[1371] κατα-πνέω (s. πνέω), anhauchen, an-, durchwehen; ϑεόϑεν καταπνέει Πειϑὼ μολπάν, einhauchen, Aesch. Ag. 105; ϑεὸς ἥκων καταπνεῖ σε Eur. Rhes. 387, vgl. Med. 839; ἤνπερ Ἔρως ἵμερον ἡμῶν κατὰ τῶν κόλπων καὶ τῶν μηρῶν καταπνεύσῃ Ar. Lys. 552. – Uebh. wehen, ὅταν ἥδι στον οἱ ἐτησίαι καταπνέωσιν Plut. Cic. 47. – Auch pass., στρατόπεδον οὐ καταπνεόμενον ἐκ τῆς ϑαλάττης App. Pun. 99.