īn-flūxio , ōnis, f. (influo), I) die Einströmung, influxio sui, quam Graeci ἀπόῤῥοιαν (Ausströmung) vocant, Cael Aur. de morb. acut 2, 37, 192. – u. = κατάῤῥοος, der Katarrh, ...
efflūxio , ōnis, f. (effluo), das Hervorfließen, -rinnen, Ausströmen, de toto corpore sanguinis effluxio, Augustin. in psalm. 140, 4. – meton., der Ausfluß, Plur. bei Cassiod. hist. eccl. 1, 14. ...
dēflūxus , ūs, m. (defluo), der Abfluß, Ablauf, in terras (Ggstz. exortus terrenus), Apul. de deo Socr. 11.
lūxuriēs , s. lūxuria.
1. īnflūxus , ūs, m. (influo), die Einströmung, stellarum influxus (Plur.), Firm. math. 1, 1.
2. īn-flūxus , a, um, nicht schwankend, feststehend, influxa est satis fides, Avien. or. mar. 256.
luxātūra , ae, f. (luxo), die Verrenkung, Marc. Emp. 36 extr.
efflūxus , a, um (effluo), haltlos, zerfahren, mens, Isid. 9, 7 (8), 26.
afflūxio , ōnis, f. (affluo), der Zufluß, Gloss. V, 4, 19.
flūxilis , e (fluxus, a, um), flüssig, Tert. adv. Val. 24.
lūxuriōsē , Adv. (luxuriosus), I) ausgelassen, mutwillig, ne haec laetitia nimis luxuriose eveniat, in Ausgelassenheit ausarte, Cato origg. 5. fr. 1. – II) üppig, schwelgerisch, vivere, Cic.: luxuriosius epulari, Nep.: luxuriosissime bibere, Augustin.
proflūxio , ōnis, f. (profluo), das Hervorfließen, Ausströmen, quid est torrens? profluxio mortalitatis humanae, Augustin. in psalm. 109, 20.
ē-lūxurior , ārī, geil treiben, zu sehr wachsen, Col. de arb. 3, 2.
flūxuōsus , a, um (fluo) = inconstabilis, lubricus, Gloss. V, 295, 4.
lūxuriōsus , a, um (luxuria), I) geil, üppig = ... ... homo, Cic.: filius, Ggstz. frugi filius, Hieron.: nihil luxuriosius (homine illo), Cic.: civitas atque domus dis ac luxuriosa, Liv.: cena, Sen. rhet.: convivium, ...
flūxipedus , a, um (1. fluxus u. pes), bis auf die Füße wallend, vestis, Avien. Arat. 287.
lūxuriātor , ōris, m. (luxurio), der Wollüstling, Augustin. serm. 21, 10.
lūxurianter , Adv. (luxurio), wollüstig, Augustin. serm. 9, 14 u.a. Eccl.
ē-lūcēsco , lūxī, ere (Inchoat. v. eluceo), ... ... bildl.), Vulg. 2. Petr. 1, 19: eluxit atque apparuit Christus, Arnob. 1, 65. – 2) übtr ... ... elucesceret, Augustin. retr. 1, 13: quae increpatio adversus Petrum magis magisque eluxit, Ps. Cypr. de ...
dī-lūcēsco , lūxī, ere (Inchoat. v. diluceo), ... ... 1, 4, 13: die, qui post eam noctem diluxerit, Gell. 3, 2, 3: übtr., donec diluxit rerum genitalis origo, in hellem Lichte sich zeigte, ... ... discussa est caligo, quam paulo ante dixi; diluxit, patet etc., Cic. Phil. 12, 5.
Buchempfehlung
Der 1890 erschienene Roman erzählt die Geschichte der Maria Wolfsberg, deren Vater sie nötigt, einen anderen Mann als den, den sie liebt, zu heiraten. Liebe, Schuld und Wahrheit in Wien gegen Ende des 19. Jahrhunderts.
140 Seiten, 7.80 Euro