§ 19. De auparistako.

[§ 19. Über den Mundverkehr.]

[211] Inde a complexibus usque ad coitum inversum apud quatuor illos amatores explicatum est; nunc autem, cum a nonnullis eunuchos quintos appellari supra dictum sit, aupariṣṭakum, coitus illis coriveniens, his verbis describitur:


Duplex est tertia species, aut forma muliebri aut forma virili.


[Zweifach ist die dritte Art, entweder in weiblicher oder männlicher Form.]


»Tertia species«, eunuchi. – »Forma muliebri«, feminae habitu praedita, mammis cet.; »forma virili«, viri habitu, praedita, crinibus barbae cet. Quorum modos usurpantes aupariṣṭakum quod vocant conficiunt.

Priorem respiciens (autor) dicit:


Hic species forma muliebri praedita feminae vestitum, vocem, naturam, consuetudinem, teneritatem, timiditatem, simplicitatem, perferendi imbecillitatem, pudorem imitetur.


[Hier ahme die mit weiblicher Form ausgestattete Art die Kleidung der Frau nach, ihre Stimme, ihre Natur und Gewohneit, ihre Zartheit und Furchtsamkeit, ihre Einfachheit und Schwäche sowie ihre Schamhaftigkeit.]


»Hic«, in eorum amborum numero, ut vera natura feminae indicetur, tantopere feminae natura imitatione exprimitur. – »Vestitum« igitur, cultu capitis, ornatu tunicae, cet., »vocem«, instrumento sonos lenes dulcesque edenti similem; »naturam«, ingressum tardum cet. »consuetudinem«, in viros alliciendo cet.; »teneritatem«, non asperitatem; »timiditatem«, animum pavidum; »simplicitatem«, sinceritatem; »perferendi imbecillitatem«, verbera, ventum, calorem cet. tolerandi inertiam; »pudorem«, pudicitiam, »imitetur«.


Cuius in ore ea fiunt, quae in vulva confici solent; atque istud aupariṣṭakum appellatur.


[In ihrem Munde geschehe das, was gewöhnlich in der Scheide ausgeführt wird; und das nennt man den Mundverkehr.]


»Cuius« speciei naturam feminae imitantis »in ore ea fiunt, quae in vulva confici solent«: ita definitur. Actio igitur pene in vulva conficienda eaque in os translata »aupariṣṭakum appellatur«, id est, ab antiquis auctoribus ista notatio assumpta est ...

Iam (autor) istius rei fructum demonstrat:


Eo voluptatem ex conscientia nascentem quaestumque pecuniae quaerat; sicut meretrix vitam suam prae se ferat. – Haec species muliebri forma praedita est.
[211]

[Daraus kann man ein bewußt entstehendes Vergnügen suchen sowie Gelderwerb; wie eine Dirne kann man seine Lebensweise zeigen. Dies ist die weibliche Art.]


»Eo«, aupariṣṭako, »voluptatem«, oblectamentum, »ex conscientia nascentem«, supra descriptam »quaestumque pecuniae«, victum, quaestum meretricium accipiens, »quaerat«. – »Vitam«, consuetudines meretricum (autor) in libro de meretricibus explicabit. Illam igitur sicut meretrix prae se ferens, cum ab iis, qui aditu digni sunt, adeatur, aut voluptatem aut victum nanciscitur.

Alteram speciem respiciens (autor) dicit:


Species autem forma virili praedita desiderium suum celet et, si virum adeptura est, negotia fricatoris exsequatur. Inter fricationem quasi complectens membris suis amatoris femora premat; familiaritate aucta femorum radices una cum inguinibus contingat; et illius membrum, cum erectum esse intelligit, manu fricans excitet ridensque illum ob lasciviam quasi obiurget. Si a viro, quamquam indicia praebet illiusque naturam monstruosam intelligit, non invitatur, ipsa incipiat. Si autem a viro invitatur, repugnet aegreque accedat.


[Die männliche Art verberge ihr Verlangen und, wenn sie einen Mann gewinnen will, führe sie das Geschäft eines Masseurs aus. Bei der Massage umfasse er gleichsam mit seinen Gliedern die Schenkel des Liebhabers und drücke sie. Bei fortgeschrittener Vertrautheit berühre er die Wurzeln der Schenkel zusammen mit den Geschlechtsteilen. Wenn er sieht, daß dessen Glied sich aufgerichtet hat, errege er es durch Reiben mit der Hand. Er lache dabei und schimpfe ihn gleichsam wegen seiner Zügellosigkeit. Wenn er von einem Mann, obwohl er alle Anzeichen zeigt und er seine widernatürliche Art kennt, nicht aufgefordert wird, beginne er von sich aus. Wenn er aber von dem Mann eingeladen wird, soll er sich sträuben und nur widerwillig sich nähern.]


