ava , s. 1. avia /.
cava , ae, f., s. cavus.
avārē , Adv. m. Compar. u. ... ... gewinnsüchtig, aus Habsucht, numquam avare pretium statui arti meae, Ter.: nihil avare, nihil iniuste esse faciendum, Cic.: neglegenter se et avare agentes, Eutr. – quo crudelius avariusque in Graecia bellatum, Liv.: avarius exigere opus, quam pensiones, mehr ...
... . – m. Genet., publicae pecuniae avarus, Tac.: milites caedis avari, Claud.: animus laudis avarus, Hor.: Graii praeter laudem nullius ... ... av., Varr. fr.: coniunx avara, Cic.: avarus homo, Lucil. fr.: homo avarus et ... ... non appetens, suae parcus, publicae avarus, Tac. – avariores magistratus, Cic.: ne tuom animum avariorem ...
canava , s. canaba.
cavātor , ōris, m. (cavo), der Aushöhler, a) (spät. Form cabator) von Menschen, der Graveur, Corp. inscr. Lat. 6, 9239. – b) v. Vögeln, arborum, Plin. 10, 40. ...
cavāmen , inis, n. (cavo), I) die Höhlung, temonis ... ... 4, 2. – II) insbes., die Höhle, latebrosa rupium cavamina, Solin. 9, 9.
cavātio , ōnis, f. (cavo), die Höhlung, Varr. LL. 5. § 19 u. 20.
cavātus , a, um, s. cavo.
... mater, Iustin.: prima scelerum mater avaritia, Claud.: propter avaritiam ipsius, Plaut.: avaritia pecuniae studium habet, Sall.: neque ... ... vere quisquam mihi, Hor.: avaritia parsimoniae nomine lenietur, Quint.: ardere avaritiā, Cic.: avaritiam constringere ... ... exuere, Tac.: alqm increpare avaritiae, Suet.: avaritiā perire, Cic.: avaritiam relaxare (Ggstz. luxuriam ...
avāriter , Adv. (v. avarus), vorklass. für das klass. avare, I) gierig, Plaut. Curc. 126; rud. 1238. – II) habsüchtig, geizig (Ggstz. largiter), Claud. Quadr. ann. 21. ...
Avaricum , ī, n., Hauptstadt der Bituriges Cubi in Aquitanien (später ... ... 7, 13, 3. Flor. 3, 10, 23. – Dav. Avaricēnsis , e, avaricensisch, Caes. b. G. 7, 47, 7.
cavannus , ī, m. (gallisches Wort), die Nachteule, Eucher. instr. 2, 9; vgl. Schol. Bern. Verg. buc. 8, 55. Löwe Prodr. p. 416.
cavātūra , ae, f. (cavo), die Höhlung, Spät.
avāritās , ātis, f. = avaritia, Not. Tir. 40, 23 a .
cavaedium , ī, n. = cavum aedium, der rings von Gebäuden eingeschlossene Hofraum in der Mitte eines röm. Hauses, der Hof innerhalb des Hauses, Plin. ep. 2, 17, 5; die nicht kontrahierte Form cavum aedium, Varr. LL ...
avāritiēs , ēī, f., Nbf. v. avaritia, Corp. inscr. Lat. 1, 1011 u. 1459. Lucr. 3, 59. Claud. I II. cons. Hon. 185.
canavāria , ae, f. (canava = canaba), die Kellermeisterin des Klosters, Caesar. Arel. reg. ad virg. 28.
cavāticus , a, um (cavus), in Höhlen lebend, cochleae, Plin. 8, 140 u. 30, 45.
Cavarīnus , ī, m., ein Fürst der Senonen, Caes. b. G. 5, 54, 2 u. 6, 5, 2.
Buchempfehlung
Noch in der Berufungsphase zum Schulrat veröffentlicht Stifter 1853 seine Sammlung von sechs Erzählungen »Bunte Steine«. In der berühmten Vorrede bekennt er, Dichtung sei für ihn nach der Religion das Höchste auf Erden. Das sanfte Gesetz des natürlichen Lebens schwebt über der idyllischen Welt seiner Erzählungen, in denen überraschende Gefahren und ausweglose Situationen lauern, denen nur durch das sittlich Notwendige zu entkommen ist.
230 Seiten, 9.60 Euro