53. Der Meisterdieb.

[276] Då was eia Mann, dei härr drei Jungens; dei jinga all drei in dea Wilt, un jeera wull eia Hantwark leera. Dei jüngst dåvoa, dei dumm Haas, wull Schpitzbuuw waara. Dei Våta wull dat nonnich lyra, åwa hei leit em doch trecka.

Nu jing hei imma tau. Tooletzt kaam hei a eia Huus, då keer hei a un wull då blywa. Då frauch em dei Wirt, wo hei heer kaim un wat hei wull? Un hei schtellt sik recht dumm un sächt, hei wüsst nich, wo hei heea kaim. – Nu frauch hei em werra, wo hei t'Huus hœrt un wo syr Våta heita dæa? – Hei sächt, dat wüsst hei nich. – Nu frauch hei, wo hei denn int Schaul gåa wæa? – Hei sächt, hei wæa nich int Schaul gåa. – Of hei denn nich leesa künn? – Nee, leesa künn hei nich. – Of hei denn nich eia Hantwark leera wull? – Jå, hei härr Lust, hei wull eia Schpitzbuuw waara; hei wüsst bloos nonnich, weea em dat leera dæa. – »Na,« sächt dei Mann, »wenn du åandlich bist un dy åandlich fäuest, denn kaast du by my blywa, denn kann ik dy dat wol leera.«

Dat was nu gaud, hei bleew by em. Dei Wirt jing uut up syr Schpitzbuuweschtreich (denn hei was jå dei Schpitzbuuw), un dei Jung, dumm Haas, müsst imma t'Huus blywa. Dei Wirt härr åwa veel Bäuka t'Huus in syne Schtuuw; un wyl dei dumm Haas sächt härr, dat hei nich leesa künn, müsst hei imma dei Bäuka reeje måka, dei Schpenn[276] un dea Schtoof dåruute feega. Dåby laas hei sik dat imma uut dea Bäuka ruute, alles, wat då in'n schtunn; denn då schtunne all dei Schpitzbuuweschtreich in.

Dat duurt gåa nich lang, då wüsst hei voa allem Bescheit. As nu son ganz Tyd üm was, då sæa hei eis tau sym Meista, of hei nich eis mitkåuma schull, dat hei dat doch ook leeat. »Jå,« sächt dei Wirt, »mitneema kann ik dy nich; du müsst glyk dyr Proow måuka. Ik warr dy sägga: Hya kümmt eia Schlächta mit eim Kalf. Wenn du dem dat Kalf wech krichst, denn schasst du mya best Schpitzbuuw weesa.«

Dei Leeabursch müsst nu allein tauseia, wo hei dem Schlächta dat Kalf wech kricht. Hei treckt sik fyn Kleera an, bünn sik na Sæbel üm, jing hen anne Wech, häng sik anna Boom un dæa so, as wenn hei sik uphängt härr. As dei Schlächta då voaby kaam, sach hei em hängen un dacht: »Kyk, dei hät sik uphängt, dei hät noch na schœna Sæbel üm.«

As hei nu a Een wyra kaam, sach hei noch eia hänga, denn dys Schpitzbuuw härr sik voa disem Boom looslåta un was dea Schlächta våaby loopa un härr sik då ook werra anna Boom hängt. Dei Schlächta härr dat åwa nich seia; denn dat was dicht am Hult, un då wæra noch Räubes in. As hei disa nu hänga sach, dacht hei, dei Räubes wæra då west un härra dys uphängt, un dat dei Räubes nu doch wechgåa wæra un em nu nischt daua künna.

Nu dacht hei: »Då hinna hängt ook all eia, un dei härr na schœna Sæbel üm. Du schasst hen gåa un dy dea Sæbel neema; denn häst du na schœna Sæbel.« As hei åwa hen jing, leet sik dei Schpitzbuuw voa disem Boom loos un naam dem Schlächta dat Kalf wech. Dea Schwanz schneed hei dem Kalf af un schtåk em in dei Murr, denn då was so a Wåtaloch am Wech.

As nu dei Schlächta då hen kaam, was, dei sik då uphängt härr, mit sym Sæbel wech. Nu müsst hei werra trœch gåa, nå sym Kalf hen. As hei dåa kaam, was sya Kalf ook wech. Nu keek hei ümheea, wo dat Kalf bleewa wæa, un då sach hei dea Schwanz in dea Murr schtecka un dacht, dat Kalf wæa då rinna loopa un härr sik vorsœpt.

Nu müsst hei dat doch werra ruute hoola. Dat was åwa deip, un dårüm müsst hei sik uuttrecka. Syn Kleera leea hei då anne Wech. Dei Schpitzbuuw passt åwa up un naam ook dem Schlächta syne Kleera nå Huus. Hei härr syn Proow gaud beschtåa.

Dei Schlächta wull nu dat Kalf uut dem Murr ruute hoola. Hei fåut an dea Schtaat (Schwanz) un treckt – då reet dei Schwanz uut. Nu dacht hei, hei härr dem Kalf dea Schwanz uutreeta. Dat Kalf künn hei nich aruute kryja, un hei wull sik nu antrecka un nå Huus gåa. Då wæra syn Kleera ook wech. Dat hulp em alles nischt, hei müsst nåukt int Dörp gåa, dat hei werra Kleera kricht taum Antrecka.[277]

Dei Schpitzbuuw härr also nu uutleeat un kreech syna Schyn, dat hei a ächt Schpitzbuuw wæa. –

Nu jing hei nå Huus to sym Våta un sæa em, dat hei dat Schpitzbuuwehantwark åandlich leeat härr. Då kreeja dei Luer alla Angst. Dei Herr åwa sæa, hei wull em uutprobyra, of hei ook eia åandlich Schpitzbuuw wæa. Hei müsst nå dem Herra henkåuma, un då frauch em dei Herr, of hei dat Schpitzbuuwehantwark åandlich leeat härr. Hei sächt: »Jå, seea gaud.« – Då sæa dei Herr, hei wull mit em werra. Wenn hei sym Kutscha un all syna Dachlœnes syna Hingst wechkryja dæa, denn schull dat sya weesa un schull hei ook no huunet Dåula häwwa. Wenn hei dat åwa nich t'recht kryja dæa, denn schull hei dem Herra huunet Dåula geewa.

As dat nu Auwend was, müssta all dei Dachlœnes by dem Kutscha im Peeadschtall wåuka, dat dei Schpitzbuuw dea Hingst nich wechkryja schull. Dei Kutscha müsst sik up dea Hingst aruppa setta.

As dat nu duesta was, härr sik dei Schpitzbuuw Frauweskleera antreckt un kaam då ant'gåa, as so a ull Wyf. Nu kaam hei ook an dea Peeadschtall un sach, dat dei Luer alla då wæra. Hei frauch nu eiste, of hei då nich wooa Nacht blywa künn; em wull keia Meeasch Nacht behulla. Nu wæa dat all schpår, un dei Luer schleipa alla, un sei wüsst nich, wo sei blywa schull. – Jå, særa dei Dachlœnes, sei künn då blywa im Schtall; annetweeje künna sei eea nich henbringa un Bescheit sägga.

Mit dea Tyd frauch sei denn ook, wårum sei alla då wæra im Peeadschtall; wat dat up sik härr? – »Jå,« særa dei Dachlœnes, »hya is eia Schpitzbuuw int Dörp kåuma; nu häwwa dei Luer alla Angst kreeja. Oos Herr åwa härr eia Werr mit em måukt: Wenn hei dise Hingst oos wech kricht, denn schall hei huunet Dåula häwwa; wenn hei dat nich t'recht kricht, denn schall hei dem Herra huunet Dåula geewa.«

»Jå,« sæa sei, »dat is doch recht schlimm, dat dei Luer so ungerecht sint un jönna sik eia dem annre nischt. – Dit is kult! Hya mäut jy doch ook recht by freisa! My fruest ook all! Häww jy keina Schluck by juw?«

»Nee,« særa sei, »wy häwwa keina, un wechgåa dörr wy ook nich. Denn künn gråur dei ull Schpitzbuuw ankåuma un neema oos dea Hingst wech; denn kreej wy alla wat voa dem Herra.«

»Jå,« sächt sei, »ik häww noch eia Bummka by my; ik wull juw dat woll anbeira, dat loont sik man nich vooa juw alla.« Sei gaf eer dat åwa, un sei drünka alla dåa af. Dit was åwa eia Schlåupdrunk. Nu duurt dat nich lang, då wæra sei alla inschlåupa. Nu naam hei dea Kutscha voa dem Hingst arunna un sett em up dea Ruumboom. Hei müsst em åwa anbyna, dat hei nich arunna fœl. Dunn tooch hei mit sym Hingst af.

Dat Mooajens nu reet hei mit sym Hingst nå dem Herra hen un sæa em, dat hei syne Luer dea Hingst wechkreeja härr. Dei Herr was seea ärgalyk un jing hen nå dem Peeadschtall. Då sach hei dea[278] Kutscha up dem Ruumboom anbunna sitta, un dei annre schleipa ook alla. Då naam hei syn Kurbatsch un schacht sei alla dörch.

Nu müsst dei Herr dem Schpitzbuuwa dei huunet Dåula geewa, un dea Hingst behüll hei ook. Då sæa dei Herr, eia Werr wull hei noch mit em måuka. Wenn hei syna Fruu dat Berrlåuka un dea Fingaring wechkryja dæa, denn schull hei ook huunet Dåula häwwa; wenn hei dat nich t'recht kryja dæa, denn müsst hei em huunet Dåula geewa.

Då jing dei Schpitzbuuw hen nå dea Kirch in dat Gewölft un naam då eina Doora (einen Toten) ruute un jing dåamit hen unna dem Herra sya Feestra, schtellt då eia Lerra ant Feester un schtellt då deera Doora aruppa.

As dei Herr dat too sein krych, dacht hei, dat wæa dei Schpitzbuuw, un hei keek dürcht Fenster, dat hei seia wull, wat in dea Schtuuw passyet. Då sächt dei Herr tau syna Fruua: »Mutter, sieh mal, da sieht er durch's Fenster. Weisst du, ich schiess' ihn tot; dann sind wir vor ihm sicher!«

»Ja,« sæa sei.

Då naam dei Herr syn Pistol un schoot dea Doora voa dea Lerra runna un dacht, dit wæa dei Schpitzbuuw. Dunn sächt hei tau syna Fruua: »So, Mutter, nun hab' ich ihn tot geschossen. Nun brauchen wir uns vor ihm nicht mehr zu fürchten. Aber weisst du, ich darf ihn da nicht liegen lassen, die Nacht über. Wenn morgen früh die Arbeitsleute kommen und sehen das, so wäre es schlimm.«

»Ja,« sæa sei.

Nu jing hei ruute un wull dea Doora åwa Syr bringa. Unnades jing dei Schpitzbuuw rasch arinna (denn hei härr imma uppasst) un vorschtellt sik so, as wenn hei dei Herr wæa, un sæa tau dem Herra syna Fruua: »Mutter, ich hab' ihn nun tot geschlagen, und hierauf haben wir gewettet. Wir wollen ihm das Laken und den Ring noch mitgeben; dann sieht es so aus, als habe er uns das genommen und ich hätte ihn dabei tot geschossen. Sonst könnte ich, wenn ich ihn ohne Grund erschossen hätte, noch Strafe bekommen.«

»Ja,« sæa sei, »das wollen wir thun.«

Nu naam hei dat Berrlåuka un dea Fingaring un jing rasch dåmit wech. – Dat duurt nich lang, dunn kaam dei Herr ook rinna. »So, Mutter,« sæa hei, »nun hab' ich ihn weggebracht; nun wird er nicht mehr wie der kommen.«

»Ja,« sæa sei.

»Aber,« sächt hei, »wo hast du denn das Laken und den Ring?« – »Das hast du doch soeben geholt,« sæa sei. – »Ach was,« sächt hei, »ich habe das nicht gethan.« – »Ja,« sæa sei, »du sagtest doch, du wolltest dem Toten das noch mitgeben.« – »Dann ist der alte Spitzbube wieder hier gewesen und hat uns angeführt,« sächt dei Herr.

As dat nu Dach was, naam dumm Haas sya Berrlåuka un dea Fingaring un jing dåamit nå dem Herra hen un sæa em, dat hei em dat doch wechkreeja härr. Då müsst dei Herr em werra huunet Dåula geewa.[279]

Nu sächt dei Herr åwa, eia Wark wulla sei no måuka. – »Na jå,« sächt dei Schpitzbuuw. – Wenn hei dem Preista all sya Jeld wechkreeja dæa, denn schull hei werra huunet Dåula häwwa un dem Preista sya Jeld schull hei denn ook behulla.

Då jing dei Schpitzbuuw hen un köft sik Kreefta un beschtreekt dei mit Wass. As't nu Åuwend was, dunn jing hei dåamit uppe Kirchhof un schtickt all dei Kreefta an un leit sei då ümheea kruupa. Dunn jeet hei hen un lütt mit dea Klocka.

Nu kåuma all dei Luer an, as sei dat Luerent hœra, un seia nu, dat uppem Kirchhof so veel Lichta sint un dat dei nich up eim Flach schtill schtåa un imma wyra gåa. Inne Kirch is åwa ook Licht. Då gåa sei ook int Kirch un willa seia, wat då loos is. Ook dei Preista jeet hen un will seia, wat dat up sik hät.

As nu dei Preista in't Kirch kümmt, schteet dei Schpitzbuuw up dea Kanzel, fyn antreckt, un preericht nu: »Ich bin der Engel Gabriel, von Gott gesandt. Ich soll dem Prediger sagen: Wenn er mir all sein Geld giebt, was er in seinem Hause hat, dann soll er lebendig in den Himmel kommen.«

In dea Himmel wull dei Preista doch geean. Hei jing also hen un håuelt all sya Jeld, wat in sym Huus was, un bröcht dat hen nåura Kirch. Då frauch dei Schpitzbuuw, of dat sya Jeld alles wæa? – »Ja,« sächt dei Preista, »bloss einen Dreier habe ich zu Hause gelassen. Dafür soll meine Frau dem kleinen Kinde noch ein Milchbrot kaufen.« – »Nein,« sæa Gabriel, »das geht nicht; dann ist das ja nicht all dein Geld, auch der eine Dreier muss dabei sein.« Un dei Preista jing nå Huus un håult dea eine Dreeja ook noch un bröcht dea då hen un gaf em dea.

Nu frauch dei Preista, wenn dei Kösta ook sya Jeld alles bringa dæa, of hei denn ook læwentsch inna Himmel kåuma dæa. – »Ja,« sächt dei Schpitzbuuw, »gewiss doch! Wenn der Küster auch sein Geld zu mir bringt, dann kann er gleich mitkommen.« Då geit dei Kösta ook hen un håuelt all sya Jeld.

Dat was nu duesta in dea Nacht, denn dei Lichta up dem Kirchhof wæra uutbreent. Nu schull dei Preista un dei Kösta inna Himmel. Då håuelt sik dei Schpitzbuuw na Sack, då müssta dei beira rinna kruupa, un dunn schleept hei mit eea loos un treckt mit eea ümheea.

As hei nu so a Een wech is, då treckt hei mit eea dåur a Oodelpaul. »Ach,« sächt dei Preista tau dem Kösta, »nun sind wir auch schon in den Wolken.«

»Ja,« sæa dei Kösta.

As nu werra soon Tyd lang hen is, treckt hei mit eea up dem Preista syna Gäusschtall. As sei då dei Gäus hœra schnauttra, sächt dei Preista tau dem Kösta: »Ach, Küsterchen, jetzt sind wir auch schon bei den lieben Engeln im Himmel. Wir können sie schon hören.«

»Ja,« sæa dei Kösta.

Då leit hei sei nu dei Nacht åwa ligga. Sei wæra natt woora,[280] un dat froos eea ook åandlich. Mooajens nu in alle Tyd kümmt dem Preista sya Maika un will dei Gäus faudre un röpt: »Pyla! Pyla!« As dei Preista dat hœat, röpt hei: »Marie, bist du denn auch schon bei uns, bei den lieben Engeln im Himmel?«

Dat Maika wüsst nich, wo dei Preista was. Nåuheea sach sei åwa, dat dei Preista mit dem Kösta, im Sack taubunna, up dem Gäusschtall leija. Då jing sei hen un bunn dea Sack up. Dunn sach dei Preista un dei Kösta, dat sei beir up sym Gäusschtall leija; un sei wæra åandlich anfäuet.

Dat Mooajens åwa jing dei Schpitzbuuw hen nå dem Herra un sæa em, dat hei dem Preista all sya Jeld wechkreeja härr un dem Kösta sya Jeld ook. Dei Herr frauch dem Preista un dem Kösta, of dat ook wirklich wåa wæa? – Jå, særa sei, dat wæa so. Då müsst dei Herr em werra huunet Dåula geewa.

Nu was dei Schpitzbuuw eia ryk Mann woora. Hei härr dreihuunet Dåula voa dem Herra un dem Herra syna Hingst un dat Berrlåuka un dea Fingaring, dåatau dem Preista un dem Kösta all sya Jeld. So härr em sya Schpitzbuuwehantwark veel inbröcht in korte Tyd. Hei hät dat also gåud verschtåa.

Quelle:
Ulrich Jahn: Volksmärchen aus Pommern und Rügen l, Norden/Leipzig 1891, S. 276-281.
Lizenz:
Kategorien:
Ausgewählte Ausgaben von
Volksmärchen aus Pommern und Rügen
Volksmärchen aus Pommern und Rügen
Volksmärchen aus Pommern und Rügen
Volksmärchen Aus Pommern Und Rügen, Part 1 (German Edition)

Buchempfehlung

Schnitzler, Arthur

Frau Beate und ihr Sohn

Frau Beate und ihr Sohn

Beate Heinold lebt seit dem Tode ihres Mannes allein mit ihrem Sohn Hugo in einer Villa am See und versucht, ihn vor möglichen erotischen Abenteuern abzuschirmen. Indes gibt sie selbst dem Werben des jungen Fritz, einem Schulfreund von Hugo, nach und verliert sich zwischen erotischen Wunschvorstellungen, Schuld- und Schamgefühlen.

64 Seiten, 5.80 Euro

Im Buch blättern
Ansehen bei Amazon

Buchempfehlung

Romantische Geschichten. Elf Erzählungen

Romantische Geschichten. Elf Erzählungen

Romantik! Das ist auch – aber eben nicht nur – eine Epoche. Wenn wir heute etwas romantisch finden oder nennen, schwingt darin die Sehnsucht und die Leidenschaft der jungen Autoren, die seit dem Ausklang des 18. Jahrhundert ihre Gefühlswelt gegen die von der Aufklärung geforderte Vernunft verteidigt haben. So sind vor 200 Jahren wundervolle Erzählungen entstanden. Sie handeln von der Suche nach einer verlorengegangenen Welt des Wunderbaren, sind melancholisch oder mythisch oder märchenhaft, jedenfalls aber romantisch - damals wie heute. Michael Holzinger hat für diese preiswerte Leseausgabe elf der schönsten romantischen Erzählungen ausgewählt.

442 Seiten, 16.80 Euro

Ansehen bei Amazon