Online-Bibliothek

39. Dümling.

[478] Ein Bur mit sin Fru, de kein Kinner hadden, œwer girn ein hebb'n wulln, kemen up den Gedanken, sik en Kind tau bottern. Se schüdd'n Rohm in dat Botterfatt un fang'n an tau bottern. As se 'ne Tit bottert hebben, kiken se tau un seihn in dat Botterfatt 'n lütt'n Jung, dei œwer nich grötter wir und würd as 'n Dumen un dorüm den Namen Dümling kreg.[478]

Einmal ging de Lütt up 't Feld tau sinen Vadder, de ęgen dęd. As de Vadder Middag ęten wull, bed de Lütt, em unner de Maltit dat Ęgen tau œwerlaten. De Vadder sett' den Jungen in dat linke Linpird sin Ur, un von hir ut lenkt Dümling durch Tauraupen de Pird' un sung un fläutt' lustig. Donn kem 'ne Kutsch, in de 'n vörnęm Herr set, de sik wunnert, dat de Pird' an' Knecht un Lin' un Tœgel so schir un ęben ęgten. As de Bur den Grund angęw und sinen Sœn hervör kamen let, bed de Herr, de an den lütten un muntern Jungen Gefallen funn, em denn' tau verköpen. Hirtau wir œwer de Bur upt irst nich tau bringen; as œwer de lütt Jung den Vadder tauflustert ›Verköp mi man, Vadder, ik kam wol wedder,‹ donn verköfft em de Bur üm 'n hogen Pris. Abends kem de Kutsch dörch 'n Holt. Dor sprung Dümling lising von 'n Wagen un verkröp sik in dat hoge Gras. In de Nacht kemen Röwers den Weg entlank dörch dat Holt. Dümling hürt se mit einanner sik biręden, dat se bi einen Hollänner inbręken un stęhlen wulln. He rep ęr tau ›Nęmt mi mit, süs ward dat niks.‹ Toirst verfirten sik de Röwers, as œwer Dümling ümmertau so rep, donn sęden se, he süll mal hernedder kamen. Dümling tred vor de Röwers und sęd tau ęr ›Nęmt mi mit un stękt mi dörch dat Slœtellock, denn will ik juch bi dat Stęhlen behülplich sin.‹ De Röwers deden dat. As nu Dümling up den Bœn wir, schrigt he ludhals' ›Wat will ji vör Kes', lütten Kes' odder groten Kes'?‹ De Röwers tüschten, he süll still swigen, œwer Dümling rep ümmer luder. Dorœwer wakt de Hollänner up. De Röwers nemen Rit-ut; Dümling œwer verkröp sik in ein Bund Stroh.

Des Morgens lęd de Deinstdirn dit Bund de Kauh taum Fręten vör, un de ein Kauh slök Dümling ganz un gor œwer. As de Dirn tau melken anfüng, rep Dümling in de Kauh ęr'n Magen ›Stripp, strapp, strull! Hest du olle Węderhex din Emmer noch nich bald vull?‹ Donn meint'n de Lüd, de Kauh wir behext, un se würd slacht un Wust von ęr makt. Dümling kem mit in de Wust. As sei grad' de Wust farich hadd'n, kem 'n oll Mann un bed üm 'ne Gaw. Se schenkten em 'ne Wust. Dit wir œwer grad' dei, in dei Dümling rinne stoppt wir. De Będelmann stek de Wust in sin Kip un hängt de Kip œwern Nacken. As he 'n lütt Enn'[479] gan wir, rep dat achter in sin Kip ›Edelmann, du Będelmann!‹ Donn nem de Będelmann de Wust un smet se hinn'n na'n Acker rup. Hir fünn' 'n Voss de Wust un fręt s' up. Dümling, de wedder heil in den Voss sin'n Magen kamen wir, füng an tau raupen ›Teheh! Teheh!‹ De Voss wüßt in de Angst nich, wur he sik hen wenn'n süll. Endlich lep he up denn' Hof, de Dümling'n sin'n Vadder hürt, un let dor sin Losung. Dümling kem soans wedder an dat Dagslicht, güng tau sinen Vadder un sęd ›Süst du, Vadder, dor bün ik wedder.‹

Lehrer Schwartz nach Mittheilung eines Arbeitsmannes in Finkenthal. Aus Tessin, Nerger. Nach der Tessiner Variante entwischt Däumling dem vornehmen Herrn, indem er von des Kutschers Huttöppel auf einen streifenden Zweig springt. Von dort herab redet er die Spitzbuben an. Die Anrede an die Melkerin lautet ›Stripp, strapp, strull! Dirn, büst du dull? Is din Emmer noch nich vull?‹