im-pūnītus , a, um (in u. punio), I) ungestraft, ungeahndet, straflos, libido impunitior, Liv.: non diu proditoribus impunita res fuit, Liv.: multorum impunita scelera ferre, Cic.: hanc iniuriam ignominiamque nominis Romani inultam impunitamque dimittere, Cic.: si ...
impūnītē , Adv. (impunitus), ungestraft, Cic. de fin. 2, 59. Mat. in Cic. ep. 11, 28, 3: impunitius, Fest. p. 173 (a), 8.
im-poenītus , a, um = impunitus, ungestraft, straflos, Gell. 11, 18, 16 u.a.