Gott un de Düwel.

[149] As de lewe Gott alle Deere erschapen hadde, da wolde de Mulap, de Düwel, dem lewen Herrgott et nakmaken, und da makte he Geise oder Zikken met sienen lanken Swänzen. As nun de Geise up de Drift gingen, blewen se immer mit den Swänzen an den Dornenstrükern hängen, und de Düwel moßte henn, und moßte sei mit den Swänzen losmaken, und weil dat tau ofte kam, worre he ganz dull, und bitet den Zicken de Swänze so wiet aff, da t man noch en kleen, kleen Stümpken öwerblief. Da konnen se nu vor sik selwsten up de Drift gahn, un de Düwel brokt nicht to helpen!

Aber Gott de Herre sach tau, wie de bösen Deere sine Böme afschälten, und sine Wienstöcke verdarbten, un sik de besten Krüter up Bärg und im Dale rutnaschten; datt konn' he nich lieden, denn et jammerten ehm de armen Böme un Stökke un hübschen Planten, und he lät siene Jagddeerken, de Wolwe un de groten Hunne los, un de territten de Geise un fraten se up.

Da worre de Böse recht bös, un trat vor den Herrn, und seggte: »du hast mir mien Vieh to Schannen maket, Herre, wat soll datt heeten?«

»Watt hast du solch Deere makt, die öwerall in mien groten Gahrten mie Schaden daun?« seggte drupp de lewe Gott.

»Ja seggte de Böse, wie konn ich ett denn anners maken, as ik selwest bin? Du wetest ja woll, dat ik nich anners kann, als Schaden öwerall anrichten. Du most mir miene Geise betalen![150]

»Na! du saßt es denn ok hebben, seggt de lewe Gott, und dat Geld is ok schon aftellt, aber ich gäf dier't nich eher, as bis dat Ekenlob von den Bömen heraf is.« – Dat war de Düwel rofreden!

As nun dat Lob herabfallen war, da kam de Düwel, un fodert sien Geld. Da sprak de Herre, un schüddelt mit dem Koppe: »Ne! – Da is nich wiet von Kunstantinopel noch ene Eke, die hefft noch all ehr Lob.«

Da wolle de Düwel den Bom sauken, und ehm dat Lob affstrüffeln, he konn aber den Bom nich finnen, und saukt und saukt, un löppt woll da und dorthenn, in den Sandwösten herum, und öwerall rum, un finnt den Bom, aber erst lang Tid nahher, und strüffelt ehm alles Lob af.

Da fahrt he, wie en Stormwind wier na Hus, un will nu dett Gelleken hewwen. He hats aber nich kriegt, denn mit dem Sauken un Herumlopen had he seß Monat taubracht, un de Ekkerböme hadden schon alle ehr Lob upt Nüe gebracht, un war de Düwel recht anneführt, un moßt siene Schuld fahren laten.

Awer, da worre he recht grimmig und wild, und hat den Zikken de Ogen uteritten, und siene davor innesetzt. Da hewwen denn de Geise noch hüte to Dage enen Stutzswanz, un glühige Düwelsogen, un de Düwel selwsten kommt, wie en schwarter Zoddelbock, mit glühigen Ogen, wenn he de Lüde bedrögen will, und hatt dann ok Hörner up dem Koppe, womit he as en Zikkenbock toßt.

Quelle:
Johann Andreas Christian Löhr: Das Buch der Maehrchen für Kindheit und Jugend, nebst etzlichen Schnaken und Schnurren, anmuthig und lehrhaftig [1–]2. Band 1, Leipzig [ca. 1819/20], S. 149-151.
Lizenz:
Kategorien: