[1369](κατα-πέφνω, nur) aor. κατέπεφνον, ich tödtete, erschlug, Il. 6, 183 u. öfter; καταπεφνών oder καταπέφνων 17, 539; Soph. Ai. 885 El. 477; sp. D., wie Opp. Cyn. 2, 15.
Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 1369.