ōdī , ōdisse, Partiz. Fut. ōsūrus (vom alten ... ... et cupere), a) v. Pers.: odi (sc. Romanos) odioque sum Romanis, ich hasse die Römer u. ... ... – II) übtr., es nicht gern sehen, verdrießlich sein, odi, cum late splendida cera ...
ōsor , ōris, m. (odi), der Hasser (vgl. Isid. orig. 10, 197. Paul. ex Fest. 196, 5), uxoris. Plaut. asin. 859: mulierum, Plaut. Poen. prol. 74: sanguinis humani, Auson. epist. ...
exōsus , a, um (ex u. odi), I) aktiv = gänzlich hassend, exosus Troianos, Verg.: exosus arma, Flor.: Octavia nimis circumlucentem fortunam exosa, Sen.: patrios mores exosus es, hassest usw., Curt.: mulieres fere omnes in ...
in-odio , ātus, āre (in u. odi), hassen, Vulg. exod. 5, 21 cod. Lugd. Carm. epigr. 1606, 14 Buecheler. Not Tir. 46, 89 (inodiatus). Vgl. Landgraf in Wölfflins Archiv 12, 150.
ab-ōsus , a, um (ab u. odi) verhaßt, Commod. instr. 2, 30, 7 (codd. abusum).
odibilis , e (odi), hassenswert (Ggstz. amabilis), Acc. didasc. 1, 7 L. M. (b. Prisc. 6, 68). Lampr. Heliog. 18, 1. Ambros. epist. 33, 1 u.a. Eccl.
Privathaß , odium privatum od. proprium. – propria simultas (persönliche Spannung). – ich hege einen Pr. gegen jmd., meo nomine odi alqm; est mihi cum alqo privatum odium; alci offensus sum propriā irā; ...
(ὀδύσσομαι , vgl. das lat. odi ), zürnen , grollen; nur aor . u. perf .; τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο Ζεῦ ; Od . 1, 62; τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων ὠδύσατ ...
ὑπερ-πυῤῥιάω , Einen an Röthe übertreffen, bei Ar. Ran . 308, ὁδὶ δὲ δείσας ὑπερεπυῤῥίασέ μου , mit leicht zu errathender Nebenbeziehung.
... . (v. odio, s. ōdī), I) subj. = der Haß, der Widerwille ... ... , Plaut.: odio es mihi, ich kann dich nicht ausstehen, Plaut.: odi odioque sum Romanis, ich hasse die R. u. werde von ihnen ...
furia , ae, f. (furo), I) die Wut ... ... b) v. Anstifter zu Untaten, hunc iuvenem tamquam furiam facemque huius belli odi ac detestor, Liv. 21, 10, 11.
vulgus (volgus), ī, n., seltener m., das ... ... utitur sortibus? Cic.: quid oportet nos facere a vulgo longe longeque remotos, Hor.: odi profanum vulgus, Hor.: Ggstz., alio pane procerum, alio volgi, Plin. ...
dī-ligo , lēxī, lēctum, ere (dis ... ... und wert halten, lieben aus Achtung (Ggstz. neglego u. odi; versch. v. amo, »lieben« aus Leidenschaft, Ggstz. odi), a) von pers. Subjj., α) leb. Wesen: alqm ...
hassen , odisse (sowohl absol., als mit Akk., als mit ... ... omnes odio: ich hasse die Römer und werde von den Römern gehaßt, odi odioque sum Romanis: gehaßt wird er gar nicht, odii nihil habet. ...
... sich zu οἴκαδε verhält, wie οἴκαδις zu οἴκαδες und ὁδί zu ὅδε . Ferner steckt in Ὀλυμπιάνδις offenbar der accus ... ... , Ἴτων . – Wie sich dem Ursprunge nach οὑτοσί, τοιουτοσί zu ὁδί verhält, ist nicht deutlich. – Was das Suffix ...
a-spicio (ad-spicio), spēxī, spectum, ere (ad u ... ... .: sic obstupuerant, sic terram intuebantur, sic furtim nonnumquam inter se aspiciebant, Cic.: odi celebritatem, fugio homines, lucem aspicere vix possum, das Tageslicht sehen = leben ...
ī-gnāvus , a, um (in u. gnavus), Adi. ... ... videri debet, darf uns fade (nichtssagend) und matt erscheinen, Gell.: ego odi homines ignavā operā, unnützer, brotloser, Pacuv. fr.: Galliae ignavum conferunt ...
Buchempfehlung
Schnitzlers erster Roman galt seinen Zeitgenossen als skandalöse Indiskretion über das Wiener Gesellschaftsleben. Die Geschichte des Baron Georg von Wergenthin und der aus kleinbürgerlichem Milieu stammenden Anna Rosner zeichnet ein differenziertes, beziehungsreich gespiegeltes Bild der Belle Époque. Der Weg ins Freie ist einerseits Georgs zielloser Wunsch nach Freiheit von Verantwortung gegenüber Anna und andererseits die Frage des gesellschaftlichen Aufbruchs in das 20. Jahrhundert.
286 Seiten, 12.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro