22. Der Wolf und der Fuchs.

[261] Der wolf un der fochs, de waren emal bî nanger gewäst un do hetter fochs zom wolf gsset, se kön nix mache ken de mensche, se mösse dra sonst schloï se se tuët. Do hadde der wolf gsset bî dem fox, he ssoll hem mal êner wîsse, er wölle mal ankå; den wöll er zerrîsse. Do hadde der fochs gsset, he ssoll den angern morge zu 'me komme un do w ûr de wolf n'angern morge komme un da waren's k'kange un da w ûr en en aler ssoldat bekent, en abgedankte. Do had de wolf gsset, nê dat w ûr kennen, dat w ûr enner gewäst. Un do war 'n en schüëler bekent, de w ûr von der schoël komme, do had der wolf wêr gsset, ob dat enner wör. Do had der fochs gsset, dat wöll nô enner wêren. Do w ûr en der jäger bekent bitter doppelflente, un do hatter wolf gsset ob dat enner w ûr. Do hatter fochs wêr gsset, dat wör enner, do ssöll er ankån. Do w ûr er k'kange un do[261] kömt der jäger bitten hirschfänger un hadden dobit om de ore gehaue; un do hetter em zweimal bitter flente schråd int gessechte gschosse. Do w ûr der wolf wêr nåm fochs g'laufe un do hatter fochs gsset, wi 's em kange hedde un do hedde gsset, he hedde ne planke rippe ûs ter ssidde gezoge un hedden topet töchtich öm de ore gehaue, un hedde zweimal innen rör keplasen, do w ûr em wat int gessechte gfloge dat hedden förchterlich keketzelt.


Aus dem Siegenschen. Vgl. Grimm, Kinder- und Hausmärchen, III, 123, Nr. 72.

Quelle:
Adalbert Kuhn: Sagen, Gebräuche und Märchen aus Westfalen und einigen andern, besonders den angrenzenden Gegenden Norddeutschlands 1–2. Band 2, Leipzig 1859, S. 261-262.
Lizenz:
Kategorien:
Ausgewählte Ausgaben von
Sagen, Gebräuche und Märchen aus Westfalen
Norddeutsche Sagen, Märchen und Gebräuche: aus Meklenburg, Pommern, der Mark, Sachsen, Thüringen, Braunschweig, Hannover, Oldenburg und Westfalen.