Online-Bibliothek

14. Drei Erdmännchen wünschen.

Iserlohn.

[243] Der was måll 'ne frau, dä hadde twäi döchter, 'ne rächte un 'ne staifdochter. Dai möchten äine üm de annere jäide wiäke äinmåll in de müele un kårn malen låten. Was 't gån an der rächten dochter, dann bock de meåur allteït 'n speckfetten pannekauken un dæ iär diän met. Moch de staifdochter futt, dann gaff iär de meåur 'n kauken, dä met aske innemongen was. Ens gäit düese arme däirne weïer nå der müele, då settet se sik im biärge dal, un well en lück peåusen un iäten. Suih! då kuemt drai ærdmännkes op se an, dä segget: »Woste ues nit 'n bietken te iäten metgiewen?« – »Guåt jå, van hiärten gærne!« siet de däirne, »wann ink min kauken mån nit te slecht[243] es; hä es met aske mongen.« – »Dat daüt nix«, segget de mänkes. Niu däilt dat miäken den kauken in väir däile, giet jäidem männken äint un behält aint füär sik. Op dat siet äin ærdmännken tau sinem nåber: »Diu, bat wostu düem miäken wünsken?« – »Ick wünske iär«, siet dai, »dat se de schåinste däirne in der welt seï.« – »Un iek«, siet de annere, »dat se singen un flaüten kann, as 'ne nachtigall.« – »Un iek«, siet de drüdde, »dat se maken kann, bat iär eåuge män suiht un iär hiärte män lüstet.« As de däirne nu in de müele küemt, kann sik de müeler nit genauch üäwer iäre schåinhait verwünnern. Hä helpet iär wacker, lätt sin piärt saelen un brenget se met iärem miäle nå hius. Awwer de meåur wuss nit, bat se van awegunst iär dauen soll. Hadde dat arme miäken et te vüären slecht hatt, so hadde se 't niu rächt slecht. Järe meåur sleåut se in, dat nümmes se saihn soll. De wiäke dernå genk nu de rächte dochter nå der müele. De pannekauken, diän se düet pass metkräich, was leckerer, as süss. As se im biärge was, satt se sik eåuk un woll wuåt iäten. Då kwæmen de drai ærdmännkes eåuk nå iär un sächten: »Woste ues nit 'n bietken metgiewen?« Sai awwer amfede¹: »Füär ink hiät min meåur den kauken nit backen«. Då sach äin männken: »Bat söffi diär däirne wünsken.« – »Iek wünske iär«, sach sin nåber, »dat se swatt wärt as der Daiwel.« – »Un iek«, sach de annere, »dat se sik bi jäidem trïe uåpen daüt² un dat se bi jäidem[244] wårde 'n kaudreck fallen lätt.« – »Un iek«, sach de drüdde, »dat se alles tebrieket, bat se män anpäcket.« As se nu in de müele kwam, sach de müeler: »Dat di der Däiwel, däirne, bå hiäste huåken? diu suihs jå iut as de swatte kasper.« Un as se nu noch anfenk, nåpen te daun, då makede de müeler met gewålt, datte se män iutem hiuse kräich. As se weïer te häime was, iärgerde iär meåur sik üäwer iär iutsaihn un noch mær üäwer iäre annere unduecht. Fårts de äirsten æren pötte, dä se wasken soll, tebrak se. Enmål drap et sik nu, dat 'n früemden hæren bim hiuse vüärbeï genk un den schåinen gesank der staifdochter hår. Hä frågede diäm nå, un de lui vertällten iäm de geschichte, sächten iäm åwwer, wann hä met dem schåinen miäken kuiern woll, möch hai sik bå 'n sael år süss wuåt bestellen, süss laite de meåur iän nit beï se. Dat dæ hai dann, un de däirne gefoll iäm so, dat hai iär sach, hä woll inner nacht kuemen un se stiälen, dann soll se seïne frau giewen. Dat gerait 'me ok.

Vgl. Grimm, Kinder- und Hausmärchen, I, Nr. 13.

Fußnoten

1 Amfen, antworten.

2 Sik uåpen dauen, decenter Ausdruck = sich unangenehm machen.