... mit folg. Coniunctiv, fremant omnes licet, Cic.: amet licet, Ov.: sequatur licebit, er mag usw ... ... od. ohne Dat., aliis si licet, tibi non licet, Ter.: licetne? ist's erlaubt? Komik. (s ... ... ungeachtet, mit dem Coniunctiv, omnia licet concurrant, Cic.: licet tibi significarim, tamen etc., ...
... hic conterimus operam frustra? Ter.: ilicet, ne te admisce! Ter.: ilicet arti in malam crucem, ... ... aus! actum est, ilicet, Plaut. u. Ter.: ilicet, desine, iam conclamatum est ... ... in muros totā discurritur urbe, Verg.: numero ilicet obruimur, Verg.: ilicet nidum sibi construit, Ov.: ...
Vīcetia , ae, f., eine Stadt in Oberitalien im Gebiete ... ... . 3, 8. Suet. gr. 23. – Dav. Vīcetīnī , ōrum, m., die Einw. von Vicetia, die Vicetiner, Brut. in Cic. ep. u. Plin. ep ...
Hicetās , ae, m. (Ἱκέτας), aus Syrakus, einer der ältern Pythagoreer, der zuerst die Lehre von der Kreisbewegung der Erde aufgestellt haben soll, Cic. Acad. 2, 123.
fīcētum , ī, n. (ficus), die Feigenpflanzung, Varro r. r. 1, 41, 1. Plin. 15, 80. Vulg. 1. paral. 27, 8 u. Amos 4, 9: dah. mit Anspielung auf die fici, ...
scīlicet , Adv. (aus scire u. licet ... ... commovit tamen, Cic.: sunt clara indicia naturae, maxime scilicet in homine, sed in omni animali, Cic. – maxime scilicet consolatur spes; facile secundo loco me consolatur etc., Cic ...
anīcētus , um (ἀνίκητος), unbesiegbar, ... ... , Plin. 20, 186. – II) als nom. propr.: a) Anīcētus , ī, m. (Ἀνίκητος), ...
Hicetāon , onis, m. (Ἱκετάων), Sohn ... ... Apul. de deo Socr. 18. Dict. 4, 22. – Dav. Hicetāonius , a, um (Ἱκετα νιος), hiketaonisch, ...
īlicētum , ī, n. (ilex), der Eichenwald, Mart. 12, 18, 20.
fīcētula , s. fīcēdula.
vidēlicet , Adv. ( aus videre licet, wie scilicet gebildet, also: man kann sehen, es ist ... ... Infin. ( wegen videre), videlicet, parcum illum fuisse senem, Plaut.: esse videlicet in terris primordia ... ... natürlich, freilich, tuus videlicet salutaris consulatus, perniciosus meus, Cic.: homo videlicet timidus et permodestus ( ...
īnficētus , - ficētē etc. , s. infac...
salicētum , s. salictētum.
senticëtum , ī, n. (sentis), das Dorngesträuch, Apul. flor ... ... He. Nil sentio (ich merke nichts). Er. Non enim es in senticeto, eo non sentis, wir »du bist auch kein Merker (od. nicht ...
fruticētum , ī, n. (frutex), das Gesträuch, Gebüsch, Hor. carm. 3, 12, 12: fruticeta ac vepres, Suet. Ner. 48, 3.
nīcētērium , iī, n. (νικητήριον), die Siegesbelohnung, Iuven. 3, 68.
busticētum , ī, n., spätlatein. = bustum, ein Brandlager, Grabmal, Arnob. 1, 41; 7, 15.
vaspicētum , ī, n. (vaspix), das dichte Gebüsch, *Apic. 1, 23.
olenticētum , ī, n. (oleo), die Mistpfütze, bildl., Apul. apol. 8. Claud. Mam. de stat. anim. 2, 9. p. 137. 1 Engelbrecht.
cleopicēton , ī, n., eine Pflanze = clinopodion (w. s.), Plin. 24, 137.
Buchempfehlung
Strindbergs autobiografischer Roman beschreibt seine schwersten Jahre von 1894 bis 1896, die »Infernokrise«. Von seiner zweiten Frau, Frida Uhl, getrennt leidet der Autor in Paris unter Angstzuständen, Verfolgungswahn und hegt Selbstmordabsichten. Er unternimmt alchimistische Versuche und verfällt den mystischen Betrachtungen Emanuel Swedenborgs. Visionen und Hysterien wechseln sich ab und verwischen die Grenze zwischen Genie und Wahnsinn.
146 Seiten, 9.80 Euro