Online-Bibliothek

12. Christus und Sanct-Peter im Bauernhause. Eine Legende.

Hemer.

[238] Uese hær Christus un Sünte-Päitrus dä raiseden måll te heåupe. Då kwæmen se op äinen awent in 'n biurenhius un fraügen den hiushæren, of hai se wuål behiärbiärgen woll. De biur hell se då, dach åwwer in seïme sinne: »Ümmesüss es de deåut: füär de kost un de slåpinge sött it mi helpen diärsken.« Drüm kwam hai det annern muårgens üm drai iur un raip: »Lui, stått op! it sött mi helpen diärsken.« Will sai åwwer nit opstönnen, kwam hai taum annern måle met 'me klüppel un prüegelde diän, dai vüär im bedde lach. Dat was Sünte-Päitrus. As de biur weïer futt was, stönnen se doch nit op. Män Christus sach tau Päitrus: »Sieker küemt de biur noch ens weïer.« Sünte-Päiter miärkede sik dat un kreåup ächter sinen hæren. De biur kwam ok richtig de drüdde raise met 'me prängel, döllerde un sach: »Tehans hiät si-düese se kriegen, niu sass diu då ächten se hewwen.« Dåmet kräich se Sünte-Päitrus ok dai kær. As de uchten duårsken wæren, stönnen de baiden op, un Christus sach taum biuern: »Niu könn-i mäll wuåt füär ues afsmeïten, veï wellt niu ens diärsken.« So drå as de heåup op der diäle lach, holl Christus 'n fuirbrant van der riäke un[238] smäit 'ne in de schobben. Dat gaff 'n greåut fuir, un de biur wuss nit, bat hä dertau seggen soll, seåu verguiset was he. Män as 't fuir deåut was, såch hai seïnen blåen wunner. Då lach 't raine kårn op äiner seït, un de liegen schobben op der annern. Dat gefell iäm. 'T jår dernå mainde hai lichfeddige te sträike te kuemen, wann hai 't seåu makede as de früemde mann dån hadde. Hä brach alle sine garwen op de diäle, un dæ fuir an den hiusten.¹ Män düese raise kwam sik dat ganss anners. Dat fuir frat den garwenheåup un 't hius derbeï.

Fußnoten

1 Haufen.