ἐκ-θνήσκω

[760] ἐκ-θνήσκω (s. ϑνήσκω), im Sterben liegen, versterben, Soph. Tr. 565; ohnmächtig werden, wie todt daliegen, τόν τε ἐκτεϑνεῶτα καὶ τὸν ὄντως τεϑνηκότα Plat. Legg. XII, 959 a; ἀφιεμένου ἔξω αἵματος πλείονος μὲν ἐκϑνήσκουσι, πολλοῠ δ' ἄγαν ἀποϑνήσκουσιν Arist. H. A. 3, 19; τὸν ἁψάμενον λιποϑυμεῖν καὶ ἐκϑνήσκειν τὰ πρῶτα, εἶτα μέντοι καὶ ἀποϑνήσκειν Ael. H. A. 8, 7; – γέλῳ ἔκϑανον, sie wollten vor Lachen sterben, lachten sich halb todt, Od. 18, 99, wie Sp., z. B. Alciphr. 3, 66; γέλωτι ἐκϑανούμενος Men. Plut. ad. et am. 20 nach Mein.; ὑπ' αἰδοῠς Luc. pro lapsu inter salt. 8; ἐπὶ τῷ πράγματι bei Ath. 342 f. – Erst bei D. Cass. 48, 37 u. a. Sp. = sterben.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 760.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: