Contingenz

[187] Contingenz (Contigenz): Gegensatz zur Seins-Notwendigkeit, Möglichkeit, Zufälligkeit, Anders-sein-können. »Possibile quidem et contingens idem prorsus sonant« (ABAELARD bei PRANTL, G. d. Log. II, 198). THOMAS: »Contingens[187] est, quod potest esse et non esse« (Sum. th. I, 86, 3 c). SPINOZA: »Si ad rei essentiam simpliciter, non vero ad eius causam attendamus, illam contingentem dicemus« (Cog. met. I, 3). Nach LEIBNIZ ist die »radix contingentiae« der Tatsachen der progressus in infinitum, der bei der Erklärung einer Tatsache aus anderen schließlich zu Gott führt (Erdm. p. 83 b). CHR. WOLF: »Contingens est, cuius oppositum nullam contradictionem involvit, seu quod necessarium non est« (Ontol. § 294). Nach BAUMGARTEN ist »contingentia« »entis delerminatio, qua contingens est« (Met. § 104). DESTUTT DE TRACY: »Nous appellons contingens les effets dont nous voyons la cause sans voir l'enchaînement des causes de cette cause« (El. d'idéol. III, 8, p. 356). Ein Gottesbeweis (s. d.) ist der Beweis »e contingentia mundi«. Vgl. Zufall.

Quelle:
Eisler, Rudolf: Wörterbuch der philosophischen Begriffe, Band 1. Berlin 1904, S. 187-188.
Lizenz:
Faksimiles:
187 | 188
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika