imperito , āvī, ātum, āre (Intens. v. impero), I) tr. befehlen, aequam rem imperito, Hor. sat. 2, 3, 188: manebat metus, ne quis principum eadem imperitaret, Tac. ann. 12, 54: m. folg ...
2. lutum , ī, n. (zu λῦμα, Schmutz), ... ... sein, nunc homo in medio lutost, Plaut. Pseud. 984: neque mi haud imperito eveniet, tali ut in luto haeream, Plaut. Pers. 535: in eodem ...
ī-gnārus , a, um (in u. gnarus), I) ... ... forent, Sall.: quem ignarum inermumque centurio confecit, Tac. – subst., ab imperito dicendi ignaroque, Cic.: Superl., an nescis quae sit haec res? Si. ...
solūtio , ōnis, f. (solvo), das Lösen, ... ... Aen. 1, 16: quaedam in oblectamentum ac iocum sic illigantur, ut eorum solutio imperito difficilis sit, Sen. de ben. 5, 12, 2. – ...