offīgo , fīxī, fīxum, ere (ob u. figo), einschlagen, befestigen ... ... bis pedes, bis brachia (sc. ad crucem), Plaut.: ita densos (vallos) offigunt implicantque ramis, ut etc., Liv.: off. manum alcis ad tabulam ostii clavo ...
officio , fēcī, fectum, ere (ob u. facio), ... ... sie beeinträchtigen (verb. officere et obstare, obstare atque officere), lactucae officiunt claritati oculorum, Plin.: officiunt laetis frugibus herbae, Verg. – libertati, Liv.: ...
offīrmo , āvī, ātum, āre (ob u. firmo), ... ... . Stich. 68: quin tu animo offirmas, warum bist du in deinem Sinne nicht fest, warum bestehst du in deinem Sinne nicht darauf, Catull. 76, 11: offirmatus (hartnäckig gemacht) mirā ...
Offizin , officīna.
... officium implere, Sulp. Sev.: officium publicum implere, Plin. ep.: officium praestare, Caes., u. ... ... . Balb. in Cic. ep.: officium facere, Hor.: celebrare officium nuptiarum, der Hochzeitsfeier beiwohnen, ... ... civilia, öffentliche Geschäfte, Suet.: officia praetorum et consulum, Spart.: officium recipere, Sen.: officio ...
... Waffenfabrik, Caes.: off. fullonis, officinae fullonum, Plin.: textorum, fabrorum officinae, Sen.: off. carnificum, Hieron ... ... quasi ludus quidam et officina dicendi, Cic.: philosophi ii, qui quasi officinas instruxerunt sapientiae, Cic.: u. so officina nequitiae, corruptelarum, v ...
Offizier , praefectus militum oder militaris. praepositus militibus. praefectus ... ... Ggstz. zum tribunus militum, Militärtribun, also Offizier höhern Ranges, auch = Offizier niedern Grades). – die höhern Offiziere, tribuni militum et primorum ordinum centuriones: hohe u. niedere ...
officīna , s. officīna /.
Offilius , s. Ofillius.
officiōsē , Adv. m. Compar. u. Superl. (officiosus), gefällig, dienstfertig, zuvorkommend, hoc facere, Cic.: scribere, Cic.: sed illa officiosius, Cic.: reverentissime et officiosissime venit ad me, Plin. ep.
offiziell , publicus (z.B. litterae). – publice missus (im Auftrag, im Dienste des Staates geschickt, z.B. litterae). – Adv .publice.
offīrmātē , Adv. (offirmatus), sehr hartnäckig, steif und fest, resistere, Suet. Tib. 25, 2.
officiōsus , a, um (officium), I) voller Diensteifer, a) ... ... in alqm, Cic.: voluntas, Ov.: epistula, Ov.: homo officiosior, Cic.: officiosissima natio, Cic. – b) vom Diensteifer ... ... dienstwillige, Sen. – II) »dienstgemäß«; dah. subst., officiōsus, ī, m., a) ...
officiālis , e (officium), zur Pflicht-, zum Amt-, zum Dienst gehörig ... ... Amtsdienste, ICt. – subst., officiālis, is, m., ein Diener der Obrigkeit, ... ... ., Apul. u. Inscr. – Bildl., aemulationi occurrant necesse est officiales suae, ira, discordia, odium, Tert ...
offīrmātus , a, um (offirmo), a) standhaft, feram et ... ... abitum eius animo forti atque offirmato, Plaut. Amph. 646. – b) im üblen Sinne, eigensinnig, mihi videtur illius voluntas obstinatior et in hac iracundia offirmatior (verbissener), Cic. ...
offīrmātio , ōnis, f. (offirmo), die Standhaftigkeit, Hieron. epist. 121, 5.
officīnātor , ōris, m. (officina), der Meister in ... ... 8 (11), 9. Apul. met. 9, 6: officinatores et nummularii officinarum argentariarum, Corp. inscr. Lat. 6, 298: officinator monetae, Münzmeister, Corp. ...
officiperda , ae, m. (officium u. perdo), der die Gefälligkeiten anderer übel anwendet, Ps. Caton. dist. 4. no. 43.
Seeoffizier , centurio classiarius.
in-officiōsus , a, um, I) pflichtwidrig, a) ... ... Genet. od. Dat. gegen wen? humana gens inofficiosa dei, Tert.: si libertus inofficiosus patrono sit, Ulp. dig. – b) übtr., v. Vornahmen ...
Buchempfehlung
Anselm vertritt die Satisfaktionslehre, nach der der Tod Jesu ein nötiges Opfer war, um Gottes Ehrverletzung durch den Sündenfall des Menschen zu sühnen. Nur Gott selbst war groß genug, das Opfer den menschlichen Sündenfall überwiegen zu lassen, daher musste Gott Mensch werden und sündenlos sterben.
86 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro