εἰς-ακούω

[740] εἰς-ακούω (s. ἀκούω), auf Etwas hören; absolut, Il. 8, 97; Plat. Rep. VI, 494 d; τὰ παραγγελλόμενα Thuc. 4, 34; τῶν λόγων Eur. I. A. 1368; τοῦδ' εἰςάκουε τἀνδρός Soph. Ai. 776; τίνος βροτῶν λόγον El. 872; βοᾶς Theocr. 24, 34; in Prosa, auf Jemanden hören, ihm folgen, Thuc. 5, 22; τούτου λέγοντος τἀνδρὸς εἰςήκουσ' ἐγώ, ὡς Soph. Tr. 350; εἰςακουσϑήσεται, er wird erhört werden, Matth. 6, 7. Bei Her. 1, 214. 6, 86 mit dem dat., Einem gehorchen. Bei den Dichtern ganz wie das simpl., ζῶντ' εἴσακούσας παῖδα, daß das Kind lebe, Eur. El. 416; vgl. Herc. Fur. 516. – Im eigentlichsten Sinne, von draußen im Hause oder ins Haus hinein gehört werden, ἔξωϑεν εἰς τὰς οἰκίας εἰςακούεται μᾶλλον ἢ ἔσωϑεν ἔξω, Arist. probl. 11, 37.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 740.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: