... ... Diom. 421, 12. Mart. Cap. 3. § 229). – neben grammaticus, Apul. flor. 20: neben grammaticus u. rhetor od. orator, Lampr. Alex. Sev. 3, ...
philologus , a, um (φιλόλογος), die Wissenschaften liebend, wissenschaftlich, gelehrt, I) ... ... s. Sen. ep. 108, 30, wo der philologus vom grammaticus u. philosophus unterschieden wird.