dissilio

[2224] dis-silio, siluī, sultum, īre (dis u. salio), I) auseinanderspringen, A) eig.: 1) = sich trennen, sich spalten, sich teilen, fit ut diversa repente dissiliant (von den Atomen), Lucr. 2, 87; vgl. 2, 106 u. 5, 362: impius ignis dissiluit, Sil. 16, 548: haec loca dissiluisse ferunt, Verg. Aen. 3, 416: m. Dat., gelido Olympo, sich trennen vom k. O. (v. Öta), Claud. rapt. Pros. 2, 183. – 2) zerspringen, zerplatzen, zerbersten, dissiliunt aera (frigore), Verg.: dissilit omne solum, Ov.: dissilit incus, Plin.: dissiluit mucro, Epit. Iliad. 305: dissiliunt nubes multo impetu, Sen.: d. risu (v. Pers.), Sen.: felicitate (v. Pers.), Petron.: boves dissilire degustatā bupresti, Plin. – B) übtr., vox ubi dissiluit semel in multas, sich zerteilte (auflöste), Lucr. 4, 603 (wo Munro dissuluit): gratia sic fratrum geminorum dissiluit, das gute Vernehmen zerrann (löste sich auf), Hor. ep. 1, 18, 41 sq. – II) fortspringen, dissiliit (so!) Ionathas et qui cum eo erant in Iordanem, Vulg. 1. Mach. 9, 48.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2224.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: