Online-Bibliothek

Un schüll ick ihrer vun di gahn

[375] Un schüll ick ihrer vun di gahn,

dat makt mi gor to bang;

am leewsten güng'ck mi di tosam

den letzten sworen Gang.

Ick heww mi so, üns' Herrgott weet't,

an di, Hannjochen, wennt,

dat schütt mi up min Hart so swer,

wenn üns de Dod nu trennt.

Un schüll ick ihrer vun di gahn,

as wi dat denk' all beid,

denn wäs' man nich so trurig, Hans,

dat do mi nich to leed!

Denn töw ick in min Graff so lang,[375]

Kannjochen, bet du kümmst

un as din oll Brut af mi halst

un mit to Gott mi nimmst.