misericordia

[945] misericordia, ae, f. (misericors), I) die Barmherzigkeit, das Mitleid, Mitgefühl, die Teilnahme (Ggstz. crudelitas), A) eig.: populi, des V., Cic.: m. obj. Genet., puerorum, mit den Kn., Cic. – adhibere (zeigen) in hominis fortunis misericordiam, Cic.: misericordiam captare, Cic.: ad alcis misericordiam confugere, Cic.: populi misericordiam concitare, Cic.: alcis (mit jmd.) misericordiā commoveri, Cic.: misericordiam alcis efflagitare, Cic.: misericordiam elicere, Liv., vultu voce lacrimis elicere, Tac.: misericordiam magnam habere, großes M. verdienen, Cic.: misericordiam alcis implorare, Cic., implorare et exposcere, Cic.: ad misericordiam inducere, Cic.: misericordiam omittere (beiseitesetzen), Sen.: in misericordiam prolabi (v. jmds. Gemüt), Liv.: non requirere alcis misericordiam, Cic.: alci suam misericordiam tribuere (erweisen), Cic.: alienā misericordiā vivere, Cic. – haec magna cum misericordia fletuque pronuntiantur, Caes.: cum intellegunt homines, quantum misericordiae nobis tuae preces et tua salus allatura sit, zur Erweckung der Teilnahme für mich beiträgt, Cic. – B) meton., Plur., misericordiae = fromme Werke, Salv. adv. avar. 2, 1. § 1. – II) personif., Misericordia, als Gottheit, Apul. met. 11, 15; vgl. Quint. 5, 11, 38. Claud. b. Gild. 404.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 945.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: