imitātio , ōnis, f. (imitor), I) die Nachahmung, ... ... usw.), cum est arduum similitudinem effingere ex vero, tum longe difficillima est imitationis imitatio, Plin. ep. 4, 28, 3.
... als Abbild, Abdruck u. dgl.). – imitatio (als Nachahmung). – similitudo (als Ähnlichkeit, z.B. die ... ... gleich, semper citra veritatem est similitudo). – K. einer K., imitatio imitationis: eine K. verfertigen, tabulam describere; imaginem exscribere od. ...
2. sērius , a, um (viell. zu ahd. swāri ... ... (Ggstz. iocosa), Quint.: tempus, Suet.: Ggstz., si autem omnis imitatio non res potissimum seria, sed quasi ludus ac iocus est, Lact. 2, ...
Necken , das, ludificatio (Verspottung). – cavillatio (beißendes ... ... (das Zum-besten-Haben, die Verhöhnung, z.B. ludibria Faunorum). – imitatio petulantissima (höchst mutwillige Nachahmung, z.B. eines Rufenden). – leves pugnae ...
vēritās , ātis, f. (verus), die Wahrheit, ... ... Wahrheit = die Wirklichkeit, Naturgemäßheit, Naturwahrheit (Ggstz. imitatio, opinio, fama), in omni re vincit imitationem veritas, Cic.: u. ...
Nachbild , s. Kopie. – nachbilden , imitando effingere; ... ... Nachbildner , imitator. – Nachbildung , I) als Handlung: effictio. – imitatio (Nachahmung). – od. durch effingere od. imitari, z.B ...
Kopieren , das, imitatio (Nachahmung).
Karikatur , abstr., depravata imitatio – konkr., *imago depravata; *imago alcis in peius picta (als Gemälde). – eine K. auf jmd. machen, imaginem alcis lasciviā iocorum proponere ridentium circulis. – karikieren , depravare (verzerren). – in ...
Nachfolge , successio (im Amt, in der Regierung). – ius successionis (das Nachfolgerecht, Kaiserzt.). – imitatio (Nachahmung).
Nachahmung , a) als Handlung oder Zustand, imitatio (im allg.). – aemulatio (Nacheiferung). – Auch durch imitari ... ... – Nachahmungstrieb , imitandi studium od. cupiditas. – auch bl. imitatio.
imitātīvus , a, um (imitatio) = μιμητικός, zur Darstellung durch Nachahmung geeignet, Porph. Hor. sat. 1, 2, 129. Dosith. 57, 1 K. Diom. 482, 14.
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... .: praefectura morum, Sittenrichteramt (in Rom), Suet.: morum perversitas alcis, Suet.: imitatio morum alienorum, quae ηθοποιΐα dicitur, Quint. – mores commodi, Cic.: dissoluti, ...
treu , fidelis (der Treue beweist, Treue hält, ... ... veritati proxima: eine t. Kopie, exemplum accurate descriptum (einer Schrift); imitatio ad similitudinem veri efficta keines Gemäldes): ein t. Gedächtnis, memoria tenax. ...
brevis , e (βραχύς), kurz, ... ... graves aut copiosos, alios tenues aut subtiles aut breves putet etc., Cic.: multos imitatio brevitatis decipit, ut, cum se breves putent esse, longissimi sint, Cic.: ...
Rōscius , a, um, Name einer röm. gens, aus ... ... . 290. – Dav. Rōsciānus , a, um, roscianisch, imitatio, Cic. de or. 2, 242. – II) Sex. Roscius aus ...
dē-prāvo , āvī, ātum, āre (de u. pravus), ... ... causa, Sen.: depravata facies, Sen.: depravari in malum, Sen. ep.: depravata imitatio, Karikatur, Cic. – II) übtr., entstellen, verderben, ...
sufficio , fēcī, fectum, ere (sub u. facio), I ... ... capere poterant, Cic.: non sufficiebant muri, Liv.: per quadriduum Cremona suffecit, Tac.: imitatio per se ipsa non sufficit, Quint.: sed arma sumere non ante cuiquam moris ...
brevitās , ātis, f. (brevis), die Kürze, ... ... Auson.: ne brevitas (ambitus) defraudasse aures videatur neve longitudo obtudisse, Cic.: multos imitatio brevitatis decipit, ut, cum se breves putent esse, longissimi sint, Cic.: ...
Ebenbild , imago. effigies. simulacrum (im allgem., s. » ... ... (das leibhaftige Abbild, Konterfei). – similis alcis (jmdm. ähnlich). – imitatio (Nachahmung). – mein E. (Konterfei), mei similis species: u. ...
simulātio , ōnis, f. (simulo), der angenommene Schein ... ... I) übh.: ista vestra verbosa simulatio prudentiae, Scheinklugheit, Cic.: fallax imitatio simulatioque virtutis, Cic.: simulatione Parthici belli, Caes.: equitum specie et simulatione, ...
Buchempfehlung
Die keusche Olympia wendet sich ab von dem allzu ungestümen jungen Spanier Cardenio, der wiederum tröstet sich mit der leichter zu habenden Celinde, nachdem er ihren Liebhaber aus dem Wege räumt. Doch erträgt er nicht, dass Olympia auf Lysanders Werben eingeht und beschließt, sich an ihm zu rächen. Verhängnisvoll und leidenschaftlich kommt alles ganz anders. Ungewöhnlich für die Zeit läßt Gryphius Figuren niederen Standes auftreten und bedient sich einer eher volkstümlichen Sprache. »Cardenio und Celinde« sind in diesem Sinne Vorläufer des »bürgerlichen Trauerspiels«.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro