Online-Bibliothek

8. Der reisende Handwerker und die Thiere im Hünenhause.

Hemer.

[229] Der was måll 'n burssen, dä raisede op sin hantwiärk, då kwam 'e bi 'n piärt. Dat piärt sach:[229] »Guen dach! bå wostu hen?« De bursse antwårde: »Ik well op min hantwiärk raisen.« – »Åh, dann niem mi met!« – »Bat sa'ck met di dauen?« – »Du kanns op mi reïen, dann briukste ok nit te gån.« – »No dann, kuem!«

Nå diäm kwam iäm 'n iesel in de maüte. Se kuierden iäwenseåu, un oppet leste sach de iesel: »Ik kann di op meïnem rüggen de kårnsäcke in de müele driägen.« – »No dann, kuem met!«

Nå diäm kwam hai bi 'n ossen. Se kuierden iäwenseåu, un antleste sach de osse: »Ik well füär deï arbäien, un wann diu mi nit mär briuken kanns, sass du mi slachten un min fläisk iäten.« – »Dann gå met!«

Nå diäm kwam hä beï 'ne kau. Se kuierden iäwenseåu, un et leste sach de kau: »Ik giewe di miälke un bueter, un wann diu mi nit mär hewwen woss, sass du mi slachten un min fläisk iäten.« – »No dann, kuem!«

Nå diäm kwam hä beï 'ne hitte. Se kuierden iäwenseåu, un intleste sach de hitte: »Du kriss fette miälke van meï, un wann diu mi nit mär briuken woss, sass du mi slachten un min fläisk iäten.« – »Dann gå met!«

Nå diäm drap hä 'n schåp. Se kuierden iäwenseåu, bit 't schåp antleste sach: »Ik hewwe wulle, dä kannste afschiären, spinnen un huåsen dervan stricken, un wann ik di seåu nit mär dainen kann, sass du mi slachten un min fläisk iäten.« – »Gå met!«

Nå diäm kwam iäm 'n ruie entiegen. Se kuierden iäwenseåu, bit de ruie oppet leste sach: »Ik verware deï hius un huåf; wann ik biän früemdes[230] h he, fange ik an te blieken.« – »No, diu kanns eåuk metgån!«

Nå diäm modde iäm 'ne katte. Se kuierden iäwenseåu, un intleste sach de katte: »Ik fange di de muise, dä din kårn friätet.« – »Dann gå met!«

Nå diäm begiegende iäm 'ne geåus. Se kuierden iäwenseåu, bit et leste de geåus sach: »Ik hewwe fiäern, dä kannste plücken un 'n bedde dermet stoppen, un wann du mi seåu nit mär briuken woss, saste 'n gueden bråen van mi maken.« – »No dann, kuem met!«

Nå diäm kwam 'ne pille. Se kuierden iäwenseåu un am enne sach de pille: »Ik legge di aier, un wann diu dai nit mär woss, kannste mi bråen.« – »Gå met!«

Nå diäm kwam hä bi'n hanen. Se kuierden iäwenseåu, un antleste sach de hane: »Ik kann kraigen: ik wicke di 't wiär un wecke di det muårgens.« – »Dann kuem met!«

Nå diäm kwam 'ne henne. Se kuierden iäwenseåu, un oppet leste sach de henne: »Ik legge di viel aier, un wann di dat nit mär lüstet, kannste 'ne guede soppe van mi kuåken.« – »Gå met!«

Nå diäm drap hä ok 'ne kriefte. Se kuierden iäwenseåu, bit de kriefte sach: »Ik kann di jå ächter æs den wiäch weïsen, un wann di dat nit mär daint, hewwe'k 'n lecker fläisk, dat kannste iäten.« – »Dann gå diu eåuk met!«

As hai nu all düet gedeïrte ächter sik hadde, trock hai düär 'n greåuten greåuten biärch. Då verlüren se den wiäch un et weåur all duister. Då sach de hane: »Ik well måll op 'n topp vamme höggesten beåume flaigen un mi ümkeïken, of ik nien lecht saihe.« As hai buåwen was, raip 'e:[231] »Ik saihe lecht.« Niu tröcken se dåhen und fünnen 'n greåut schåin hius, då wuende 'n huine in, dä tallte grade gelt. Se liuerden sik sachte 'rin, un jäideräin genk an de steïe, bå he henhårde. Då drap et sik, dat dem huinen de lampe iutgonk. Hä woll se weïer anmaken un genk in de küeke. As hai wuåt im askenhuåle såch, bat lait as glaünige kuålen, buchte hai sik derbeï un blais. Män bu kwam hä te passe! Et räit 'ne wuåt düärt gesicht, dat 't blaut fleåut, – de katte. Hä genk nåm waterkuiwen un woll sik afwasken, då knäip 'ne wuåt in de nase, – de kriefte. Hä laip nå der diäle, då kräich he 'n slach, datte in de ecke fleåuch; dat dæ de iesel. Heïr pock 'ne wuåt un smäit 'ne üäwer de neïendüär. Op der mistfalle gräip 'ne wuåt in de hacken, un as nu ok noch bai raip: kückerückü! då dach he: »Niu es et teït füär mi«, un laip bat gieste bat hiäste. Seïnen karniuten vertallte hai, dat hius wær verteåuwert: et äirste hädde wuåt stiäken, dann wuåt kniepen, ternå hädde 'ne bai met 'me fliegel slagen, dann hädde 'ne bai op de schüddegaffel nuåmen (de osse), op der miste hädde 'ne bai in de hacken snïen (de ruie), un dann wår då noch de slimmste wiäsen, dä hädde raupen: »Brenk mi den duiker eåuk heïr!« Då hädde åwwer de hacken smiärt.