[524] πάροιθε, und vor Vocalen πάροιϑεν, 1) als praep. mit dem gen. vor, vom Orte, ante u. coram, Hom. καί ῥα πάροιϑ' αὐτοῖο καϑέζετο, Il. 1, 360; μνηστῆρες δὲ πάροιϑεν Ὀδυσσῆος μεγάροιο δίσκοισιν τέρποντο, Od. 17, 294; folgende Dichter; auch von der Zeit, χρυσὸν δέ τις φήσειεν ἂν πάροιϑεν ἐξευρεῖν ἐμοῦ, Aesch. Prom. 501; vgl. Soph. Trach. 605. – 2) als adv. vormals, von der Zeit, πάντα γὰρ ἤδη σοι τελέω τὰ πάροιϑεν ὑπέστην Il. 23, 20; auch τὸ πάροιϑε, Od. 18, 275 u. öfter; οἱ πάροιϑε, die Vorfahren, Pind. P. 2, 60; [524] τῆς πάροιϑεν εὐφρόνης, Aesch. Pers. 176; οὔτε πάροιϑεν, οὔτε νῠν, Soph. O. R. 491; τῆς πάροιϑεν ἡμέρας, Eur. Phoen. 860; Soph. vrbdt auch πάροιϑεν ἐκλιπεῖν βίον πρίν –, El. 1131; vom Orte, Range, οἳ δεύτεροι οἵ τε πάροιϑεν, Il. 23, 498. Vgl. noch παροίτερος.