plaudo (plōdo), plausī (plōsī), plausum (plōsum), ere, I) ... ... plaudebant, Cic.: qui Curioni stantes plauserant, Cic.: a stantibus plausum esse, Suet. – b) ... ... . – Parag. Infin. plaudier, Plaut. rud. 1250. – Nbf. plaudeo, wov. plaudent, Commod. apol. 20 u ...
flāvus , a, um, gelb, in verschiedenen ... ... Porphyr. dial. 2. p. 81. – subst., decem flavi, Goldfüchse = Goldstücke, Mart. 12, 65, 6. – flavo crinem condire, mit Goldstaub pudern, Treb. Poll. ...
flāveo , ēre (flavus), goldgelb-, goldfarbig-, gelblichrot-, blond sein, messis flavet, Col. – dah. flāvēns, goldgelb, gelblichrot, blond, cera, Ov.: arena, Verg.: coma ...
... fr.: Caesar cum venisset mortuo plausu, Cic.: nec plausum nec lucrum quaerere, Cic.: ex tota ista subscriptione rumorem quendam et plausum popularem quaerere, Cic.: plausus in foedissima causa quaerere, Cic.: alcis rei plausum petere, Quint.: plausus eo praemissus est, quia etc ...
Flāvius , a, um, Name einer röm. gens, ... ... . – Dav.: A) Flāviālis , is, m. (mit u. ohne flamen), der Flamen ( Eigenpriester ) der gens Flavia, Suet. u. ...
... 96–99. – Dav. Plautīnus , a, um, plautinisch, des Plautus, pater, bei Plautus vorkommend, Cic.: ... ... Min. Fel. 14, 1: Plautinissimi versus, ganz plautinisch, des Plautus vollkommen würdig, Gell.
1. plautus (plōtus), a, um, platt, breit, Paul. ex Fest. 231, 1: conchae plautiores, Tert. de pall. 3. – umbrisch = plattfüßig, ...
Flāvīna , ae, f., Stadt in Etrurien, in der ... ... Sil. 8, 492: dass. Flāvīnium, iī, n., Serv. Verg. Aen. 7, 698. – Dav. Flāvīnius , a, um, slavinisch, arva, Verg. Aen ...
plausor , ōris, m. (plaudo), der Beifallklatscher, Hor., Plin. pan. u.a. – Nbf. plōsor, Hor. de art. poet. 154. Sidon. epist. 4, 25, 2; 9, 3, 5 u. 9 ...
plaudeo , s. plaudo. /.
ap-plaudo (ad-plaudo) und (in der Vulgärspr.) ap-plōdo (ad-plōdo), plausī (plōsī), plausum (plōsum), ere, I) ... ... jmdm. Beifall klatschen, applaudieren, absol., Plaut. Pseud. 1334; Pers. 791: ...
... Arch. p. 357 B. – Adi., plautisch, lex Plautia od. Plotia, Sall. u. ... ... Gell. – Dav. Plautiānus (Plōtiānus), a, um, plautianisch, des Plautius ( Plotius ), fabulae, des Dichters ...
flāvēsco , ere (Inchoat. zu flaveo), goldgelb-, goldfarbig-, gelblichrot-, blond werden, vom Golde, Ov.: ne ebur flavescere possit, Ov.: bes. von der reifen Saat, Verg.: von Blättern ...
re-plaudo , ere, gegen etw. schlagen, daß es widerhallt, dextrā saeviente frontem, Apul. met. 1, 7: quadrupedi cursu solum, ibid. 6, 28.
plaustra , ae, f. (Nbf. v. plaustrum), der Wagen als Gestirn, Parrhasis, der große Bär, das Siebengestirn, Sidon. carm. 5, 282.
flāvidus , a, um (flavus), gelblich, fel, Cael. Aur. de morb. acut. 3, 20, 194: rapicii, falbe, fahle, Plin. 18, 127.
plausito , āre (Frequ. v. plaudo), klatschen (mit den Flügeln), Anthol. Lat. 762, 21 (233, 21).
ex-plaudo , s. ex-plōdo.
... bes. Last-, Frachtwagen, iugum plaustri, Iustin.: plaustri tecta, Lucr.: plostrum vetus, Cato: plostra ducenta ... ... Iovis templum ire plaustro, Iustin.: plaustro descendere, Val. Max.: plaustrum oneratum percellere, Cato fr.: ... ... . Afr. – Sprichw., plaustrum perculi (s. percello), Plaut. Epid. 592. – II ...
applausus , ūs, m. (applaudo), I) das Anschlagen, Stat. Theb. 2, 515. – II) das Beifallklatschen, der Applaus, Firm. math. 2, 10 u. 6, 13.
Buchempfehlung
Die Ausgabe enthält drei frühe Märchen, die die Autorin 1808 zur Veröffentlichung in Achim von Arnims »Trösteinsamkeit« schrieb. Aus der Publikation wurde gut 100 Jahre lang nichts, aber aus Elisabeth Brentano wurde 1811 Bettina von Arnim. »Der Königssohn« »Hans ohne Bart« »Die blinde Königstochter« Das vierte Märchen schrieb von Arnim 1844-1848, Jahre nach dem Tode ihres Mannes 1831, gemeinsam mit ihrer jüngsten Tochter Gisela. »Das Leben der Hochgräfin Gritta von Rattenzuhausbeiuns«
116 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro