dēflōrātio , ōnis, f. (defloro), I) das ... ... der Blüten (des Besten), die Blumenlese, Graculus Aesopi ex defloratione omnium constructus, Tert. adv. Val. 12: deflorationes librorum faciebat, Cassiod. hist. eccl. 12, 5. – II) ...
commorātio , ōnis, f, (commoror), I) das Verweilen, Verzögern, Cic.: tabellariorum, Cic. – als t. t. der Rhetor., das Verweilen bei einem wichtigen Gegenstande, Cic. u. Quint. – II) ...
perforātio , ōnis, f. (perforo) = ἀνάτρησις, die Durchbohrung, a) als mediz. t. t., die Trepanation, testae (der Hirnschale), Cael. Aur. de morb. chron. 2, 1, 59. – b) ...
ēlabōrātio , ōnis, f. (elaboro), die eifrige ... ... non haec videntur reperiri posse sine elaboratione et consumptione operae, Cornif. rhet. 4, 32: cui divinitas vel per somnium vel per aliquam elaborationem cuncta praedicat, Firm. math. 5, 1, 2. p. ...
ēvapōrātio , ōnis, f. (evaporo), das Ausdampfen, die Ausdünstung trockener ... ... nat. qu. 1, 1, 7 u. 6, 13, 1: fieri evaporationem (aquae), Gell. 19, 5, 6.
implōrātio , ōnis, f. (imploro), das Anrufen um Hilfe, das flehentliche Gebet, der flehentliche Hilferuf, m. subj. Genet., illius, Cic. Verr. 5, 163: m. obj. Genet., deûm, ...
dēplōrātio , ōnis, f. (deploro), das ( heftige ) Beweinen, Bejammern, haec, Sen. ep. 74, 11: nostri, Sen. ad Marc. 9, 1: ganz absol., Tert. apol. 1.
marmorātio , ōnis, f. (marmoro), das Marmorieren, Überziehen mit Marmor, pavimenti, Apul. flor. 18 in. p. 28, 5 Kr.
auctōrātio , ōnis, f. (auctoror), die Vermietung, Acro Hor. sat. 2, 7, 59. Vgl. Gloss. V, 269, 39.
rubōrātior , ōris, Adi. im Compar. (rubor), beschämender, quanto ruboratior exitus, Tert. de anim. 25.
meliōrātio , ōnis, f. (melioro), die Verbesserung, Cod. Iust. 2, 19, 24 u. spät. Eccl.
corporātio , ōnis, f. (corporo), die Körperlichkeit, Eccl. u.a. Spät.
complōrātio , ōnis, f. (comploro), das laute ... ... 23, 42, 5): c. oritur, Liv.: complorationem edere, Iustin.: nullas complorationes edere, Gell. 12, 5, 3. ... ... m. obj. Genet, das laute Beklagen, Beweinen, mulierum comploratio sui patriaeque, Liv. ...
obrōborātio , ōnis, f. (ob u. roboro), das Erstarren der Nerven, Pelagon. veterin. 7. (§ 137 Ihm). Veget. mul. 5, 84, 3.
dēcolōrātio , ōnis, f. (decoloro), I) eig., die Verfärbung, Verbleichung der Farbe, Cic. de div. 2, 58. – II) übtr. u. bildl., Eccl.
ōrātiōnālis , e (oratio), bloß eine Rede enthaltend, orationales (usus) sunt quibus oratio inest sola, Prisc. praeex. 2. § 8.
dēminōrātio , ōnis, f. (deminoro) = ελάττωσις, die Herabsetzung, Vulg. Sirach 22, 4.
rememorātio , ōnis, f. (*rememoro), die Wiedererwähnung, Erzählung, Vulg. psalm. 37, 1 u. 69, 1. Arnob. in psalm. 69.
dēdecorātio , ōnis, f. (dedecoro), die Verunehrung, Schändung, Tert. de anim. 34 u.a.
exhonōrātio , ōnis, f. (exhonoro), die Entehrung, Augustin. de civ. dei 5, 18, 2; serm. 96, 3.
Buchempfehlung
In Paris ergötzt sich am 14. Juli 1789 ein adeliges Publikum an einer primitiven Schaupielinszenierung, die ihm suggeriert, »unter dem gefährlichsten Gesindel von Paris zu sitzen«. Als der reale Aufruhr der Revolution die Straßen von Paris erfasst, verschwimmen die Grenzen zwischen Spiel und Wirklichkeit. Für Schnitzler ungewöhnlich montiert der Autor im »grünen Kakadu« die Ebenen von Illusion und Wiklichkeit vor einer historischen Kulisse.
38 Seiten, 3.80 Euro