suus , a, um, Pron. poss. (v. altlat ... ... Füßen stehend, originell, Cic.: suus non est, nicht bei Verstande, ICt.: vix sua erat, ... ... zuw. für eius, wie: incĭdit in eandem invidiam, quam pater suus, Nep.: Minerva dicitur ...
sas = suas, s. suus a. E. /.
sos = suos, s. suus a.G. /.
sam = suam, s. suus a. E. /.
2. sum = suum, s. suus a.E. /.
sovo , sovom , sovos s. suus /.
1. decor , ōris, m. (deceo), die Angemessenheit ... ... allg.: mobilibus decor, maturis dandus et annis, Hor.: sua cuique proposita lex, suus cuique decor est, Quint.: cuncta ad decorem imperii composita, Tac.: u. ...
2. suātim , Adv. (suus), nach seiner Weise, Gramm. Vatic. de adv. 6 (Class. auct. 5, 279, a).
nūtrīcius , a, um (nutrix), säugend, aufziehend, pflegend, ... ... 1) eig.: Pothinus, nutr. pueri, Caes.: Ganymedes eunuchus, nutricius suus, Aur. Vict.: Faustulus nutricius, Varro. – 2) übtr.: Favonius ...
līberātor , ōris, m. (libero), der Befreier, scortorum, Plaut.: patriae, Cic.: urbis, Liv.: suus, Cic.: liberator a talibus dominis, Augustin. de civ. dei 1, 32 in.: attrib., Iuppiter lib., Tac. ann. 15, ...
domesticus , a, um (domus), I) zum Hause-, zur ... ... sein) eigen, persönlich (Ggstz. publicus, forensis), parietes, Cic.: domesticus suus medicus, sein eigener Hausarzt, Augustin.: difficultas, Hausnot, Cic.: clades ...
prīmigenus , a, um (primus u. geno = gigno), ... ... , 1106. Avien. Arat. 13. Chalcid. Tim. 46: subst., primigenus suus, sein Erstgeborner, Corp. inscr. Lat. 8, 742. lin. 3 ...
adhortātor , ōris, m. (adhortor), der Aufmunterer, Mahner, Liv.: operis (zur Arbeit), Liv.: suus cuique animus adhortator aderat, Liv.
sui (Genet.), das griech. οὗ, seiner (seiner ... ... vestitus quaerit? Ter.: quidnam sibi clamor vellet, Liv. – β) bei suus als Verstärkung des Besitzbegriffes, suo sibi hunc gladio iugulo, Ter.: singula ...
pte , enclit. (synk. aus pote), bezieht das Prädikat ... ... , Cic.: suāpte manu, Cic.: suumpte amicum, Plaut. (vgl. übh. suus): meopte ingenio, Plaut.: suopte ingenio, Liv.: nostrāpte culpā, Ter.: mepte, ...
diēs , ēi, c. (doch bei Cic. als fem. ... ... , Nep., od. diem fungi, Iustin., d.i. sterben: dies suus admonet omnes, Val. Flacc. – c) der Tag des ...
ergā (vgl. ergo), Praep. m. Acc. I ... ... et benevole collegisti, Cic.: erga te animo esse amico, Ter.: amor erga te suus, Cic.: benevolentia erga alqm, Cic.: perpetuā erga populum Romanum fide, Caes.: ...
1. as-sum (ad-sum), affuī (adfuī), adesse, ... ... cornu non Poetelius solus, sed Sulpicius etiam hortator affuerat, Liv. (vgl. suus cuique animus memor ignominiae adhortator aderat, Liv.). – u. (als Feind) ...
annus , ī, m. (aus *atnos, gotisch athn ... ... enim erat annus, quo per leges ei consulem fieri liceret), annus meus, tuus, suus, Cic.; vgl. die Auslgg. zu Cic. Mil. 24. – ...
cōn-sto , stitī, stātūrus, āre, wörtl. beihinstehen = ... ... , uti numerus legionum constare videretur, Caes.: ego postulabam, ut tribus sententiis constaret suus numerus, Plin. ep.: nostrae autem cenae ut apparatus et impendii, sic temporis ...
Buchempfehlung
Nach der Niederlage gegen Frankreich rückt Kleist seine 1808 entstandene Bearbeitung des Hermann-Mythos in den Zusammenhang der damals aktuellen politischen Lage. Seine Version der Varusschlacht, die durchaus als Aufforderung zum Widerstand gegen Frankreich verstanden werden konnte, erschien erst 1821, 10 Jahre nach Kleists Tod.
112 Seiten, 5.80 Euro