... parva, Cornif. rhet.: quadrata, Plin.: homo staturae procerae, Suet.: staturā procerus, Treb. Poll., procerior, Vopisc.: vir praecipuae staturae, Colum.: statura utrique mediocris, Iustin.: homines tantulae staturae, Caes.: quā facie fuerit, quā staturā, Cic. – b) ...
mētātūra , ae, f. (metor) = σχοινος, die Meßschnur, Itala Ierem. 8, 8 (bei Lact. 4, 11, 13). Novat. de trin. 12.
aptātūra , ae, f. (apto), die Zurechtmachung, pedum, das Ausputzen der Füße (von seiten des Tierarztes), Edict. Diocl. 7, 20.
mūtātūra , ae, f. (muto), der Geldwechsel, die Wechselzahlung, Nov. Maiorian. de curial. 4, 7. c. 1. § 14 u. 16.
dictātūra , ae, f. (dictator), I ... ... eines Diktators, a) in Rom, dictaturam gerere, Cic.: dictaturā se abdicare, Caes. u. Liv.: dictaturam abdicare, Liv., abdicatio dictaturae, Liv.: Plur., dictaturae ad tempus sumebantur, Tac. ann. 1, ...
statūrōsus , a, um (statura), sehr groß von Gestalt, gigantes, Augustin. de civ. dei 15, 23 extr.: servus, Augustin. in psalm. 33. serm. 2. § 15.
dictāturio , īre (Desid. v. dicto), sagen wollen, Prisc. 8, 74.
lanistātūra , ae, f. (lanista), der Stand eines lanista, die Fechtmeisterschaft, Corp. inscr. Lat. 1, 206. lin. 123.
1. mēto , āre = metor (s. Prisc. 8, ... ... late circum loca, Ps. Verg. cul. 172 Sill. (Haupt 174 metatur u. Ribbeck 174 rictatur). Vgl. metor no. II, 1.
... placuit statura labore, Lucan.: haud scio an magno detrimento certamen staturum fuerit, Liv.: periculum vitae meae tuo stat periculo, wird erkauft, ... ... Caes.: illis promissis, Cic.: pacto, Liv.: ut palam in senatu diceret, staturus eo esset, quod censuissent, an ad populum ...
ob-sto , stitī, stātūrus, āre, an ... ... – unpers., nec, si non obstatur, propterea etiam permittitur, Cic. Phil. 13, 14. – / ... ... obstetit, Afran. com. 71. – Partiz. Fut. akt. obstātūrus, a, um, Sen. ...
īn-sto , stitī, stātūrus, āre, intr. u. tr., I) auf ... ... Verg. Aen. 11, 529. – / Partiz. Fut. Akt. īnstātūrus bei Liv. 10, 36, 3. Frontin. 2, 6, 10 ...
ē-pōto , ēpōtāvī, epōtātūrus, ēpōtus, āre, I) austrinken, im klass. Latein ... ... u. Liv.: poculum epotum, Quint.: epota amphora, Suet. – naumachias epotaturus, Sidon. epist. 1, 5, 9. – b) eine Flüssigkeit, ...
spūto , āre (Intens. v. spuo), ... ... . 12, 256. – II) vor etw. ausspucken, qui sputatur morbus, die Epilepsie, Plaut. capt. 550 (Schvell u. Leo lesen insputatur). Vgl. Plin. 10, 69 u. 28, 35.
cōn-sto , stitī, stātūrus, āre, wörtl. beihinstehen = stille (da-) ... ... re aut ipsa secum, Cic. – / Partiz. Fut. constātūrus, Sen. de clem. 1, 19, 2. Plin. 18, 30. ...
per-sto , stitī, stātūrus, āre, fest stehen, -stehen bleiben, I) eig.: ... ... atque obdura, Hor.: eadem mens perstat mihi, Verg. – / Part. Fut. perstaturus, Liv. 8, 34, 4.
polleo , ēre (wohl aus *potsleo zu potis), I ... ... sein, 1) im allg.: qui (senatus) certe unus plus quam dictatura tua potest polletque, Liv.: qui in re publica plurimum pollebant, Caes.: ubi ...
culīna (archaist. colīna), ae, f. (aus * ... ... a) eig.: c. magna et alta, Col.: senex in colina clamat, hortatur coquos, Plaut.: quibus modulus vitae est in colina, Varro fr.: ...
cicāda , ae, f. (onomatop.), die Zikade, Baumgrille ... ... georg. 3, 328. Ov. art. am. 2, 271: totum diem argutatur quasi cicada, Nov. com. 26: exspectate cicadas (die Z. = ...
vegeto , āvī, ātum, āre (vegetus), körperlich und geistig ... ... non illum vegetent, Auson.: pelagus praeter (außerdem) ventorum flatus suo quoque spiramine vegetatur, Veget. mil.: Partiz. Perf. im Compar., quia voluntas mea est ...
Buchempfehlung
Das bahnbrechende Stück für das naturalistische Drama soll den Zuschauer »in ein Stück Leben wie durch ein Fenster« blicken lassen. Arno Holz, der »die Familie Selicke« 1889 gemeinsam mit seinem Freund Johannes Schlaf geschrieben hat, beschreibt konsequent naturalistisch, durchgehend im Dialekt der Nordberliner Arbeiterviertel, der Holz aus eigener Erfahrung sehr vertraut ist, einen Weihnachtsabend der 1890er Jahre im kleinbürgerlich-proletarischen Milieu.
58 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro