figuratio

[2759] figūrātio, ōnis, f. (figuro), die Bildung, Gestaltung, äußere Gestalt, das Äußere, I) eig.: 1) im allg., Vitr. 3, 3 (2), 6; 6, 1, 6; 9, 1, 13. Plin. 11, 217: fig. sphaerae, Hyg. poët. astr. praef. p. 344 M.: summa fig. eius (corporis), Vitr. 3, 1, 4: humani corporis, Augustin. de mor. eccl. cath. 1, 10, 17 extr.: quaedam Apollinis fig. (durch Verwandlung), Apul. de dogm. Plat. 1, 1: naturalis fig., die von der Natur vollzogene Gestaltung (Zusammensetzung), Vitr. 8. pr. § 1. – Plur., eorum (siderum) figurationes, Vitr. 9, 5, 4: gignentium omnium ad instar cerae formas et figurationes ex illa impressione signari, Apul. de dogm. Plat. 1, 6. – 2) insbes.: a) die gramm. Bildung, nominum, Arnob. 4, 2. – dah. meton. = die Wortform, Gell. 17, 2, 16. – b) bie bildliche Darstellung, fig. obliqua, Lact. 1, 11, 30: Plur., obliquae figurationes, Lact. 1, 11, 24. – meton. = σχημα, das Bild, his figurationibus uti, quae Graeci schemata vocant, [2759] Fronto ep. ad Anton. imp. 1, 2. p. 98, 2 N. – II) übtr., die Einbildung, Vorstellung, spei, Ps. Quint. decl. 12, 27: Plur., Arnob. 4, 5. p. 145, 13 R.: o vanae figurationes! Ps. Quint. decl. 6, 4.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 2759-2760.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: