prophēta u. prophētēs , ae, m. (προφήτης), der Weissager, Prophet, Iul. Caes. Strabo tr. 2 (bei Fest. 229, 9): v. ägyptischen Magiern, Apul. met. 2, ...
prophētālis , e (propheta), prophetisch, weissagerisch, vaticinium, Hieron. epist. 96, 3: os, ibid. 54, 17: vox, Ven. Fort. vit. S. Mart. 1, 97: außerdem oft bei a. Eccl.
prophētātio , ōnis, f. (propheto), die Weissagung, Prophezeiung, Augustin. de civ. dei 10, 32, 2 u. 17, 24 a. Eccl.
prophēto , āvī, ātum, āre (propheta), prophezeien, weissagen (s. Bünem. Lact. 4, 13, ... ... ., magna, Augustin.: multa, Corp. inscr. Lat. 5, 180*: mors Christi prophetata, Tert. adv. Marc. 3, 19.
implētor , ōris, m. (impleo), der Erfüller, prophetarum, der die Pr. mit dem Geiste der Weissagung Erfüllende, Augustin. c. litt. Petil. 2. § 33 extr. u.a. – impl. legis, Augustin. serm. 170 ...
abortīvus , a, um (abortus) zur zu frühen Geburt gehörig, ... ... a) zu früh geboren, Hor. u. Iuven.: übtr., prophetae ab., falsche, Hieron. ep. 120, 9. – dah. subst ...
praefātor , ōris, m. (prae u. fari), der Verkündiger (als Erklärung von propheta), Isid. orig. 7, 8, 1.
prophētēs , s. prophēta.
prae-nāscor , nāscī, vorher od. zuerst ... ... praenascentis fratris tenebat, Augustin. de catech. rud. § 6: illum non aliquis prophetavit ante praenasci, Commodian. instr. 1, 6, 13 (Dombart liest pronasci ...
lapidātrīx , trīcis, f. (Femin. zu lapidator), die Steinigerin, Ierusalem interfectrix et lap. prophetarum, Interpr. Origin. in Matth. comm. 28.
adimplētor , ōris, m. (adimpleo), der Erfüller (durch Inspiration), der Begeisterer, prophetarum, Augustin. serm. 232, 3.
prophētissa , ae, f. (propheta), die Prophetin, Tert. de praescr. 51. Hieron. epist. 7, 6 u. 54, 17. Augustin. serm. 196, 2 u. 363, 4.
manifēstātor , ōris, m. (manifesto), der Offenbarer, Entdecker ... ... Non. 14, 6. Acro Hor. carm. 1, 9, 21: manif. prophetarum, Augustin. c. litt. Petil. 2. § 33.
vāllo , āvī, ātum, āre (vallus od. vallum), durch Wall und Pfähle schützen, verpalisadieren, verschanzen, I) eig.: castra, ... ... Max.: vallatus bello, von der ganzen Kriegsschar umgeben, Lucan.: Saul vallatus choro prophetarum, Ambros.
tinguo (tingo), tīnxī, tīnctum, ere (griech. τέγγω, ... ... , 11 (bei Tert. de bapt. 10 extr.): tinctus est ab Ioanne propheta in Iordane flumine, Lact. 4, 15, 2: in Christum tinctus est, ...
ē-vacuo , āvī, ātum, āre, I) ausleeren, abführen ... ... entkräften, vernichten, obligatio evacuata, Cod. Iust. 8, 43, 4: verbum prophetae evacuari non potest, Augustin. serm. 118, 2.
per-cutio , cussi, cussum, ere (per u. quatio), ... ... mit dem F. auf die Erde stampfen, Cic. (vgl. iubet propheta plaudere manu, percutere pede, Ambros. in Luc. 6, 9: u. ...
concordo , āvi, ātum, āre (concors), I) v. intr. ... ... ), concordant carmina nervis, Ov. met. 1, 518: et huic concordant verba prophetarum, Vulg. act. apost. 15, 15. – m. inter se, ...
ob-surdēsco , duī, ere, taub werden, I) ... ... Cic. de amic. 88. Augustin. serm. 21, 6: his linguis adversus prophetas obsurduit, Augustin. serm. 41, 5: u. so obs. adversus ...
īnspīrātio , ōnis, f. (inspiro), I) das Einhauchen, Einatmen, pausabilior, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 13 ... ... , litteraria, Solin. 7, 23: divina, Tert. de pat. 1: prophetarum veridica, Chalcid. Tim. 255.
Buchempfehlung
Das bahnbrechende Stück für das naturalistische Drama soll den Zuschauer »in ein Stück Leben wie durch ein Fenster« blicken lassen. Arno Holz, der »die Familie Selicke« 1889 gemeinsam mit seinem Freund Johannes Schlaf geschrieben hat, beschreibt konsequent naturalistisch, durchgehend im Dialekt der Nordberliner Arbeiterviertel, der Holz aus eigener Erfahrung sehr vertraut ist, einen Weihnachtsabend der 1890er Jahre im kleinbürgerlich-proletarischen Milieu.
58 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro