schistos , a, on (σχιστός), gespalten, getrennt, spalt-, trennbar, lapis. unser »roter Glaskopf«, eine Art Roteisenstein, Plin.: lac, Molken, Plin.: cepa, weil die Blätter abgerissen werden, die dann ...
aoristos , ī, m. (ἀόριστος), der Aorist (gramm. t. t.), Macr. gramm. (V) 615, 8.
aristōsus , a, um (arista), ährenreich, Ven. Fort. carm. praef. 10, 3, 1.
eutheristos , on (ευθέριστος), leicht beschneidbar, arboris genus, eine Balsamstaude, Plin. 12, 114.
Synaristōsae , ārum, f. (συναριστῶσαι), die Zusammen -Frühstückenden, Titel einer Komödie des Menander, Plin. 23, 159: u. des Cäcilius Statius, Gell. 15, 15, 2 ...
Cirrha , ae, f. (Κίῤῥα), Stadt an der Mündung des Pleistos, die Hafenstadt von Delphi, dah. dem Apollo geweiht, Liv. 42, 15, 5. Mela 2, 3, 10 (2. § 53): Lucan. ...
vānēsco , ere (vanus), vergehen, verschwinden, sich verflüchtigen, verdunsten ... ... Ov.: nigra sed infusā vanescat sepia lymphā, erbleiche, Pers.: non paterer immanes istos et ad pugnam natos lacertos levitate iaculi aut iactu disci vanescere, erschlaffen, ...
facteon = faciendum, in der Stelle: quare, ut opinor, φιλοσοφητέον, et istos consulatus non flocci facteon, Cic. ad Att. 1, 16, 13 (scherzh. nach φιλοσ.. gebildet).
laudandus , a, um, PAdi. (laudo), lobens-, preisenswert, ... ... non valuit, tamen magno opere est laudanda, Nep. Milt. 3, 6: et istos, ut non laudandos, sic tamen esse iocos, Ov. trist. 1, 9 ...
encōmiographus , ī, m. (εγκωμιο ... ... ;φος), der Verfasser einer Lobrede, der Lobredner, encomiographos istos audimus, Marc. Aurel. b. Fronto ep. ad M. Caes. ...
1. istic , aec, oc od. uc (durch enklit ... ... Plaut.: istisce ambabus, Plaut.: istācine causā, Plaut.: istucine interminata sum? Ter.: istoscine (istoscin) mores, Plaut. – istaec (Plur. gener. fem.) – istaece, Plaut ...
2. ad (altlat. ar, w.s., urspr. ... ... Cic.: villa, quae est ad Baulos, Cic. : u. istos libros legit ad Misenum, bei M. = auf dem Landgute bei M., ...
cōgo , coēgi, coāctum, ere (zsgzg. aus coigo, ... ... durch Acc. u. Infin. Pass., quis pactionem fieri, quis adesse istos coëgit? Cic.: etiam si hominum studia deficiant, di ipsi immortales cogant ab ...
2. cito , āvi, ātum, āre (Frequ. v. ... ... quater ore citari, Ov.: reliquique Graeci, qui hoc anapaesto citantur, Cic.: iube istos omnes ad nomen citari, Sen.: citari ex proximo, Frontin. – b) ...
... sitzest) vacuefacta sunt? Cic.: remove paulisper istos gladios, jene (in deiner Nähe befindlichen) Schw., Cic.: multae ... ... necesse est, eam, quae suum corpus addixerit turpissimae cupiditati, timere permultos. Quos istos? Wer sind denn eben die? Cornif. rhet. – c) ...
unde , Adv. (urspr. cunde), von wo her, ... ... .: qui genus? unde domo? wo zu Hause? Verg.: ebenso iube istos omnes ad nomen cita i et unde domo quisque sit quaere, Sen. – ...
ab-sum , āfuī, āfutūrus, abesse (ἄπειμ ... ... vgl. Liv. 25, 6, II): u. so zuletzt: ego vero istos tantum abest ut ornem, ut effici non possit, quin eos oderim, d ...
2. labor , ōris, m. (zu labāre; eigentl. ... ... labore, Caes.: ab parvulis labori ac duritiae studere, Caes.: succumbere labori, Caes.: istos labores, quos nunc in naufragiis nostris suscipis, non subisses, Cic.: frustra tantum ...
nōsco , nōvī, nōtum, ere (altlat. gnōsco, vgl. ... ... noscant sua, Ter.: id esse verum cuivis est facile noscere, Ter.: studeo cursus istos mutationum... noscere, Cic.: omnes philosophiae partes atque omnia membra tum facile noscuntur, ...
licet , licuit u. licitum est, ēre, v. intr. ... ... verb. quamvis licet, mag immerhin noch so sehr, quamvis licet insectemur istos; metuo ne soli philosophi sint, Cic. Vgl. Kühner Cic. Tusc. ...
Buchempfehlung
Nach dem Vorbild von Abraham von Franckenberg und Daniel Czepko schreibt Angelus Silesius seine berühmten Epigramme, die er unter dem Titel »Cherubinischer Wandersmann« zusammenfasst und 1657 veröffentlicht. Das Unsagbare, den mystischen Weg zu Gott, in Worte zu fassen, ist das Anliegen seiner antithetisch pointierten Alexandriner Dichtung. »Ich bin so groß als Gott, er ist als ich so klein. Er kann nicht über mich, ich unter ihm nicht sein.«
242 Seiten, 11.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro