periurus

[1608] per-iūrus, a, um (per u. ius), I) eidbrüchig, meineidig, subst., der Meineidige, verb. periurus et mendax, Cic. u.a.: leno periurissimus, Cic. – II) übtr., lügend, lügenhaft, Plaut. mil. 1066: Compar., Plaut. mil. 21; trin. 201 sq. (wo peiurius): Superl., periurissime hominum, Plaut. Pseud. 351. – / Oft Variante pēiūrus, s. Fritsche Hor. sat. 2, 3, 127. – u. peiiūrius, s. Brix Plaut. trin. 201.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1608.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: