[490] παρα-μῡθέομαι, zureden, um zu ermuntern u. zu trösten, c. inf., τινί, τοῖς ἄλλοισιν ἐγὼ παραμυϑησαίμην οἴκαδ' ἀποπλείειν, Il. 9, 417; 15, 45; ἄλλο τι φώνει καὶ παραμυϑοῦ μ' ὅ,τι καὶ πείσεις, Aesch. Prom. 1065; ϑαρσεῖν οὐδὲν παραμυϑοῠμαι, Soph. Ant. 926; Ar. Vesp. 115; οὐκ ὀλοφύρομαι μᾶλλον ἢ παραμυϑήσομαι, Thuc. 2, 44; δεώμεϑα καὶ παραμυϑώμεϑα, Plat. Euthyd. 288 c; πῶς οὖν αὐτοὺς παραμυϑησόμεϑα προϑύμους εἶναι, Legg. II, 666 a; Xen. u. Folgde; τοὺς δυςτυχοῦντας, Alcid. sophist. 675, 1; Sp. euch συμφοράς u. ä., über ein Unglück trösten, einen Schaden od. Verlust ersetzen, ein Leiden erleichtern.