»Autem« vocabulum contrarium significat. Voluptas et aupariṣṭakum natura similia, confectione dissimilia sunt; itaque (autor) dicit: »Desiderium suum celet«, ita ut desiderium, voluptas ex conscientia nascens, occultetur: illa, cum forma virili praedita sit, fore ut cum viro non coniungatur, simulare studet. »Negotia fricatoris exsequatur«, id est, coram publico negotiis fricandi quaestum faciat. Quo tarnen modo familiaritas cum esse non iam possit, quem ad modum voluptatem nanciscetur? Itaque (autor) de conciliando alterius animo dicit: »Inter fricationem« amatoris iacentis »femora suis« ipsius »membris«, cum fiducia nondum facta sit, quasi amplectens »premat«; »familiaritate aucta« per fricationem istam, »femorum radices una cum inguinibus contingat«, id est, omissa illa parte, ubi penis est, femorum radices una cum parva inguinum parte; »et illius membrum, cum erectum esse intelligit«, propter femorum radicum una cum inguinum parte fricationem penem se erigere, »manu fricans excitet«, sicut usque ad bubulcos cet. notum est; neque vero temere ac fortuito. – »Illum ob lasciviam quasi obiurget«: ›Num tu tam lascivus es, ut ipsa fricatione femorum membrum tuum se erigat?!‹ Ita illum obiurget »ridens«, ut, quae ipsa petat, significet; neque vero morosa sit. – »Quamquam[212] indicia praebet«: quod penis se erigit, indicium libidinis eius amatoris est, apud quem cognoscitur: »illiusque naturam monstruosam intelligit«, illum in ore lascivum esse cognoscit. – »Si non invitatur«, ut aupariṣṭakum conficiat, »ipsa incipiat«, non invitata; »si autem a viro«, sive iste illius naturam monstruosam novit sive non novit, »invitatur, repugnet«: ›Ego eiusmodi rem non conficiam!‹ ne statim probare videatur; quod (autor) his verbis demonstrat: »Aegre«. – Quae autem species muliebri forma praedita est, etsi non invitata, quippe quae desideria sua prae se ferat, ab initio ad illam rem accedat.

Nunc (autor), cum confectio dissimilis sit, varios modos demonstrat:


Hic octuplus confectionis modus coniunctim adhibendus est: (modus) mensus, morsus lateralis, forceps exterior, forceps interior, osculatio, contactio, suctus pomi āmri, devoratio.


[Dabei kann man eine achtfache Art der gemeinsamen Durchführzng anwenden: die gemessene Art, der Seitenbiß, die Außenzange, die Innenzange, Kuß, Berührung, Saugen des Mangosaftes, Verschlingen.]


»Hic«, in aupaiṣṭrako, »modus coniunctim adhibendus est«, id est, omnes coniunctim et secundum ordinem.

Sed ne hic quidem sua sponte: ita (autor) dicit:


Quorum in numero simulatque alterum confecit, cessandi desiderium ostendat.


[Sobald er bei dieser Zahl eine ausgeführt hat, zeige er den Wunsch aufzuhören.]


»Quorum in numero«, modi mensi cet., »alterum«, a primo incipiens simulac »confecit«, finivit, finiendi cupiditatem »ostendat«.

Quid ergo amator faciat, cum alter modo altero finito »ut libidinem illius excitem, (non nisi) invitata ceteros conficiam« secum cogitet? Quod respiciens (autor) respondet:


Alter primo confectio alium modum sequentem confici iubeat; quo finito sequentem.


[Der andere befehle, daß eine andere Art folge und ausgeführt werde; ist diese beendet, die nächste.]


»Alter«, amator, »primo confecto«, modo menso, »alium modum sequentem«, modum mensum sequentem, morsum lateralem, his verbis »confici iubeat«: »Illud fac!« – »Quo finito«, morsu laterali confecto, »sequentem«, forcipem exteriorem. Secundum istum ordinem omnes modos coniunctim confici iubeat. In eundem modum femina quoque agat, ut suae ipsius libidini satisfaciat voluptatemque ex conscientia nascentem nanciscatur. Haec est regula, si exhortationem respicis; atque si sua sponte agitur, in eundem modum coniunctim ad suam ipsius voluntatem conficiendum est.[213]

Quorum confectio duplex est, exterior et interior. Iam (autor) exteriorem explicans dicit:


Penem manu comprehensum ad labra adducens atque feriens contra os moveat: hic modus mensus est.


[Er ergreife mit der Hand den Penis, führe ihn an die Lippen, reibe ihn und führe ihn an den Mund; das ist die gemessene Art.]


»Penem manu comprehensum«, ne laxetur, manu arreptum »ad labra adducens atque« ad anteriorem partem »feriens«, labris convexis tenens »contra os moveat«, suum ipsius os eo concutiat. Hic cum penis ad labra tantum adducatur, »hic modus mensus est«.


Manu glandem operiens labrisque a latere sine dentium cooperatione premens ›haec hactenus‹ tranquillans inquiat. – Hic morsus lateralis est.


[Wenn er die Eichel in der Hand hält und sie mit den Lippen drückt, ohne die Zähne zu Hilfe zu nehmen, sage er beruhigend "das ist genug". – Das ist der Seitenbiß. ]


»Manu operiens«, pugno corripiens; deinde penem »labris a latere premens«. – »Sine dentium cooperatione«: hoc adverbium est: ita ut dentes non adhibeantur. Dentibus autem penem teneri (autor) his verbis demonstrat: »Haec hactenus«: hoc satis sit! – »Tranquillans inquiat«: »corripiendo isto gravissimus dolor continetur!«


Porro invitata labris conclusis illius partem anteriorem premens atque quasi adducens dimittat. Hic est forceps exterior.


[Weiter aufgefordert, drücke er mit geschlossenen Lippen dessen Eichel und gleichsam einziehend gebe er sie frei. Das ist die Außenzange.]


»Porro invitata« ad morsum lateralem iterumque ad proximum excitata; si autem sua sponte agit, non invitata. – »Labris conclusis«, ita ut glande penis introducta labra deinde conclusa teneantur. Quibus »premens atque quasi adducens dimittat«: id est, labris quidem eam quasi adducens dimittat. – »Forceps exterior«, cum cutis ab exteriore parte corripiatur.

Iam (autor) interiores modos demonstrat:


Hic invitata penem paulo longius introducat; illaque anteriorem partem labris premens exspuat. Hic est forceps interior.


[Hier führe er auf Einladung den Penis etwas weiter ein; mit den Lippen die Eichel drückend werfe er sie aus. Das ist die Innenzange.]


»Hic«, in forcipe exteriore conficiendo, »invitata«, rogata, »penem«, postquam glans praeputio denudata est, »paulo longius introducat« amator usque ad glandis nodum: sic cum invitatur; si sua sponte agit, ipsa quidem penem paulo longius introducat. – »Illaque anteriorem partem«, glandem, »labris premens exspuat«, emittat. – »Forceps interior«, cum glans praeputio denudata corripiatur.


Si penis manu comprehensus sicut labrum corripitur, osculatio est.
[214]

[Wenn der mit der Hand ergriffene Penis wie eine Lippe gepackt wird, ist dies das Küssen.]


»Sicut labrum«: sicut labrum inferius ambodus labris corripitur, ita etiam glans penis praeputio denudata. Itaque »osculatio« illa, quae ›comprehensio aequalis‹ appellatur.


Cuius in confectione si glans undique linguae parte anteriore feritur atque lambitur, contactio est.


[Wenn bei der Ausführung die Eichel von allen Seiten mit der Zungenspitze berührt und geleckt wird, ist das die Berührung.]


»Cuius in confectione«, osculationis: neque enim aliter in usu versatur; »si glans undique anteriore linguae parte«, quae in orbem circumagitur, »feritur«, contingitur, »atque lambitur«, anteriore linguae parte ad os urethrae contingitur. – »Contactio est«, propter contactionem undique factam.


Huiusmodi penem libidine semi-introductum semel atque iterum crudeliter premat, deinde dimittat. Hic est suctus pomi āmri.


[Er drücke den mit Lust halbeingeführten Penis immer wieder fest, dann gebe er ihn frei. Das ist das Saugen des Mango-Saftes.]


»Huiusmodi«, praeputio denudatum, »penem libidine«, propter immoderatam amatoris libidinem, »semi-introductum crudeliter premat«, vehementer, »semel atque iterum«: bis, ter lingua atque labris semel atque iterum premat pressumque »dimittat«, subinde quidem. Illud pomi āmri [Mango] suctui simile est.


Ad viri voluntatem penem devoret prematque usque ad finem. Haec est devoratio.


[Zur Freude des Mannes verschlinge er den Penis und drücke ihn bis zum Höhepunkt. Das ist das Verschlingen.]


»Ad viri voluntatem«: simulac quae vir sentiat, cognovit: propinquam quidem esse illius voluptatem, »penem devoret prematque«: lingua pressum devoret; labris quoque premat »usque ad finem«, donec semen eiaculatur. – »Devoratio« propter perfectam devorationem.


Ut cuiusque desiderium est, ita clamores et ictus adhibe antur. Hoc est aupariṣṭakum.


[Wie es eines jeden Verlangen ist, so wende man Schreie und Schläge an. Das ist der Mundverkehr.]


»Ut cuiusque desiderium est«: prout libido inter modum mensum cet. aut tenuis aut mediocris aut vehemens est, »ita clamores et ictus adhibeantur«, cum complexus cet. nullum hic locum habeant – »Hoc est arupariṣṭakum«: itaque auparṣṭakum secundum doctrinam, naturam, fructum, confectionem, modos varios explicatum est.

Iam (autor) aupariṣṭakum secundum loci consuetudinem locis quoque impropriis in usu versari demonstrat:


Feminae dissolutae, libidinosae, ancillae, fricatrices quoque illud adhibent.
[215]

[Auch lockere und zügellose Frauen, Sklavinnen und Masseusen tun dies.]


»Feminae dissolutae«, quae a gente sua aliaque simili dissolvunt se: moribus dissolutis praeditae. – »Libidinosae«, quae nulla aut similis, aut dissimilis, gentis ratione habita suo arbitrio vitam agunt. – »Ancillae«, quae iam alius viri fuerunt vel socio amisso amatori ministrant; »fricatrices«, quae fricatione victum quaerunt, »illud adhibent«, aupariṣṭakum confici permittunt. – »Quoque« vocabulum ›non solum eunu chi‹ significat.


Neque vero istud fiat, cum a literis sacris abharreat atque inhonestum sit. Si enim postea iterum os illarum contingas, ipse moleste feras. Ita autores docent.


[Dies aber geschehe nicht, weil es von den Schriften der Guten abweicht und unehrenhaft ist. Wenn du nämlich später den Mund junger Frauen berührst, wirst du wohl Schlimmes ertragen. So lehren es die Autoren.]


»Neque vero istud fiat«, quamquam in usu versatur, »cum a literis sacris abhorreat«: in Dharmaśāstro vetitum est: ›Ne semen in os emittas!‹ – »Atque inhonestum sit«: inhonestum est, cum a bonis repudietur: itaque »cum inhonestum sit«. Partis agentis ipsum videre rein inhonestam peccatum est; aliud autor his verbis demonstrat: »Si enim postea«: si enim ore feminarum dissolutarum cet. pro vulva fructus sis, »postea«, si rursus vulva utaris, »moleste feras«, taedeat te, si libidine accensus »os illarum contingas«, attingas ... – »Ipse«, neque vero femina.


Meretricis cultoris peccatum illud non est, atque ceteris quoque de causis evitandum est. Ita docet Vātsyāyanus.


[Für den Verkehr mit einer Dirne ist das keine Sünde, aber aus anderen Gründen ist es zu vermeiden. So lehrt es Vatsayayanus. ]


»Meretricis cultoris«. Feminae dissolutae cet. meretricum species variae sunt: eiusmodi feminae cultoris, amatoris, »illud peccatum non est«, id est: apud eum non versatur illud, »cum a literis sacris abhorreat«: peccatum est aupariṣṭakum agere cum uxore: ›ne semen in os emittas!‹ Itaque Vasiṣṭhus ait: ›Qui in ore uxoris suae legitimae coitum conficit, illius manes decem annos et quinque non edunt.‹ – »Atque ceteris quoque de causis«, si illud inhonestum haberi atque futurum esse, ut os postea rursus contingatur, respicis, peccatum illud, turpitudo et molestia, »evitandum est«, cum eiusmodi res clandesdinae sint atque per os quidem etiam cibus sumatur! – »Quoque vocabulam nonnullis, cum secundum loci consuetudinem peccatum non sit, nihil esse quod evitandum sit, significat.

Utrumque (autor) secundum singularem cuiusque regionis consuetudinem explicans dicit:


[216] Itaque Prācyi non commiscentur cum iis feminis, quae aupariṣṭakum exercent.


[Deshalb verbinden sich Völker des Ostens nicht mit solchen Frauen, die den Mundverkehr ausüben.]


»Itaque«, quae cum ita sint, itaque non commiscentur: iste contextus orationis est. – »Cum iis feminis«, meretricibus, »quae aupariṣṭakum exercent«, ore pro vulva utuntur, »non commiscentur«, non coeunt cogitantes: ›Cave contingas os earum!‹ Cum aliis feminis, cum peccatum illud non versetur, illos commisceri sententia vera est. – »Prācyi«, in oriente Agi.


Āhicchattriki non commiscentur cum meretricibus; sin autem commiscentur, earum oris negotium evitant.


[Die Bewohner von Ahicchatra verkehren nicht mit Dirnen; wenn sie aber doch verkehren, meiden sie deren Arbeit mit dem Mund.]


»Āhicchattriki«, incolae Āhicchattri, »non commiscentur cum meretricibus«, cum aupariṣṭakum ab illis exerceri, etsi neque viderunt neque audiverunt, suspicentur; »sin autem commiscentur«, libidine aliquo modo inflammati. – »Oris negotium« osculatio est.


Sāketi sine ulla dubitatione commiscentur.


[Die Saketer verkehren (so) ohne jedes Bedenken.]


»Sāketi«, incolae Ayodhyae. – »Sine ulla dubitatione«, in coniunctione cum meretricibus ineunda atque in oris negotio inter purum et impurum non discernentes.


Neque vero sua sponte Nāgaraki aupariṣṭakum exercent.


[Aber die Nagaraker üben nicht von sich aus Mundverkehr.]


»Nāgaraki«, incolae Pāṭaliputri, cum meretricibus commiscentur, »neque vero sua sponte« in earum ore id agunt, quod vulvae proprium est: ›Cave contingas os earum!‹ – Invitati autem exercent, tantum quod os (labris suis) non contingunt.


Omnia Sauraseni sine ulla dubitatione exercent.


[Die Saurasenier üben ohne jedes Bedenken alles (alle Formen des Verkehrs).]


»Omnia«: coniunctionem sexualem, aupariṣṭakum, osculationem in ore exercendam. – »Sine ulla dubitatione«, omnia pura esse cogitantes. – »Sauraseni«, meridiana Kauśāmbīs regione habitantes orae accolae.

Si enim suspitioni indulgere velis, ipsius uxoribus confidere non licere (autor) demonstrans dicit:


Haec enim aiunt: Quisnam feminarum naturae, integritati, moribus, rationi, veritati, orationi confidere potest? Natura enim illae quidem moribus pravis sunt, neque vero contemnendae. Itaque secundum literas sacras purae habendae sunt. Ita enim scriptum est:

[217] Vitulus purus est, dum lac emanat; canis sincerus, dum feras comprehendit; avis, dum pomum caedit; os feminae, dum coniunctio sexualis initur.


[Sie sagen nämlich so: Wer kann der Natur, der Ehrlichkeit, dem Charakter, der Wahrheit, den Worten einer Frau trauen? Von Natur aus nämlich haben sie schlechten Charakter, sind aber dennoch nicht zu verachten. Deshalb muß man sie gemäß der religiösen Schriften für rein halten. So nämlich steht geschrieben:

Das junge Kalb ist rein, solange es Milch gibt; der Hund ist rein, solange er wilde Tiere fängt; der Vogel, solange er Obst frißt; der Mund der Frau, solange sie Geschlechtsverkehr übt. ]


»Quisnam feminarum naturae«, condicioni, »integritati«, a rebus inhonestis abstinentiae, »moribus«, confectioni trium vitae legum, »rationi«, moribus, utcunque eis secundum usum familiae conveniunt, »veritati«, fidei, »orationi«, gestibus, »confidere potest?« id est, haec omnia, quale quidque sit, ex vero perspici non possunt. Quare? Ad id (autor) respondet: »Natura enim«: nulla alia re nisi quod in vitam ingrediuntur, »illae quidem moribus pravis sunt«, pravis animis, cum ea quoque exerceant, quae hominum legibus vetantur. »Neque vero contemnendae sunt«, cum in ista eiusmodi natura tribus hominum vitae legibus obtemperandis prosint. »Itaque« in coitu ineundo »secundum literas sacras purae habendae sunt«, cum hominum res ad literas sacras redeant. Quas literas (autor) explicat: »ita enim scriptum est« apud Smṛtikārum. Vaccam excepto ore ubique puram dicunt; lactis emanantis tempore autem os quoque purum est; ipsumque lactis reliquum. Canum aviumque quoque cibi reliqua evitanda esse dicunt: sed cum os, dum ferae comprehenduntur vel poma caeduntur, purum sit, caro quoque et poma ipsa pura sunt. Eundem in modum »dum coniunctio sexualis initur«, quae coniunctio voluptatem spectat, »os feminae«, cum ceteris temporibus omnium rerum impurarum receptaculum sit, si aupariṣṭtakum vel aliam rem confecit, purum est. Secundum illud literarum sacrarum dictum oscula ubique adihibenda sunt.

Nunc (autor) quae ipse sentiat, demonstrans ait:


Cum sententiae hominum proborum digredtantur atque scriptum literarum sacrarum hic in usu versetur, secundum loci consuetudines ipsiusque naturam atque fidem agatur. Ita docet Vātsyāyanus.


[Weil die Meinungen der rechtschaffenen Männer voneinander abweichen und das Buch religiöser Schriften hier in der Praxis verschieden ist, möge man nach den Gewohnheiten der Gegend und der Natur sowie der Glaubwürdigkeit der Frau handeln. So lehrt Vatsyayanus.]


»Cum sententiae hominum proborum digrediantur«: quomodo dissentiant inter se probi Prācyi, incolae Āhicchattri, Pāṭaliputri, explicatum est. Itaque scriptum est: ›Quae Smṛtis vetita et sententiarum discrepantium plena, sed secundum doctrinam et usum spectata est, non ad Srutim referri potest; sin autem, Srutis falsa est.‹ – Hic (autor) momentum facit: »cum[218] scriptum literarum sacrarum hic in usu versetur«: de uxore enim supra dictum est: »Os feminae, dum coniunctio sexualis initur, (purum est)«. Quae si ita sunt, apud meretrices suaviorum modos varios inutiles esse (autor) coniuncte assentiens ait: »Secundum loci consuetudines«: qualis cuiusque loci usus est, secundum illum »agatur«; ad loci usum enim incolarum omnes res redeunt. – »Secundum ipsiusque naturam atque fidem«: qualis cuiusque gustatus et qualis cuiusque fiducia est, secundum illud agatur, non solum secundum compendium.

Itaque aupariṣakum mirum, quod quidem ad feminas pertinet, cum feminae partes agentes sint, explicatum est; viros autem respiciens (autor) ait:


Hic sunt nonnulli versus:

Apud quosdam viros servi adolescentes, nitidis inauribus ornati, aupariṣṭakum curant.


[Hier sind einige Verse:

Bei gewissen Männern pflegen junge Sklaven, mit glänzenden Ohrringen behängt, Mundverkehr.]


»Nitidis inauribus ornati«: nitentes inaures qui habent. His verbis per ellipsim cultus ornatusque significatur: omni modo ornati: haec est sententia. – »Adolescentes«, cum libido excitata sit, rei gerendae periti; natura mancipia, »servi«, non alii; illud enim peccatum est. Itaque scriptum legimus: ›Servi fide digni et ornati, quorum barba nondum enascitur, ad aupariṣṭakum consumendi sunt, non alii, cum barba in vitio ponenda sit.‹ – »Apud quosdam viros«, qui frigidi sunt; quorum ardor abiit; nimis pingues; qui feminis non delectantur.

Illud quoque mirum est, cum unus tantum agens est: vulgare est, duos viros agere. Ad hoc (autor) dicit:


In eundem modum urbani quidam familiares mutuae saluti prospicientes alter alteri benevolentiam illam praestant.


[Auf dieselbe Weise erweisen einige vertraute Freunde, die sich um ihr gegenseitiges Wohl sorgen, einer dem anderen diesen wohwollenden Dienst.]


»Urbani«, qui in paragrapho de vita urbana descripti sunt. – »Quidam«, qui feminas contemnunt1. – »Mutuae saluti prospicientes«, cum voluptatem emissionis seminis sibi parent. – »Familiares«, amicitia inita. – »Alter alteri benevolentiam illam praestant«: ›Mihi procura; postea tibi quoque procurabo! Aut eodem tempore ambo, inversis corporibus, cum prae libidine tempus exspectare non possint. Itaque confectio duplex est. – Quod vulgare illud esse diximus, haec ellipsis est: feminae[219] quoque illud agunt. Itaque scriptum legimus: ›Quaedam gynaecei feminae inter se familiares, si viros adipisci non possunt inter se in vulva voluptatem ore conficiunt.‹


In eundem modum viri quoque apud feminas illud quidem perficiunt, cuius confectionis modum eundem esse atque in confectione suavii ori applicandi sciendum est.


[Auf dieselbe Weise tun auch Männer bei Frauen dieses, wobei man wissen muß, daß die Art der Ausführung dieselbe ist wie bei der Durchführung des Küssens eines süßen Mundes.]


»In eundem modum apud feminas«: sicut feminae apud viros perficiunt, ita apud feminas quidam »viri quoque«, servi vel amatores, in vulva aupariṣṭakum curant. – »Quidem« vocabulum comprobationem significat. – »Cuius confectionis« si vir pars agens est, »modum«, quo modo conficiatur. – »Eundem esse atque in confectione suavii on applicandi«: modus confectionis, ut apud suavium puellae, mensum cet., atque alicubi, apud comprehensionem aequalem cet., in usu versatur hic quoque secundum res exercendus est.

Hic si servus pars agens est, mirum est, sin autem amator, vulgare. Quod quidem eodem tempore aut secundum ordinem fieri potest. Qualis ergo sit confectio eodem tempore exercenda, (autor) demonstrat:


Si artem vir et femina inversis corporibus eodem tempore alter altero fruuntur, amor cornicum est.


[Wenn aber Mann und Frau mit umgedrehten Körpern gleichzeitig eine den anderen genießt, ist das die Liebe der Krähen.]


»Inversis corporibus«: in ›patera laterali‹ vir caput suurn in femoribus feminae ponit in eundemque modum femina in viri. Ita »eodem tempore alter altero fruuntur«, cum eodem tempore utriusque pudenda ore comprehendantur. – »Amor cornicum est«: quod vir et femina quasi cornices sunt, cum ore res impurae comprehendantur, inde vocabulum sumptum est. Hic amor iste intelligitur, cui tales se dedunt ...

Itaque viri et feminae (coniunctio) inversis corporibus (ineunda) explicata est. Quarum inter modos miros et vulgares mirus melior est. Itaque etiam coniunctionem cum hominibus plebeiis ineundam, ut est aupariṣṭakum ad servos pertinens, probatissimam esse (autor) demonstrans ait:


Quare meretrices viros virtutibus praeditos, dextros, munificos (egregios) abiicientes hominibus plebeiis, servis, custodibus elephantorum, ceteris, delectantur.
[220]

[Deshalb erfreuen sich Dirnen, welche in der Liebe kundige, lebenserfahrene, großzügige (von edler Abstammung) Männer verschmähen, mit einfachen Leuten, Sklaven, Elefantenwärtern und sonstigen. ]


»Virtutibus praeditos«, amatoris virtutibus ornatos; »dextros«, vitae peritos; »munificos«, heroes donandi; »egregios«2, egregia gente ortos cet. – »Hominibus plebeiis«, obscuris. Quos (autor) explicat: »Servis, custodibus elephantorurn, ceteris«. – »Delectantur« quidem naturam illarum designat; vel quod moribus inurbanis sunt; atque illis viris delectantes ceteros quoque ipsarum mores aperiunt.


Neque vero aupariṣṭakum illud brāhmaṇus sapiens vel socius et administer consiliorum regis vel qui fiducia utitur sibi fieri permittat.


[Weder ein weiser Brahmane noch ein Gefährte und Ratgeber des Königs noch einer, der das Vertrauen der Menschen genießt, lasse Mundverkehr mit sich geschehen. ]


»Neque vero aupariṣṭakum illud« hunc in modum a meretricibus »sibi fieri permittat brāhmaṇus sapiens«, qui Smṛtis et Srutis argumentum atque naturam novit. – »Socius et administer consiliorum regis«, qui summus regni gubernator est; ... »vel qui fiducia utitur«, qui hominibus fide dignus videtur. Qui si apud illas feminas aupariṣṭakum sibi fieri permittunt, gloria, qua apud homines utuntur, et auctoritas dirimuntur. Itaque vitiosam oris contactionem evitent. Vitium autem turpitudinis eis difficulter evitandum est, non ceteris, qui hic non dicuntur.

Cum in compendio ›confectionis modum eundum esse atque in confectione suavii ori applicandi‹ scriptum sit, nonne etiam modi vulgaris conficiendi occasio datur? Ad hoc (autor) respondet:


Non compendium quia compendium est, eatenus usus causa est. Compendii argumentum ad universos pertinere, usum autem ad singulos tantum sciendum est.


[Nicht der Gewinn, weil es ein Vorteil ist, ist der Grund dieses Liebesgenusses. Man muß wissen, daß das Argument des Vorteils sich auf alle bezieht, der Liebesgenuß aber auf den einzelnen.]


»Non compendium«; compendium, quia tantum docet, itaque »eatenus causa usus est«. – »Compendii argumentum ad universos pertinere«, cum illae res ut complexus cet. voluptati idoneae ad omnes amatores pertineant. – »Usum autem ad singulos«, ita ut a bonis hoc illud conficiatur.

Quod praeceptum alicubi quoque in usu versari (autor) demonstrat:


[221] In arte medicina enim sapor, vis, eventus ipsius carnis caninae nota sunt: num vero sapientibus comedenda est?!


[In der Medizin sind Geschmack, Wirksamkeit und Folgen sogar des Hundefleisches bekannt: müssen das aber die Weisen verzehren?]


»Sapor«, dulcis cet. – »Vis«, efficacitas. – »Eventus«, quae sequuntur, si dulce aliquid cet. adhibentur. – »Ipsius carnis caninae nota sunt«: hactenus sapor cet. pertinent: usus sapientium ad singulas tantum regiones pertinet.

Quae cum ita sint, praecepta hic edita, quippe quibus a sapientibus non obtemperetur, inutilia sunt! Ad hoc (autor) respondet:


Sunt quidam eiusmodi homines, sunt quaedam regiones, sunt quaedam tempora, quibus praecepta illa non inutilia erunt.


[Es gibt solche Menschen, bestimmte Gegenden und bestimmte Zeiten, für die bzw. in denen jene Vorschriften sehr nützlich sind.]


Sunt eiusmodi »homines«, qui inter res puras et impuras non discernant; »sunt quaedam regiones«, Lāṭus, Sindhuvisayum, cet.; »sunt quaedam tempora«: confectio aupariṣṭaki a feminis conficiendi, quippe quae eo quaestum sumant (?). – »Praecepta«, ut illud: ›in confectione suavii ori applicandi‹.


Itaque postquam ei regionem et tempus ei usum et compendium et te ipsum consideraveris, praeceptis illis aut obtemperato aut ne obtemperato.


[Nachdem du also die Gegend, die Zeit, den Brauch, Vorteil und dich selbst betrachtet hast, sollst du jenen Vorschriften gehorchen oder nicht.]


»Itaque«, quae cum ita sint, »postquam et regionem et tempus« modi cum vulgaris tum miri separatim »consideraveris«. – »Usum«, utrum auxilia adhibenda sint an non; »compendium«, quod doctrinam refert; »te ipsum«: »Quid mihi conveniet? quid non conveniet?« Ita homines sapientes, postquam se ipsos consideraverint, utrumque adhibento.

Vel ut verius dicam: non haec est lex ad viros cet. pertinens: itaque (autor) inquit:


Quae res cum secretum aliquod atque mens varia sit, quis igitur est, qui disceptare possit, quis aut quando aut quo modo quidque conficiat?


[Da dies (der Mundverkehr) etwas Geheimes ist und die Denkart verschieden ist, wo gibt es also einen, der entscheiden könnte, wer oder wann oder wie man etwas macht?]


»Quae res«, aupariṣṭakum, »cum secretum aliquod atque mens varia sit«, praesertim cum libidine inflammata est. – »Quis« illud faciat: homo sapiens an alius? »Quando?« in statu ebrietatis an alio in statu? »Quidque«: modum aut vulgarem aut mirum aut communem coniunctionem sexualem? – »Quo modo«, qua de causa: utrum libidine incitatus an secundum regionis consuetudinem? »Quis igitur est, qui disceptare possit«, id est, nemo est!

Fußnoten

1 S. Beiträge zur indischen Erotik, 1. Aufl., S. 549, Anm. *).


2 Yaśodhara liest varān statt des narān des Textes. Von meinen Mss. hat nur das bei Hultzsch II verzeichnete die Lesart varān.

Quelle:
Das Kāmasūtram des Vātsyāyana. Berlin 71922, S. 211-222.
Lizenz:
Kategorien:

Buchempfehlung

Klopstock, Friedrich Gottlieb

Hermanns Schlacht. Ein Bardiet für die Schaubühne

Hermanns Schlacht. Ein Bardiet für die Schaubühne

Von einem Felsgipfel im Teutoburger Wald im Jahre 9 n.Chr. beobachten Barden die entscheidende Schlacht, in der Arminius der Cheruskerfürst das römische Heer vernichtet. Klopstock schrieb dieses - für ihn bezeichnende - vaterländische Weihespiel in den Jahren 1766 und 1767 in Kopenhagen, wo ihm der dänische König eine Pension gewährt hatte.

76 Seiten, 5.80 Euro

Im Buch blättern
Ansehen bei Amazon

Buchempfehlung

Geschichten aus dem Biedermeier III. Neun weitere Erzählungen

Geschichten aus dem Biedermeier III. Neun weitere Erzählungen

Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.

444 Seiten, 19.80 Euro

Ansehen bei Amazon