[621] πιτνάω u. πίτνημι, poet. Nebenform von πετάννυμι, ausbreiten; ἠέρα δ' Ἥρη πίτνα πρόσϑε βαϑεῖαν, Il. 21, 7; πιτνὰς εἰς ἐμὲ χεῖρας, Od. 11, 392, die Arme gegen mich ausbreitend. Bei Pind. N. 5, 11 schreibt Böckh πίτναν ἐς αἰϑέρα χεῖρας, wo früher das med. πίτναντο stand; ϑυμέλαι ἐπίτναντο χρυσήλατοι, Eur. El. 713; πίτνατε, Satyr. 6 (X, 6); πίτνατο, Antp. Sid. 98 (VII, 711). Vgl. πίτνω.