[1349] κατα-θνήσκω (s. ϑνήσκω), sterben, Il. 22, 355; κατατεϑνήκασι 15, 664; ἀνδρὸς κατατεϑνηῶτος 22, 164; νεκροὺς κατατεϑνηῶτας 18, 540; κάτϑανε, d. i. κατέϑανε, 21, 107; οὐδὲ κατϑανόντα γαῖα κεύϑει Aesch. Prom. 570; κάτϑανε Ag. 1532 u. öfter, immer in dieser Form des aor., wie Soph. κατϑανὼν νέκυς Ant. 511 u. öfter im inf.; so auch Eur., der auch das fut. hat, κατϑανουμένη Alc. 148. – Uebertr., μορφὰ κάτϑανε Bion. 1, 31; μέλι Mosch. 3, 34.