ad-meo , āre, herangehen, procul, Paul. Nol. carm. 17, 119.
acūmen , minis, n. (acuo), die Spitze, ... ... absol., ubi est acumen tuum? Cic.: ac. dialecticorum, Cic.: acumen eius et sollertia ad ... ... Kniffe, argutiae et acumen eius, Cic. or. 110: acumina meretricis, Hor. ep. 1, ...
abdōmen , minis, n. (vielleicht zu ... ... servire, Sen. de ben. 7, 26, 4: moecho hoc abdomen adimere, den wüsten Wanst (= die Hoden), Plaut. – / ... ... geschr. bei Charis. 38, 9; vgl. Gloss. ›abdomen, abdumen, λαπάρα‹.
Admētus , ī, m. (Ἄδμητο ... ... fab. 173; vgl. Val. Max. 4, 6, 1: Admeti coniunx, Ov. ex Pont. 3, 1, 106: socer Admeti, Ov. Ib. 444. – II) König der Molosser, Gastfreund ...
aerāmen (ērāmen), inis, n. (aero), I) das Erz, Commodian. instr. 1, 20, 6 (eramen). – II) meton.: a) ehernes Becken, Zimbel, aer. sonans, Commodian. ...
abdūmen , s. abdōmen /.
ad-mētior , mēnsus sum, īrī, zumessen, vinum, Cato: vinum emptoribus, Cato: frumentum militi, Liv.: frumentum alci ex area, Cic.: frumentum ... ... viritim, Suet. – / Pass., admetiuntur, Non. 464, 1: admetiatur, Gaius dig. 18, ...
ab-numero , āre, abzählen = ganz zählen, Nigid. b. Gell. 15, 3, 4. Vgl. Gloss. ›abnumero, ἀπαριθμῶ‹.
aequāmen , minis, n. (aequo), ein Werkzeug zum Ausgleichen (als Erklärung von amussis), Varr. b. Non. 9, 18.
absūmēdo , inis, f. (absumo), das Auszehren, im Wortspiel b. Plaut. capt. 904.
absegmen , minis, n. (ab u. seco), ein abgeschnittenes Stück, carnis, Fest. p. 242 (b), 25.
adaugmen , minis, n. (adaugeo), das Wachstum, die Zunahme, Lucr. 6, 614.
Adrūmētum (Hadrūmētum), ī, n. (Ἀδρού ... ... . Nep. Hann. 6, 3. – Dav. Adrūmētīnus (Hadrūmētīnus), a, um, adrumetinisch, aus Adrumetum, navis, Vulg. act. apost. 27, ...
adiuvāmen , minis, n. (adiuvo), die Unterstützung, Ps. Cypr. de sing. cler. 19 (Plur.).
ad-mentior , īrī, erlügen, mater, quam illi admentiuntur, Iren. 2, 30, 9.
Achaemenēs , is, m. (Ἀχαιμέ ... ... ;ιμενίδαι), die Achämeniden (s. vorher), Plin. 6, 98. – 2) Achaemenius , a, um, persisch od ...
aerāmentum , ī, n. (aero), I) das ... ... Edict. Diocl. 7, 28: Plur. aeramenta, Erz- od. Messingspäne zum Löten, Plin. 33, 94. ... ... cod. Lips. u. Sang.; Schneider falsch ferramenta). Plin. 15, 34. Vulg. Marc. ...
adiūmentum , ī, n. (adiuvo), das Unterstützungs-, ... ... . in alqa re, Cic.: alci adiumentum afferre ad alqd, Cic. – v. Pers., Cornif. rhet. u. Ov.: addere alci alqm adiumentum deprecandi, Dict. – b) ...
adhortāmen , minis, n. (adhortor), ein Aufmunterungsgrund, Apul. flor. 18.
admentātio etc., s. āmentātioetc.
Buchempfehlung
Der Schluß vom Allgemeinen auf das Besondere, vom Prinzipiellen zum Indiviudellen ist der Kern der naturphilosophischen Lehrschrift über die Grundlagen unserer Begrifflichkeit von Raum, Zeit, Bewegung und Ursache. »Nennen doch die Kinder zunächst alle Männer Vater und alle Frauen Mutter und lernen erst später zu unterscheiden.«
158 Seiten, 8.80 Euro