prae-canto , (āvī), ātum, āre, durch Zaubersprüche weihen, segnen, alqm, Marc. Emp. 16: filum, ibid. 30: lapilli praecantati, Petron. 131, 5: non praecantata oscula, Petron. 131, 11.
praecīsor , ōris, m. (praecido), I) der Vornabschneider, dentes, die Schneidezähne, Isid. orig. 11, 1, 52. – II) der Schismatiker, Augustin. in Ioann. epist. ad Parth. tract. 1, 8 ...
prae-minor , ātus sum, ārī, vorher drohen, androhen, malum grande, Apul. met. 5, 19: haec illis, Tert. apol. 21: m. folg. Acc. u. Infin., Tert. adv. Marc. 5, 19 (bei ...
praelātio , ōnis, f. (praefero), das Vorziehen, Val. Max. 7, 8, 4. Tert. apol. 13; ad uxor. 1, 3. Ambros. de Cain et Abel 1, 3. § 11; de Iacob 2, 2. ...
prae-mētor , ātus sum, ārī, vorher messen, abmessen, Partic. Perf. passiv, praemetata divûm itinera, Mart. Cap. 8. § 811. – / Solin. 40, 5 Mommsen metatum.
praecutio , cussī, cussum, ere (prae u. quatio), voran schütteln, -schwenken, -schwingen, taedas, Ov. met. 4, 759. – / Prop. 3 (4), 16, 16 Hertzberg u. Haupt percutit.
prae-clueo , ēre, überaus berühmt sein, in vetusta comoedia, Ter. Maur. 2242: praecluens potestas, Prud. cath. 4, 37. – Nbf. praecluo , ere, Iul. Val. 1, 34 (34).
prae-audio , īvī, ītum, īre, vorher-, im voraus hören, Cassiod. hist. eccl. 9, 14. – praeauditae custodiae, vorher verhörte, Ulp. dig. 1, 16, 6 pr.
prae-doceo , doctus, ēre, jmd. vorher unterrichten, mit etwas vorher bekanntmachen, praedocti ab duce, Sall.: praedoctus esto, Plin.: sepulcrum, anzeigen, Prud.
praehibeo , uī, itum, ēre (urspr. Form v. praebeo), vorhalten, darreichen, gewähren, alci cibum, alci hospitium, vestem, aurum, Plaut.: alia verba, Plaut.
praedātio , ōnis, f. (praedor), das Beutemachen, Plündern, Rauben, Sing. u. Plur., Tac. u.a.: latrocinia ac praedationes, Vell.
prae-dīrus , a, um, sehr schrecklich, sehr abscheulich, facta visu dictuque praedira, Amm. 31, 8, 7: mulier praedira, Anthol. Lat. 483, 19 (388, 19).
prae-dīves , itis, sehr reich (Ggstz. admodum inops pecuniae), Liv. u.a.: verb. praedives et praepotens, Tac.
prae-iacto , āvī, āre, prahlend aussprechen, m. folg Acc. u. Infin., Schol. Bob. ad Cic. pro Planc. 24. p. 264, 25 B.
im-praegno , (āvī), ātum, āre (in u. praegnans), schwängern, eig. u. übtr., Mythogr. Lat. 2, 85 u. Eccl.
prae-crepo , crepuī, āre, im voraus erschallen, in domo patris praecrepuisse symphoniam, Ambros. in psalm. 118. serm. 11. § 26.
praefātor , ōris, m. (prae u. fari), der Verkündiger (als Erklärung von propheta), Isid. orig. 7, 8, 1.
prae-celer , celeris, celere, überaus schnell, praeceleri fugā, Plin. 8, 86: praeceleri vi, Plin. 9, 153: viri praeceleres cursu, Stat. Theb. 6, 550 sq.
prae-foveo , fōtus, ēre, vorher bähen, prae-fotis partibus aquā marinā, Cael. Aur. de morb. chron. 4, 2, 16.
prae-carpo = praecerpo, vor der Zeit abpflücken, Passiv praecarpī, Ggstz. maturescere, Opp. b. Macr. sat. 3, 19, 4.
Buchempfehlung
Strindbergs autobiografischer Roman beschreibt seine schwersten Jahre von 1894 bis 1896, die »Infernokrise«. Von seiner zweiten Frau, Frida Uhl, getrennt leidet der Autor in Paris unter Angstzuständen, Verfolgungswahn und hegt Selbstmordabsichten. Er unternimmt alchimistische Versuche und verfällt den mystischen Betrachtungen Emanuel Swedenborgs. Visionen und Hysterien wechseln sich ab und verwischen die Grenze zwischen Genie und Wahnsinn.
146 Seiten, 9.80 Euro