laudabilis

[585] laudābilis, e (laudo), Adi. m. Compar. u. Superl., I) lobenswert, löblich (Ggstz. vituperabilis, culpabilis), orator, Cic.: carmen, Hor.: honestum, etiam si a nullo laudetur, naturā esse laudabile, Cic.: haec civilis (vitae) ratio est laudabilior et illustrior, Cic.: multo modestia post victoriam quam ipsa victoria laudabilior, Liv.: coniugi laudabilissimae, Corp. inscr. Lat. 11, 2547. – subst., laudābile, is, n., das Lobenswerte, Cornif. rhet. 3, 7. – insbes., glücklich zu preisen, preisenswert, vita, Cic. de amic. 23: fuit hic vir de primis erga rem publicam domi forisque laudabilis, Treb. Poll. trig. tyr. 32, 2. – II) übtr., gut in seiner Art, schätzbar, preiswürdig, mel, Plin.: vinum laudabilius, Plin.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 585.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: