Online-Bibliothek

673. Von de Marlower Borenstekers.

[475] Kein Marlower Börger kann dat verdragen, wenn man em Borenstęker nennt, wat ok sinen natürlichen Grund hett, wenn man de Geschicht hürt, wo sei up de Borenjagd utwęst sünd. As dat Geręd mal güng, dat in den Marlowschen Holt en groter swarter Bor sin Węsen bedrew, un ein un de anner em ok all sein hadd, dünn rüstten sik de Marlowschen Börgers tau ne grote Jagdpartie. Sei leten sik ne grote Lanz maken an 'n langen Stęl un togen dormit ut. Wil sei nu œwerst all anfaten deden un dat Ding verdwass vör sik drögen, künnen sei nich ut den Dur herutkamen. As sei noch so judicirten wo dat wol antaugan is, dat sei dat Ding dörchkrigen, röp ne Kreih ›Scharp vör! Scharp vör!‹ Dat lücht' ęr ok glik in, sei nemen dat scharp Enn' vör un kemen glücklich dörch dat Dur. As sei nu in dat Holt kemen, künnen sei den Boren nich finnen, bet tauletzt en Snider, dei am allerdrist'sten wir, em utfünnig maken ded. Wil hei nu de Moodigste wir, müsst hei vörn an de Spitz un richten de Lanz un de annern föten achter an, un nu güng dat los. Mit 'n groten Anlop up den Boren los un bohrten dat Undiert de Lanz half na den Liw rin. As sei nu recht taukeken, wir't œwerst man 'n ollen verrott'n Stemm'.

H. Burmeister-Körkwitz nach Maurer Wilken aus Ribnitz.