spurcus , a, um (viell. verwandt mit porcus), schweinisch, säuisch, ... ... übtr.: saliva, Catull.: urinā spurcius, Gell. – tempestas, Cic.: siccus et spurcus ager (Ggstz. umidus et granosus), Colum.: res spurcissima, Varro fr. ...
spurcē , Adv. (spurcus), schweinisch, säuisch, unflätig, Colum. 7, 9, 14. – bildl., aliquid spurce factum, Cornif. rhet. 1, 8: quin in illam miseram tam spurce, tam impie dixeris, Cic. Phil. 2, 99: ...
spurco , āvī, ātum, āre (spurcus), besudeln, verunreinigen, Plaut., Catull. u. ICt. – Partiz. adjekt. im Superl., helluo spurcatissimus (unflätigster), Cic. de domo 25.
spurcitia , ae, f. u. spurcitiēs , ēī, f. (spurcus), der Unflat, die Unflätigkeit, Form -a, Colum. 1, 5, 8 u.a. Plin. 33, 69: Form -es, Lucr ...
spurcificus (spurcuficus), a, um (spurcus u. facio), unflätig machend, verunreinigend, Plaut. trin. 826.
animo , āvī, ātum, āre (v. anima u. ... ... Macr.: qui in Augusti necem fuerat animatus, entschlossen zu usw., Macr.: ita spurcus animatur (irā) in proelium, Titin. com. 9: m. folg. ...
corvus (arch. corvos), ī, m. (κόρ ... ... 19. p. 299, 28 D. – 2) im Doppelsinn = vir spurcus, fellator (weil nach einer alten Volkssage corvi ore coëunt), Iuven. 2 ...