Online-Bibliothek

m.

[346] Dar weer'n Smidt tor Neenborg, de harr sick 'n Düwel verschräwen; he harr sick awerst utbedungen, wenn de Düwel em halen wull, denn muß he em tovoren noch 'n Updrach utrichten. As nu de Tyd um weer un de Düwel keem, sä de Smidt: »Ick weet woll, dat t' nu verby is, man du hest mi verspraken, du wullst mi tovoren noch 'n Updrach utrichten.« Do anterde de Düwel: »So hebb ickt verspraken, un so will ickt hollen.« »God denn,« sä de Smidt, leet enen düchtigen gahn und sä: »So, nu gah hen un sla dar'n Knütten in!« De Düwel der achter här un is upstunds noch nich wedder kamen. (Oldenbg.). Vgl. 258k. – Im Münsterlande wird die Begebenheit folgendermaßen erzählt:

Snieder un 'n Schauster un 'n Bur hadden äre Seele 'n Düwel verschräwen. As de Tid aflopen wör, kamm de Düwel un wull äre Seele hoalen. Se hadden 't do hellsken mit de Angst un se bidden un bädelden ganz erbärmlick, he schull är doch man wedder losloaten. De Düwel was jüst in gaue Lune un segg do tau är: »Gaud! van Doage öwer'n Joar up diesse Stunne kamm ick wedder, dann möt ji hier alle dree an'n Platz wäsen; de mi dann en Stücksken upgäwen kann, wat mi tau swoar is tau daun, de is frei.« Sei träkken nu jo ganz freidig af un dachten: Nu hei wi doch 'n Joar Upstand un dat annere schall sick woll finnen.

As dat Joar bolle tau Enne günk, köff de Schnider 'n grot Stück Tüg, dat sneed he mit sine groten Scheere twei in luter Fitzkes un Fetzkes. De stoppede he alle in 'n Sack un dachte: »So, nu loat 'n Düwel man koamen, he kann mi'n Fleit.« De Schauster nöhm drei Kaufelle un sneed un hackede se tau Grutt un Mutt und stoppede uck alles in 'n Sack un dachde just as de Snider: »De Düwel kann mi nu wat bloasen.« De Bur kunn awer nicks finnen, wat för 'n Düwel tau swoar was taun dau; he terbröck sinen Kopp, dat hulp aber alle nicks, üm wull nicks infallen. Hei günk na den Snider, hei gunk na den Schauster, of sei nich wat föär üm wüßden. Dei wassen helsken fidel, aber helpen döen se üm nich: »He müß man tauseihn, dat he sick sülwes hülp.« De Bur günk hellsken flau un lurig herümme, dat Äten schmeckede üm nich,[346] sine Frau kunn nicks mit üm anfangen, uck nicks ut üm herutkriegen. As de Tid aflopen wör, gunk he mit de annern beiden na de Stäe, woar de Düwel sei herbestäet hadde. De Snider un Schauster wören heil moje taufräe, de Bur aber hellsken benaut, de dicken Sweitdroapen stünnen üm vöör'n Koppe. As de Tid ümme wör, kamm de Düwel heran un segg tau den Snider: »Na, was für eine Aufgabe stellst du mir denn?« De Snider makede sinen Sack oapen un schüddelde de Fitzkes un Fetzkes up Eeren un segg tau 'n Düwel: »De sedd' mi wedder tauhope, so as 't wäsen is, to ein Stück Tüg.« De Düwel gunk an 't Werk un et duurde nich lange, do leeg dat Stück Tüg wedder da, schön uprullt, un de Düwel stööw up den Snider un gunk mit sine Seele der döar.

De Schauster kreeg't nu ok mit de Angst, man wat schull't helpen. De Düwel kamm bolle wedder un sä: »Na guter Freund, was für eine Aufgabe stellst du mir denn?« De Schauster schüddelde sinen Sack up un sä tau den Düwel, aber lange nich so krooß as de Snider: »Den ganzen Kraam sedde nu wedder tauhope tau drei Kaufelle.« Das was man en Ogenblick Wark, do legen de Kaufelle wedder doar, un de Düwel stööw ook up den Schauster und gunk üm mid de Seele der dör.

As de Bur dat seeg, redkede un bäwerde he vor Angst, und as de Düwel wedder kööm, un ganz spietsk fröndlik fragde, wat he denn hadde, do leet de Bur van luter Angst eenen goahn. Up eenmoal kööm üm 'n klauken Tufall, sin Gesichte kloarde sick up un he sä tau 'n Düwel: »Den hoal mi wedder un schla der 'n Knüppen in.« De Düwel stoow der up; kriegen kunn he 'n woll, aber he kunn nich so wied koamen, dat he den Knüppen fardig kreeg. Kiek, dat is nu de Tummelwind.