Online-Bibliothek

Drüdde Akt

[27] Enige Daag later up'n Namiddag. Buten helle Sunn. De Klock geiht up veer. Wenn de Vörhang uphievt ward, fohrt buten en Tog vörbi. Na en korte Wiel kummt de Bahnwerter in Deensttüüg achtern rin, hengt de Mütz an'n Haken bi de Slaapstuvendoer, treckt de Rullgandien vört Finster un geiht in de Koek. Ut de Koek kummt he mit en Buddel un en Koemglas, de he up den Disch stellt; denn schenkt he in un drinkt. Dorup holt he de Buddel gegen dat Licht, stickt sik de Piep an, nimmt en Tidung van de Komood un sett't sik int Sofa to läsen.

HOLTVAAGT kummt lisen achtern rin. Goden Dag!

BAHNWERTER schütt in'n Dutt. Hä, – Deuvel –

HOLTVAAGT. Nee, de Deuvel nich, dat bün ik!

BAHNWERTER givt em de Hand. O ha! De Darms sünd mi meist vör Schreck ut'n Liev in de Stäveln sackt, so hebb ik mi verjaagt.

HOLTVAAGT. Mußt' nich an di hebben, ool Jung. Dat mußt' de Lüüd oeverlaten, de keen rein Geweten un Gewarv hebbt. Stellt de Flint bisied un smitt de Mütz up de Avenbenk, denn kickt he sik um. Büst' denn nich na den Bahnmeester sien Greffnis wäst?

BAHNWERTER. Nee, dat sühst' jo.

HOLTVAAGT. Hm – so! Un wat maakst du nu hier för Uptoeg? Up'n hellen Namiddag dat Rollo daal un de Koembuddel up'n Disch? Och so! du suppst heemlich.

BAHNWERTER treckt de Rullgandien hoog. Nee, unheemlich. Mi weer de Sunn to grall bi'n Läsen. Wenn du ook en'n magst, schenk di man en'n in.

HOLTVAAGT sett't sik up de Avenbenk un stickt sien Piep an. Nee, danke! Beholl man för di; ik trööst mi anners. Kunst' denn ken'n Verträder krigen för de poor Stünn?

BAHNWERTER. Nee, jedereen, de fri is, geiht jo sülvst hen. Is mi ook ganz mit. Laat s' em man ahn mi inkulen. Hm – tjä – na! Welkeen hadd den dat ansehn, dat de nu al afsusen müß!?[28]

HOLTVAAGT. Ik weet dat al soeven Wäken, dat de Bahnmeester an de Reeg weer.

BAHNWERTER kickt em groot an. Du hest –

HOLTVAAGT. Up den olen Pasterpadd hebb ik sin'n Likentog sehn, dor gung he as eerst achtern Sarg an. Du weeßt jo, welken'n ik so to sehn krieg, de fohrt bald af, den hett de Bahnmeester Dood as neegsten in sien Deenstbook ansträken, bi den he anhollen lett.

BAHNWERTER steiht unrustig up. O Gott! Du mit dien verdreihte Spökenkikeri! Ik meen, dat haddst' di al lang afwennt.

HOLTVAAGT. Wenn ik dat künn. Ik spräk bloot nich geern doroever.

BAHNWERTER. Den Bahnmeester haddst du doch oever sach wohrschuun kunnt, vellicht woer he denn nich – in'n Kanaal fullen.

HOLTVAAGT. Wohrschuun –? Tjä, weeßt', ool Jung, dat hebb ik fröher daan. Dat glöövt en'n jo keen Minsch! Utlacht hebbt s' mi, un tolest keem dat doch so, as ik dat seggt hadd. Dor lett sik nix bi doon. De Minsch kann sien Schicksaal nich ut'n Wägen gahn. Dat steiht al fast, wenn he sin'n eersten Adentog deit.

BAHNWERTER. Och, wat du allens hest! Mi sall bloot verlangen, wat du mi ook noch maal so to sehn krigen warst.

HOLTVAAGT kickt em groot un drang an. Wullst du dat in'n Eernst van mi weten, Jörs?

BAHNWERTER schuddert sik un kickt weg. Och, Minsch, jo nich! Holl bloot dat Muul!

HOLTVAAGT. Na, sühst'. Also segg ik di nix.

BAHNWERTER. Dat Läven is en snaakschen Kraam.

HOLTVAAGT. Jo, de een starvt, wiel he nich wedder jung warden kann, un de anner, wiel he nich oold warden kann. De een starvt an sien Krankheit, de anner an sien Gesundheit. De een starvt in'n warmen Bedd, de anner in'n kollen Kanaal.

BAHNWERTER. Tjä, un de en heiraadt tweemaal un de anner nich eenmaaL

HOLTVAAGT. As du un ik. Jo, dat kunn di up dien eerste Fru ehr Greffnis ook keen an de Näs afkleviren, dat du al na'n knapp dreeveerdel Johr en twede an'n Hals hebben wöördst.[29]

BAHNWERTER kick ut'n Finster. Ik wull, ik hadd ehr miendaag nich sehn!

HOLTVAAGT. Ik kenn en'n, de ehr di nich upsnackt hett, likers he ehr Ohm is.

BAHNWERTER. Nee, dat is den Bahnmeester un dat Botterwiev jem ehr Wark wäst.

HOLTVAAGT. Na, nu do man nich so! Du weerst doch rein narrsch na de Deern.

BAHNWERTER. Ik kann di soväl seggen: Ut egen Stücken hadd ik mi dat nich waagt, min'n Bahnmeester sien Deenstmäken antofaten.

HOLTVAAGT. Minsch, Jörs, nu snack nich! De Jung keem jo doch bannig gau.

BAHNWERTER dorch de Tähnen. Weeßt du, wat dat mien wäst is?

HOLTVAAGT kummt in Enn, steiht Oog in Oog mit em. Wat, du glöövst – –?

BAHNWERTER geiht weg ant Finster. Wenn domaals bloot mien Swester hadd bi mi bliven kunnt, denn woer dat allens nich schehn.

HOLTVAAGT sett't sik wedder. Is dat in'n Eernst dien Menung?

BAHNWERTER up un daal. Dat is't.

HOLTVAAGT. Welkeen hett di denn den Brummer in'n Kopp sett't?

BAHNWERTER. Nüms, do bün ik alleen achter kamen. Hest' di noch nich so wat ahnen laten?

HOLTVAAGT. Nee, up so wat kaam ik nich so licht.

BAHNWERTER. Dat liggt di sach en bäten ut de Richt. Du sühst bloot Spökels.

HOLTVAAGT. Dat de Foß van Bahnmeester hier na din'n Höhnerstall lopen deed, dat hebb ik twors markt.

BAHNWERTER. So, un wat seggst' nix?

HOLTVAAGT. Tjä, ool Jung, weeßt': Wenn man Dreck anfaten deit, kriggt man dreckige Handen. Aver ik hebb mi miendaag nich drömen laten, dat so'n Gemeenheit dorbi in'n Späl wäsen künn. Ik glööv dat ook nich. Dat sühst du to swart.

BAHNWERTER dorch de Tähnen. Ik weet, wat ik weet. Dat hebb ik aver mit Stine aftomaken. Dat Goer is jo dood, un he ook. Mit'n Fuust. De snackt mi keen twede Deern an'n Hals![30]

HOLTVAAGT. Dat is dien Saak wäst. Wat lettst du ehr di upsnacken.

BAHNWERTER. Jo, wenn ik so klook wäst woer, as ik nu bün.

HOLTVAAGT. Tjä, wenn ... Wenn mien Grootmoder veer Flünken hadd, denn woer s' en – Windmoehl. Un wenn den olen Aesel dat Fell joeken ward, denn nimmt he sik en junge Katt, un wenn he glöövt, se sall em ein, denn fangt de Katt em an to klein. Steiht up un nimmt Flint un Mütz, leggt den Bahnwerter de Hand up de Schuller. Ik segg di noch wat, ool Jung: Quäl di nich mit Gedanken. Gedanken sünd as Wörms, de en'n bi lävigen Liev van binnen upfrät't. He is dood. Un dat is good so. Un wenn di dien Katt to gluupsch ward, besnied ehr de Poten.

BAHNWERTER kloppt mit de Knoeveln up'n Disch. De will ik noch kranzheistern!

HOLTVAAGT. Un denn holl di stiev un arger di oever nix, wat nich to ennern is. Allens, un kummt dat noch so mall, allens kummt, as't kamen sall.

BAHNWERTER. Dat's en siechten Troost, wenn man mit so'n Unkruud as dien Süsterdochter ansitten deit.

HOLTVAAGT. Ook Unkruud deit sien Deensten, man dörft bloot keen Goldlack un Rosen dor ut maken woelen.

BOTTERWIEV kummt achtern mit de Kiep up'n Puckel rin. Goden Dag ook! Ah! Dor fall ik jo wedder in de beste Sellschopp as de Brummer in de Melksupp!

HOLTVAAGT. Jüst spräkt wi van Unkruud, un – batz – peddt uns de Botterhex in de Stuuv.

BOTTERWIEV sett't de Kiep af un givt jeden de Hand. Man sall den Düvel nich an de Wand malen. Lacht.

BAHNWERTER. Hest' denn mien Fru nich mitbrocht?

BOTTERWIEV. Nee, de wull noch wat besorgen, un ik hadd dat hild. Ik wull geern den Melkkutscher ut Pansdorp hier uppassen.

HOLTVAAGT. Na, denn blievt bi'neen un biet't ju nich. Ik maak mi dünn, denn kann mi keen dick krigen. Achtern ruut.

BAHNWERTER sett't sik wedder int Sofa. Na, denn gah man sitten so lang.[31]

BOTTERWIEV kriggt de Koembuddel to sehn. Oha! Wat kiddelt mi dor int Oog? Hollt de Buddel gegen dat Licht. Is noch en dägten Rest in.

BAHNWERTER. De Rest is för de Gottlosen, Schenk em di in, Meiersch.

BOTTERWIEV schenkt in un drinkt. Gottlosen seggst'? Wischt sik oevern Mund. Ik weet nich, welkeen van uns twe de Gottlose is. Ik hebb unsen goden Bahnmeester de leste Ehr andaan.

BAHNWERTER. Du höörst dor ook hen.

BOTTERWIEV. So! Un du nich?

BAHNWERTER. Nee, ik müß to Huus bliven un Kaffe kaken. Dat anner besorgt bäter mien smucke Fru. De paßt dor ook bäter hen as ik.

BOTTERWIEV. Weeßt du, ool Gnattsche, ik hebb dat al lang markt, dat du de leste Tied nich good up den Bahnmeester to spräken weerst.

BAHNWERTER.Tüün man nich. Ik hebb em doch so väl to danken.

BOTTERWIEV. Dat meen ik ook.

BAHNWERTER. Un di jo ook.

BOTTERWIEV. Mi? Och, wat ik dormit to doon hebb –

BAHNWERTER. Dor hest' ganz recht in. Wenn du un de Bahnmeester nich wäst weren, hadd sik mien smucke Stine mi miendaag nich an'n Hals smäten – – hier up'n Sofa.

BOTTERWIEV. Un dat seggst' mit so'n Muul? Wat is di denn nu miteens dor nich an na de Mütz?

BAHNWERTER sluckt sin'n Gramm daal. Hm – tjä – na – ik meen man, se hadd mit di na Huus kamen kunnt. Wat drivt se sik denn noch in de Stadd rum!

BOTTERWIEV. Rumdriven seggst'? Na, ik süll dien Fru sien un du sädst so to mi, denn wull ik di püüstern. Köpen wull se noch wat.

BAHNWERTER. Dat duurt keen Stunn.

BOTTERWIEV. Se wull sik ook wohrschienlich lütter Geld besorgen för mi. Se kunn mi nich betahlen.

BAHNWERTER. So? Wat kriggst' denn van ehr?

BOTTERWIEV. Och, is jo nich weert, dat man doroever snackt. De söss Mark dörtig –

BAHNWERTER kummt in Enn. Wat? Söss Mark dörtig hett s' bi di ranpumpt?[32]

BOTTERWIEV. Na, na, man nich gliek as en stöten Bull um so'n bäten Geld!

BAHNWERTER kriggt Geld ut de Komodenschuuv un tellt dat up den Disch. Hier hest' dien söss Mark dörtig! Jo!

BOTTERWIEV. Minsch, dat is jo doch keen Ieltog. Dorum segg ik dat nich. Odder glöövst', ik bün bang, dat –

BAHWERTER. Nu tell dien Geld un holl dien Muul, Meiersch! Do mi den Gefallen!

BOTTERWIEV strickt gau dat Geld in. Wenn't nich anners sien kann. Mien Schuld sall't aver nich sien.

BAHNWERTER. Nee, du büst jümmer as en unbedarvt Goer? dat kenn ik.

BOTTERWIEV. Ik bün de beste Minsch van de Welt, wenn man mi nix in'n Wägen leggt.

BAHNWERTER lacht höhnschen. Wat dat dien dre doden Mannslüüd ook seggen wöörden?

BOTTERWIEV. De hebbt sik miendaag nich oever mi beklaagt. Ik dach ook jümmer, du süllst de veerde warden.

BAHNWERTER. O Gott sall mi bewohren! Denn is dat jo noch'n Glück, dat ik mien Stine krägen hebb.

BOTTERWIEV lacht. Na, sühst' woll, nu hebb ik di doch so wied, dat du dien Glück sülvst begripen lehrst. Ik hadd di ook den Gnatzkopp en bäten hast utdräven, dat kann ik di flüstern. Mi haddst' nich so väl dormit argert as de arm Deern – mit all dien mallerigen Infell un Utfell van Iversüük.

BAHNWERTER. Och nee! Wat du seggst! Ik sall eifersüchtig sien? Welkeen hett di denn dat up de Mau bunden? Hett se sik doroever beklaagt?

BOTTERWIEV. Minsch, dat markt jo en Peerd, wat mit di loos is. Haddst di nich so'n smucke, junge Fru nähmen mußt, wenn dat nich hebben kannst, dat anner Mannslüüd ehr ook ankiekt. Un dat de Bahnmeester fründlich mit ehr weer, dat kann doch ken'n en'n Wunner nähmen, woor se doch oever twe Johren bi em in'n Deenst wäst is.

BAHNWERTER kickt ut'n Finster un gnurrt.[33]

BOTTERWIEV umluurt sien Seel. Jo, gnurr man, ool Biethund! Di hett ook woll bloot de ool spitznäsige Schasseeupseher den Kopp verkielt.

BAHNWERTER dreiht sik um. Meiersch, do mi en'n Gefallen un bliev mi mit den Kraam van'n Liev. Ik laat mi van di nich antappen as'n Beerfatt.

BOTTERWIEV. As wenn ik nieschirig woer! Un de gode Bahnmeester is jo nu ook dood. Oever den bruukt sik jo nüms mehr to argern. Buten rullt en Wagen un knallt en Pietsch.

BAHNWERTER an'n Finster, kickt na de Sied. Dien Kalesch is dor. Maak man, dat du na Huus kummst!

BOTTERWIEV nimmt de Kiep up'n Puckel. Jo, sünst verheiraadt wi beiden uns vellicht noch. 'dschüüß, ool Gnattsche! Ruut.

BAHNWERTER gnurrt ehr na. Dat Wiev hett ook de Düvel ut de Schuuvkor fallen laten! Sett't sik wedder int Sofa.

FRU kummt achtern rin in Truurkledung, 'n Handkorv an'n Arm. Wat sünd denn dat för Grappen, dat du achtern afslaten best? Sett't den Korv in de Koek un geiht in de Slapstuuv, woor se den Hood afleggt un en Schört vörbindt.

BAHNWERTER. De Kaffe steiht al lang fardig. Woornäven stickst' denn wedder de ganze Tied? De Bottermeiersch hett sik man även maal gau ehr söss Mark dörtig haalt. Haut up'n Disch. Ik hebb di al maal seggt: Ik will dat verdreihte Pumpen nich hebben, Wiev!

FRU kummt ut de Slaapstuuv. Schaamst' di gor nich en bäten?

BAHNWERTER. Dat fraag ik di!

FRU geiht na Koek. Meenst', ik hebb Lust, mi van di wat vörgroelen to laten, wenn ik van en Greffnis kaam?

BAHNWERTER begrippt sik. Betahl dien Botter! Ik will dat nich hebben.

FRU bringt Kaffeköpp un Kann up'n Disch. Dat laat mi man mit Meiersch afmaken. Dor bruukt wi di nich mank.

BAHNWERTER. Ik hebb dat betahlt. Ik mag keen unbetahlte Botter äten.

FRU. Hett sik de Olsch ehr Geld denn föddert?

BAHNWERTER. Woto süll se mi dat sünst woll up de Näs bummeln, wenn se't nich hebben wull.[34]

FRU argerlich na Koek. Na, laat mi de wedder kamen! De sall wat hören!

BAHNWERTER. Hest' den Koem mitbrocht?

FRU stellt Backworen up den Disch. Is dat för di de wichtigste Saak?

BAHNWERTER. Dat kann di jo gliek sien.

FRU. Na, denn wull ik, dat ik em vergäten hadd!

BAHNWERTER. Denn güng ik sülvst loos un haal em mi.

FRU. Soväl liggt di upstunns an din'n Koem? Sett't sik an'n Disch. Wat kriegt wi denn nu? Wullt du dat Supen anfangen?

BAHNWERTER gütt Kaffe in. Dor quäl di man nich um! Hm – tjä – na –

FRU gütt ook in un itt un drinkt. De Lüüd hebbt sik nich slecht wunnert, dat du nich bi weerst.

BAHNWERTER. De Lüüd soelt sik um jem ehren egen Kleikraam kümmern. Ik besorg min'n alleen.

FRU. Du haddst lieksterwelt so good 'n Verträder krägen as de annern.

BAHNWERTER. Ik künn ken'n krigen.

FRU. Ik segg jo: All de goden Minschen de moet't in'n Dood gahn, bloot dat Takeltüüg dat blivt an'n Läven.

BAHNWERTER suggt an sin'n Kaffekopp. Du lävst jo ook noch. Hm – tjä – na –

FRU. Ik wull, ik woer dood.

BAHNWERTER as baven. Ik ook.

FRU fohrt sik na't Oog. Wat du wull dorvan versteihst!

BAHNWERTER kaut. Vellicht mehr, as mi good is.

FRU. Maak di man al wedder wichtig, as wenn du de Apenborung Johannis utleggen künnst.

BAHNWERTER. Vellicht wat Ähnlichs.

FRU. Du best woll al Quasselwater ut dien Buddel sapen?! Wenn du man maal in'n Eernst mit dien Kenntnissen vör Doer kamen wullst.

BAHNWERTER. Ik glööv nich, dat di dat Spaaß un Hoeg maken wöörd. – De Snecken smeckt rein na nix.

FRU. Wenn man sik de Tung mit Koem begütt, kann man ken'n Koken smecken. Wieldeß se ook itt un drinkt. Haddst man lever din'n goden Bahnmeester de leste Ehr andaan, staats hier[35] to Huus bi'n Koem to Sitten un dumm Tüüg tosaamtogruveln, wat keen Spier van Verstand hett. Wenn de Lüüd noch keen Oorsaak hatt hebbt to snacken, nu hest' jem eerst richtig welk gäven. Du deist jümmer, as wenn du Wunner wat för'n Klook haddst, aver wenn du em maal wisen wullt, denn kummst' mit nix as dumm Tüüg to Gang. Jawoll, so büst du. Un du haddst di man lever de schöne Räd to Gemööt föhren süllt, de Paster Holthusen hollen hett, vellicht woer di dorbi en Lücht upgahn, wat uns' gode Bahnmeester för'n Minsch wäst is.

BAHNWERTER. Dat weet ik bäter as de ool Droenbüdel van Preester.

FRU steiht up, in Hitt. Gornix weeßt du – gornix! Geiht in de Koek.

BAHNWERTER lacht verbäten. Man good, dat du mi nich för klöker holst, sünst – hm tjä – na – Ik segg –

FRU kummt trügg un leggt dat Bild van den Bahnmeester up den Disch. Hier hebb ik ook up unsen goden Bahnmeester sien Bild wedder Glas maken laten, dat he wedder an sien ole Städ an de Wand bummeln kann.

BAHNWERTER kickt up un treckt de Ogenbranen tohoop. Wat? För dat Bild hest' noch wedder Geld utgäven?

FRU. Jä, umsünst maakt de Glaser dat nich, un ahn Glas wullst du dat jo nich an de Wand liden.

BAHNWERTER. Ook mit Glas nich!

FRU. Wat?

BAHNWERTER. Dat Bild kummt nich wedder an de Wand!

FRU. Büst du nu ganz un gor verrückt?

BAHNWERTER. Mi eendoont! Ik will't nich hebben! Nu weeßt' dat!

FRU hengt dat Bild an de Wand. Un ik will dat aver hebben! Dat segg ik!

BAHNWERTER smitt dat Bild gegen den Aven, dat de Glasschoeren umherfleegt. So! Nu weeßt' Bescheed! Sluckt sien Wuut daal.

FRU steiht verbaast in de Stuuv. Nu ward't Dag! Dat du 'n Vagel hest, dat is ganz gewiß! Jüst hebb ik dat Geld för dat Glas utgäven, un nu smittst' dat twei!

BAHNWERTER itt un drinkt, suggt as'n Oß an sin'n Kaffekopp, um sien Wuut to toegeln.

FRU uult de Schoeren tosaam. Dat ward mit di jo mit jeden Dag slimmer. Wenn dat so wider geiht, fangst' enes Daags gor noch[36] an un maakst den dullen Mann. Wied dorvan af büst' jo nich mehr. Bringt de Schoeren na Koek un kummt wedder trügg, sett't sik an'n Disch un schenkt Kaffe in. Wenn ik bloot eerst richtig dor achter kamen künn, wat du upstuns gegen unsen Bahnmeester hest, nu dat he dood is.

BAHNWERTER swiggt un suggt Kaffe.

FRU. Wenn du lever dat Muul hollen süllst, denn weeßt' 'n ganzen Büdel vull to tünen, aver wenn man di wat fragen deit, denn knippst' de Tähnen tosaam as een, de Lievpien hett. Mi schient aver, as wenn dor jichtens en ool Klatschwiev achter stäken deit, dat di den Doeskopp vull Motten sett't hett.

BAHNWERTER gnurrt, hollt aver noch trügg.

FRU. Dat is säker so'n Swien wäst, dat uns dat nich günnt hett, dat uns' Bahnmeester dat good up uns hadd. De Gemeenheit stippt jo ehr Näs oeverher dorhen, woornäven dat gode Minschen good geiht. Aver so'n Ort Lüüd mutt man to Liev, de dörvt man nich jümmer so in'n Düüstern wider wöhlen laten, sünst ünnerhöhlt se en'n dat ganze Huus. Du maakst jo aver noch gemene Saak mit de Oes, staats to seggen, welkeen dat is un wat s' di seggt hebbt.

BAHNWERTER de sik nich mehr hollen kann. Wiev, wat lettst' mi nich in de Roh? Wat pierst du mi jeden Dag mit dien Gefraag un Gestichel? Ik hebb dat allens in mi rinfräten, jümmer wedder rinfräten. Denn wat helpt dat, wenn ik noch groot Larm dorvan maak! To ennern is jo doch nix mehr an den – Swienkraam! He steiht up un geiht up un daal.

FRU. Wat för'n Swienkraam? Welkeen hett di wat van Swienkraam seggt?

BAHNWERTER. Welkeen? Hä! De Lüüd wohrt sik, wat Bestimmtes to seggen. Bloot andüden koent s', bloot sticheln un sik mit de Ogen toplinkern, dat man glieks markt, de weet't mehr. Gottsverdammi!

FRU. So! Also seggt hett keen Minsch wat, du hest bloot allens so alleen –

BAHNWERTER bölkt loos. Nee, van em sülvst hebb ik dat höört!

FRU kummt in Enn. Wat! Van wän?

BAHNWERTER. Van wän? Stell di man noch lang dumm! Van den Bahnmeester.

FRU. Dat is nich wohr! Du büst besapen![37]

BAHNWERTER. In sien Besapenheit hett he sik verraden. Nu weeßt' dat.

FRU. Nu ward't noch bäter! Wat so'n besapen Keerl sik trechtquatschen deit, dat glöövt so'n Schaapskopp, as du een büst. Dat du so dummerhaftig büst, dat hadd ik nich glöövt.

BAHNWERTER. Dat seggt keen Minsch in sien Duunheit, wat he mi vertellt hett.

FRU. Wat denn?

BAHNWERTER. Oever den Jung hett he sien Witzen maakt. Dat is sien Jung wäst, un mi hebbt ji ansmärt.

FRU. Dat kann he nich seggt hebben! Dat lüggst du!

BAHNWERTER steiht mit geballte Fuust vör ehr. Wat? Du wullt noch van Loegens seggen? Sall ik di Woord för Woord uptellen, wat he mi allens vörquasselt hett? Dune Mund sprickt ut Hartensgrund, dat is en ole Weisheit. Aver en Vergnögen weer dat nich för mi, wat ik do antohören kreeg. Wat du för'n smucke, stramme Fru woerst, wat du för'n Bost, wat du för'n Achergestell, wat du för Been un Waden haddst! Dat künn mi sach gefallen, mit so'n schöön Stück Wiev jeden Avend to Bedd to gähn! Dat künn he sik denken, dor künn he ook mitspräken.

FRU. De hadd sik wat schamen sullt, de ole besapene – de – gitt!

BAHNWERTER. Un denn oever den Jung: Wat ik dat nich markt hadd, dat de Jung em so ähnlich wäst woer! Wenn ik wedder so'n smucken Jung hebben wull, süll ik man Bescheed seggen. Un so güng dat den ganzen Weg lang jümmerto – un ik muß dat noch allens as Spaaß nähmen un doroever lachen! O – Gottsverdammi noch maal! Dull künn ik warden, wenn ik doran denk!

FRU huult. So'n Gemeenheit! so'n Gemeenheit! O nee ook! Dat laat ik mi nich gefallen! Dat kann ik mi nich gefallen laten!

BAHNWERTER kickt ehr verbaast an. Wat? Wullt du vellicht den doden Bahnmeester noch verklagen?

FRU. Wenn he läven deed, noch hüüt un düssen Dag! Poi! So'n gemene Keerl! De hett sik bloot argert, dat em dat nich glückt is, wat he jümmer wullt hett.

BAHNWERTER ward unsäker. Wat he wullt hett –?

FRU. Jo! Ik hebb dat man jümmer nich seggen mucht, wiel wi doch sünst väl Godes van Bahnmeesters hatt hebbt. Aver tosett't hett he mi al, as ik noch bi em in Deenst weer. Dorum bün ik ook so froh wäst, as ik wegkeem un en orndlichen Mann kreeg. Dat he mi as dien Fru ook nich in Fräden laten künn, dat hadd ik[38] mi nich dacht. Un nu dreiht so'n Keerl dat so, un du büst so dumm un glöövst dat! O nee! Dat is to dull! Dat kann ik mi nich gefallen laten! Ken'n Dag, keen Stunn bliev ik mehr in'n Huus. Will in de Slaapstuuv.

BAHNWERTER hollt ehr fast. Wat wullt du?

FRU. Weg will ik! Laat mi loos! In düsse Stunn noch gah ik ruut ut'n Huus. Mit'n Mann, de so slecht van mi denkt, kann ik nich ünner een Dack läven.

BAHNWERTER. Hier blivst'! Meenst', ik will den Dreck noch jümmer widerpedden laten!

FRU. Wat behollst' dat allens bi di? Wat sprickst' di nich ut? Denn hadd ik di al lang seggt, wo dat würklich stunn.

BAHNWERTER de unsäker woorden is. Dor ward de Düvel ut klook!

FRU de dat markt, ward drook un frech. Wat Klatschwiver un dune Keerls di seggt, dormit maakst' di un mi dat Läven suur, du Schaapskopp! Wenn dat nich to argerlich woer, kunn man meist doroever lachen. Nimmt dat Bild van den Bahnmeester van de Komood. Wenn ik dat allens wußt hadd, denn hadd ik dat Bild nich wedder na'n Glaser henbrocht. Nu sall't int Füür! Smitt dat Bild na Koek rin.

BAHNWERTER kickt ut'n Finster. Hm – tjä – na – ik segg –

FRU geiht na Slaapstuuv roever. Un denn maak ik mi fardig un gah ut'n Huus.

BAHNWERTER dreiht sik na ehr rum. Dat deist' nich.

FRU. Meenst', ik will mi van di mit so'n Ogen ankiken laten!? Nee! Denn müß ik jo gar keen Schaam un keen Ehrgeföhl hebben. Ik gah weg. In de Slaapstuuv.

BAHNWERTER. Maak doch nich noch mehr dumm Tüüg, as al maakt is. Wenn ik wußt hadd, dat dat so steiht, denn – Dat kunn ik jo ook nich ahnen. He is jo ook dood, un – un dormit laat nu den ganzen Kraam begraven sien. He geiht na achtern ruut.

FRU kummt wedder rin im kickt em na. Denn man to! Wenn man nix wedder utkleit ward!