Dat veerte

He mi so vęl

[317] 1.

He mi so vęl, un ik em keen Wort,

Un all wat ik , weer: Jehann, ik mutt fort![318]


2.

He mi vun Lev un vun Himmel un Eer,

He mi vun allens – ik weet ni mal mehr!


3.

He mi so vęl, un ik em keen Wort,

Un all wat ik , weer: Jehann, ik mutt fort!


4.

He heel mi de Hann', un he bę mi so dull,

Ik schull em doch gut węn, un ob ik ni wull?


5.

Ik weer je ni bös, awer doch keen Wort,

Un all wat ik , weer: Jehann, ik mutt fort!


6.

Nu sitt ik un denk, un denk jümmer deran,

Mi düch, ik muss seggt hebbn: Wa geern, min Jehann!


7.

Un doch, kumt dat wedder, so segg ik keen Wort,

Un hollt he mi, segg ik: Jehann, ik mutt fort!

Quelle:
Klaus Groth: Quickborn. Volksleben in plattdeutschen Gedichten, Berlin 1968, S. 317-319.
Lizenz:
Kategorien:
Ausgewählte Ausgaben von
Quickborn
Quickborn
Klaus Groth's Gesammelte Werke: Erster band. Quickborn
Quickborn: Volksleben in Plattdeutschen Dichtungen Ditmarscher Mundart, Volume 2 (German Edition)