cōn-sum , s. cōnfuit.
... diei parte consumptā, Caes.: nocte consumptā, Verg.: lascivae consumpto tempore noctis, Ov.: de his rebus ... ... , Sen.: multis diebus laboribusque consumptis, Sall.: consumptā multā oratione, Sall.: precibus consumptis violentam transit ... ... tela omnia solus pectore consumo, Sil. 5, 642: consumit tela clipeo, Sil. 10, ...
... ep.: non cogitato modo, sed etiam consummato parricidio, Curt.: quod neque opera consummare (posset), quae instituerat, neque etc., Suet. – b) zur ... ... machen, völlig ausbilden, refl. cons. se u. Passiv consummari = zur höchsten Vollendung gelangen, sich völlig ausbilden, ...
cōnsūmptio , ōnis, f. (consumo), I) das Anwenden auf ... ... ipse consumptione et senio alebat sui, Cic. Tim. 18: non ad consumptionem eorum emittis manum tuam, Vulg. Iob 30, 24: percussisse Syriam usque ad consumptionem (Untergang), Vulg. 4. regg. 13, 19 ...
cōnsūmptor , ōris, m. (consumo), der Verzehrer, (ignis) confector et c. omnium, ... ... c. apothecarum, Vergeuder, Augustin. ep. 185, 15: absol., consumptores veterani, Verschwender ihres Vermögens, Sen. exc. contr. 3, 1 ...
cōnsummāte , Adv. (consummatus), vollendet (Ggstz. inchoate), Porph. Hor. sat. 1, 10, 46 u. Eccl.
cōnsummātio , ōnis, f. (consummo), I) das Auf-Eine-Summe-Bringen ... ... mors ab historicis narrata est, toties fere consummatio totius vitae et quasi funebris laudatio redditur, Sen. suas. ... ... der Quantität, die Steigerung bis auf die höchste Quantität, consummatio omnium (ciborum) nocet, sehr große Quantität, Cels. ...
cōnsummātus , a, um, PAdi. m. Superl. (consummo), auf den Höhepunkt gebracht = zur höchsten Vollendung ... ... . Pers.: c. orator, Quint.: patroni, Quint.: Cato, Mart.: consummatissimus iuvenis, Plin. ep. 2, 7, ...
cōnsūmptrīx , trīcis, f. (Fem. zu consumptor), die Verzehrerin, terra c. omnium corporum, Serv. Verg. ... ... u. (daher) Mythogr. Lat. 1, 57; 2, 149: frugum consumptrices, Eugipp. vit. Severin. 20.
prae-cōnsūmo , cōnsūmptus, ere, vorher verzehren, -aufreiben, Ov. met. 7, 489; trist. 4, 6, 30.
cōnsummātor , ōris, m. (consummo), der Vollender (Ggstz. initiator), Eccl.
in-cōnsūmptus , a, um (in u. consumo), unverzehrt, unvermindert, a) v. Konkr., Ov. met. 7, 592 u. ex Pont. 1, 2, 41. – b) v. Abstr., iuventa, ewige, ...
cōnsummātrīx , īcis, f. (Femin. zu consummator), die Vollenderin, Eccl.
in-cōnsummātus , a, um, I) unvollendet Ambros. de fide 2, 15. § 129. – neutr. pl. subst., diminuta inconsummataque (Ggstz. integra absolutaque), Boëth. cons. phil. 3, 10. p ...
cōnsummābilis , e (consummo), der Vollendung (Vollkommenheit) fähig, vervollkommnungsfähig, ratio, Sen. ep. 92, 27: aevum, Prud. psych. 846.
in-cōnsummātio , ōnis, f., die Unvollkommenheit, Tert. adv. Val. 10. Itala sap. 3, 16.
... perficere, peragere, ad exitum perducere, absolvere, consummare), I) tr.: A) im allg.: α) m. ... ... Liv.: inch. mentionem affinitatis, vorläufig zur Sprache bringen (Ggstz. rem consummare), Liv.: plures reges, im voraus bestimmen, Plin.: aras nocturnas, ...
re-pleo , plēvī, plētum, ēre, I) wieder erfüllen, ... ... übtr.: a) ergänzen, wieder vollzählig-, -vollständig machen, ersetzen, consumpta, Cic.: exercitum, legiones, Liv.: quod voci deerat, plangore replebam, Ov. ...
vigilia , ae, f. (vigil), das Wachen, ... ... vigilia labor, Cels.: Demosthenis vigiliae, Cic.: cuius omnes vigilias in stupris constat esse consumptas, der bekanntermaßen alle Nächte in Buhlschaft u. Ehebruch hingebracht hat, Cic. ...
1. ēlēctor , ōris, m. (eligo), der Auswähler, postremo in eo vim artificii consumant, ut ipsi ab aliis potius eligendi, quam alienorum (aus Fremden) boni electores existimentur, Cornif. rhet. 4, 7 (Friedrich liest selectores); ...
Buchempfehlung
Am Hofe des kaiserlichen Brüder Caracalla und Geta dient der angesehene Jurist Papinian als Reichshofmeister. Im Streit um die Macht tötet ein Bruder den anderen und verlangt von Papinian die Rechtfertigung seines Mordes, doch dieser beugt weder das Recht noch sich selbst und stirbt schließlich den Märtyrertod.
110 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro