suspirium

[2981] suspīrium, iī, n. (suspiro), I) das tiefe Atemholen, 1) der Seufzer, das Ächzen, Cic. Tusc. 4, 72: suspiria ducere animo, alto pectore, Ov.: suspiria trahere penitus, tief aufseufzen, Ov.: vultum ima ad suspiria ducere, zu tiefen S. verziehen, Ov.: pectus laxare suspiriis, Pacat. pan.: cum uxor vigilias somnos suspiria matri Liviae patefaceret, Tac.: odi ego, cum numquam pungunt suspiria somnos, Prop. – dah. meton., die Liebe, referens suspiria, ihre L. meldend, Ov. met. 13, 738. – 2) die Beklemmung der Brust, das Keuchen, Sen. u.a. – II) übtr., übh. das Atemholen, Atmen, der Atem, Lucan., Sil. u. Mart. – III) t.t. in der Tierarzneikunst, die Hitzkrankheit der Tiere, s. Schneider zu Veget. mul. 1, 3 u. 4. – Nbf. suspirius, Veget. mul. 1, 4 (hunc suspirium vocant).

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2981.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika